อัตลักษณ์พลังละมุนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวย่านเมืองเก่าสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การแสวงหาอัตลักษณ์ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาของย่านเมืองเก่าสงขลาเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของพื้นที่เป็นโอกาสที่สำคัญในการยกระดับการท่องเที่ยวและยกระดับรูปแบบการท่องเที่ยวที่เหมาะสมและสอดคล้องกับศักยภาพที่พื้นที่ย่านเมืองเก่าสงขลา เพื่อเป็นการสอดรับกับการส่งเสริมการท่องเที่ยวที่ให้ความสำคัญกับการผลักดันพลังละมุน (ซอฟท์พาวเวอร์) ของเมืองสู่สากลและสามารถยกระดับอุตสาหกรรมด้านต่าง ๆ ของประเทศในระดับพื้นที่ได้ โดยตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันลักษณะเด่นของย่านเมืองเก่าสงขลาคือ ความร่ำรวยทางศิลปะอันโดนเด่นของพื้นที่ความสมบูรณ์ทางด้านอาหาร เมนูอาหารและรูปแบบการประกอบอาหาร ความเป็นเอกลักษณ์ของดนตรี เทศกาล ประเพณีประจำพื้นถิ่น รวมทั้งความพร้อมของกิจกรรมการท่องเที่ยวของพื้นที่ที่นักท่องเที่ยวสามารถเลือกเรียนรู้และสร้างประสบการณ์ที่สนใจ พร้อมทั้งการเรียนรู้การออกแบบ สถาปัตยกรรมประจำเมืองและการแต่งกายดั้งเดิมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เป็นภาพสะท้อนได้อย่างดีเกี่ยวกับทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาของย่านเมืองเก่าสงขลาที่สะท้อนให้เห็นภาพอัตลักษณ์ของเมืองที่โดนเด่น เพื่อเป็นโอกาสในการสะท้อนภาพความเป็นเมืองสร้างสรรค์และเมืองมรดกโลกของย่านเมืองเก่าสงขลาให้เด่นชัดมากยิ่งขึ้นผ่านแสวงหาอัตลักษณ์ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาของย่านเมืองเก่าสงขลา ซึ่งมาจากการสังเคราะห์และวิเคราะห์เนื้อหาจากแหล่งข้อมูลทุติยภูมิที่น่าเชื่อถือในระดับชาติ ทั้งสิ้น 6 มิติ สำคัญ ได้แก่ ศิลปะ อาหาร ดนตรีและเฟสติวัล การท่องเที่ยว การออกแบบและด้านแฟชั่น หากเมืองเก่าสงขลาสามารถพัฒนาอัตลักษณ์ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาของเมืองในมิติเหล่านี้ได้ ก็จะโอกาสในการต่อยอดการท่องเที่ยวของพื้นที่ให้มีศักยภาพสูงขึ้นและสามารถยกระดับคุณภาพชีวิตของคนในพื้นที่พร้อมทั้งสร้างจิตสำนึกในการรักบ้านเกิดและหวงแหนบ้านเกิดของตนเองให้แก่เยาวชนและคนในรุ่นถัดไปได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Chansiri, C., & Sookhanaphibarn, S. (2019). Sustainable tourism development in Thailand: Opportunities and challenges in regional tourism management, Tourism Management Perspectives. 29, 84-93.
Chheang, V., & Wattanakuljarus, A. (2015). The challenges of tourism development in Thailand: A case study of the tourism industry in Thailand, Asian Economic and Financial Review. 5(9), 1104-1119.
Huang, Y. (2019). China's Belt and Road Initiative: A New World Order. Palgrave: Macmillan.
Japan National Tourism Organization. (2020). Tourism Statistics 2019. Ratrived Mar 3, 2025, from https://www.jnto.go.jp.
Janmuangthai, W., Nongkhoo, A., & Vorasiha, E. (2024). Innovations for promoting Thailand's soft power, Ramkhamhaeng International Journal of Science and Technology. 7(1), 63-71.
Khunying Long Athakravisunthorn Learning Resources Center. (2018). ผ้าทอเกาะยอ (Koh Yo Woven Cloth). สืบค้นเมื่อ 16 ตุลาคม 2567, จาก https://clib.psu.ac.th/southerninfo/content/2/279259a6.
Lee, H. (2019). The Economics of K-Pop and the Korean Wave: How Soft Power Creates Global Economic Value. International Journal of Cultural Policy, 25(4), 431-448.
Nye, J. S. (2011). The Future of Power. Hong Kong: Public Affairs.
Phakdee-Athan, W. (2020). Quality tourism and sustainable development in Thailand. Journal of Tourism Research & Hospitality. 9(5), 230-237.
Prasetyo, R. L., & Setiawan, S. (2018). Sustainable tourism and its impact on local culture: The case of Thailand, Asian Journal of Tourism Research. 2(1), 45-52.
Rattanakorn, W. (2022). The role of digital platforms in the promotion of tourism in Thailand, Tourism Management Studies. 11(2), 123-130.
Rittichainuwat, B. N. (2017). The impact of tourism marketing on the development of the tourism industry in Thailand, Journal of Tourism Research & Hospitality. 6(4), 341-349.
Suthiwartnarueput, K. (2021). Ecotourism and Sustainable Tourism in Thailand: The Way Forward, Asian Journal of Ecotourism. 14(3), 210-223.
Thailand Tourism Council. (2020). Thailand Tourism: Sustainable Development. Bangkok: Thailand Tourism Council.
Tourism Authority of Thailand. (2021). Tourism Thailand: Digital Marketing Strategy. Bangkok: Tourism Authority of Thailand.
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2567). ผลักดันเมืองเก่าสงขลา สู่เมืองต้นแบบด้านศิลปวัฒนธรรม Culture Smart City : Songkhla Old Town. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 2567, จาก https://www.culture.go.th/culture_th/mobile_detail.php?cid=13&nid=7828.
คัชพล จั่นเพชร. (2564). การพัฒนาแนวทางการจัดการแหล่งท่องเที่ยวในจังหวัดสุโขทัย, วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง. 10(2), 11-24.
จเร สุวรรณชาต. (2560). อัตลักษณ์แห่งสถาปัตยกรรม. สืบค้นเมื่อ 11 ตุลาคม 2567, จาก https://www.songkhla-ht.org/content/9912.
จรรย์สมร ผลบุญ. (2558). วิวัฒนาการวัฒนธรรมการแสดงของคนไทยเชื้อสายมลายูในจังหวัดชายแดนภาคใต้, วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ. 16(2), 194-209.
ชูศักดิ์ ชูศรี. (2567). การรับรู้รูปแบบอำนาจละมุน (Soft Power) ในมุมมองของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่เข้ามาท่องเที่ยวในพื้นที่ อำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานี, Journal of Social Science and Cultural. 8(7), 152-161.
ฐานเศรษฐกิจ. (2566). ผ่านโยบาย "ซอฟท์พาวเวอร์" 5F+2 ทุนวัฒนธรรมที่ต้องผลักดัน. สืบค้นเมื่อ 12 ตุลาคม 2567, จาก https://www.thansettakij.com/business/economy/582345.
ธีรวุฒิ แก้วมาก. (2565). การสร้างสรรค์ละครเพลงพหุวัฒนธรรมอิงประวัติศาสตร์เมืองเก่าสงขลาเพื่อสนับสนุนและเพิ่มคุณค่าให้กับผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม, วารสารดนตรีบ้านสมเด็จฯ. 4(2), 49-64.
นราฤทธิ์ เอี่ยมศิริ. (2540). ธุรกิจการแสดงนาฏยศิลป์ ณ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นวัทตกร อุมาศิลป์. (2561). นวัตกรรมสิ่งทอจากเส้นใยดาหลาสู่ผลิตภัณฑ์แฟชั่นไลฟ์สไตล์โดย ใช้ทฤษฎีความยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2567, จาก https://digital.car.chula.ac.th/chulaetd/3486/https://digital.car.chula.ac.th/chulaetd/3486.
ปานเนตร จันทร์นพรัตน์. (2562). การศึกษาแนวโน้มพฤติกรรมนักท่องเที่ยวในอนาคต มหาวิทยาลัยมหิดล. สืบค้นเมื่อ 25 ตุลาคม 2567, จาก https://archive.cm.mahidol.ac.th/handle/123456789/3078
พิมพ์ชนก ไชยชนะ. (2565). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงอาหาร ย่านเมืองเก่าสงขลา. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. สืบค้นเมื่อ 12 กรกฎาคม 2568, จาก https://core.ac.uk/reader/565392040.
ภาคีคนรักเมืองสงขลาสมาคม. (2560). แผนที่เที่ยวย่านเมืองเก่าสงขลา สาย EAT ตระเวนกินของอร่อยหลากรสชาติ. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 16 ตุลาคม 2657, จาก https://www.songkhla-ht.org/content.
รัชดาภรณ์ จันเจริญ, เอมอร เจียรมาศ, ศิรประภา พรหมวงค์, & สรัลชนา สุนทร. (2567). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร กรณีศึกษา: ย่านเมืองเก่าสงขลา ตำบลบ่อยาง อำเภอเมืองสงขลา จังหวัดสงขลา. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้, 17(2), 27-37.
วราภรณ์ สำเภา. (2565). วัฒนธรรมการแต่งกายสตรีมุสลิม: มุมมองอัตลักษณ์การดำรงอยู่ของความศรัทธาและความงามในบริบทปัจจุบัน, ศิลปกรรมสาร. 15(2), 106-128.
ศาลากลางจังหวัดสงขลา. (2566). จังหวัดสงขลา เดินหน้าขับเคลื่อนสู่การเป็นเมืองสร้างสรรค์ของยูเนสโก (UNESCO) ด้านอาหาร โดยดึงทุนทางวัฒนธรรมและความหลากหลายของอาหารในพื้นที่มาแสดงศักยภาพ สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2567, จาก https://www.songkhla.go.th/news/detail/8057/data.html.
ศาลากลางจังหวัดสงขลา. (2567). ข้อมูลเกี่ยวกับจังหวัดสงขลา. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2567, จากhttps://www.songkhla.go.th/content/history.
ศูนย์มานุษยวิทยา (องค์การมหาชน). (2567). ข้อมูลเกี่ยวกับย่านเมืองเก่าสงขลา. สืบค้นเมื่อ 11 ตุลาคม 2567, จาก https://wikicommunity.sac.or.th/community/349.
สมศักดิ์ ตันติเศรณี, ทวีศักดิ์ พุฒสุขขี, ประมาณ เทพสงเคราะห์, และ แสนศักดิ์ ศิริพานิช. (2019). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของย่านเมืองเก่าในเขตเทศบาลนครสงขลา, วารสารการเมืองการบริหารและกฏหมาย. 9(2), 361-400.
สำนักงานพัฒาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). การประชุมคณะกรรมการยุทธศาสตร์ซอฟต์พาวเวอร์แห่งชาติ ครั้งที่ 1/2566. สืบค้นเมื่อ 25 ตุลาคม 2567, จาก https://www.nesdc.go.th/ewt_news.php?nid=14438&filename=index.
สำนักงานภาคีคนรักเมืองสงขลาสมาคม. (2560). แผนที่เที่ยวย่านเมืองเก่าสงขลา สาย ART เดินชมสถาปัตยกรรมอันงดงาม. สืบค้นเมื่อ 11 ตุลาคม 2567, จาก https://www.songkhla-ht.org/content/10953/.
อรวรรณ โภชนาธาร, ชุติมา จรชัย, และ เสาวลักษณ์ ล่ำล่อง. (2024). ประตูแห่งกาลเวลา: ศิลปะการเต้นรำเฉพาะพื้นที่เพื่อประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวย่านเมืองเก่าสงขลา, วารสารพัฒนศิลป์วิชาการ. 8(1), 213-225.
อุปถัมภ์ รัตนสุภา. (2566). กระบวนการจัดทำแผนที่เชิงวัฒนธรรมเมืองเก่าสงขลา, วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล. 36(1), 153-172.
