การพัฒนารายวิชาการงานอาชีพเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ตามทฤษฎีโครงสร้างสติปัญญาของกิลฟอร์ด สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสารวิทยา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนารายวิชาการงานอาชีพเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ตามทฤษฎีโครงสร้างสติปัญญาของกิลฟอร์ด 2) เพื่อศึกษาผลการพัฒนารายวิชาการงานอาชีพเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ตามทฤษฎีโครงสร้างสติปัญญาของกิลฟอร์ด ด้านการพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ ด้านผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความคิดเห็นของนักเรียนที่มีต่อรายวิชาการงานอาชีพ เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง โดยมีกลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสารวิทยา ในภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2563 จำนวน 41 คน โดยการสุ่มแบบกลุ่ม ใช้วิธีการจับสลาก มีเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) รายวิชาการงานอาชีพเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ตามทฤษฎีโครงสร้างสติปัญญาของกิลฟอร์ด ประกอบไปด้วยแผนการจัดการเรียนรู้ 4 หน่วยการเรียนรู้ และแบบประเมินผลการจัดการเรียนรู้ 2) แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน 3) แบบสอบถามความคิดเห็นของนักเรียนที่มีต่อการพัฒนารายวิชาการงานอาชีพเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ และมีสถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สรุปผลการวิจัยพบว่า 1) รายวิชาการงานอาชีพเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ตามทฤษฎีโครงสร้างสติปัญญาของกิลฟอร์ด ประกอบไปด้วย คำอธิบายรายวิชา โครงสร้างรายวิชา และแผนการจัดการเรียนรู้จำนวน 4 หน่วยการเรียนรู้ที่ส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ 3 ลักษณะ คือ ความคิดยืดหยุ่น ความคิดละเอียดลออ และความคิดริเริ่ม 2) นักเรียนกลุ่มตัวอย่างจำนวน 41 คน มีผลการประเมินความคิดสร้างสรรค์โดยรวมผ่านเกณฑ์ร้อยละ 70 ทุกคน นักเรียนผ่านเกณฑ์การประเมินผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนร้อยละ 80 จำนวน 28 คนคิดเป็นร้อยละ 68.29 และมีนักเรียนที่ไม่ผ่านเกณฑ์จำนวน 13 คน คิดเป็นร้อยละ 31.71 และนักเรียนมีความคิดเห็นต่อรายวิชาการงานอาชีพเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ตามทฤษฎีโครงสร้างสติปัญญาของกิลฟอร์ดโดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ. (2551). ความคิดสร้างสรรค์ หลักการ ทฤษฎี การเรียนการสอนการวัดผลประเมินผล. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). ชุดฝึกอบรมการปรับกระบวนทัศน์และการพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและวัสดุภัณฑ์.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2553). การคิดเชิงสร้างสรรค์ Creative Thinking. กรุงเทพมหานคร: ซัคเซสมีเดีย.
จินดา กิจพูนวงศ์. (2539). ผลการฝึกความคิดอเนกนัยที่มีต่อความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ชนาธิป พรกุล. (2554). การสอนกระบวนการคิด: ทฤษฎีและการนำไปใช้. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยพร นิ่มนวล. (2556). การพัฒนาแบบจำลองชุดการเรียนแบบใหม่ตามแนวคอนสตรัคชันนิซึมเพื่อพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ถวัลย์ มาศจรัส. (2545). คู่มือการเขียนและจัดทำหลักสูตรสถานศึกษา. กรุงเทพมหานคร: 21 เซนจูรี่.
ธเนศ ขําเกิด. (2549). ศัพท์ปฏิรูปการศึกษาที่ควรรู้. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
ธิตยา คำควร. (2558). การพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ทางวิทยาศาสตร์และเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างเพศที่ส่งผลต่อความคิดสร้างสรรค์ทางวิทยาศาสตร์ โดยใช้การจัดการเรียนรู้แบบสืบเสาะร่วมกับเทคนิคอุปมาอุปไมย เรื่องพันธะเคมี ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
นันทพร รอดผล. (2557). การพัฒนาผลการเรียนรู้และความคิดสร้างสรรค์ เรื่อง สิ่งแวดล้อมและการพัฒนาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ด้วยการจัดการเรียนรู้แบบ SSCS. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2546). การพัฒนาหลักสูตรและการวิจัยเกี่ยวกับหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 8 ฉบับปรับปรุงใหม่. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.
บูรชัย ศิริมหาสาคร. (2545). แผนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพมหานคร: บุ๊คพอยท์.
ประจักษ์ ปฏิทัศน์. (2559). การคิดเชิงระบบและความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮาส์.
พนิต เข็มทอง. (2557). เอกสารประกอบคำบรรยายรายวิชาการพัฒนาหลักสูตรและกระบวนการเรียนรู้ทางอาชีวศึกษาเรื่องรูปแบบการวางแผนพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พรธิดา โสมาบุตร. (2559). การพัฒนารายวิชาโครงงานอาชีพระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายเพื่อสืบทอดภูมิปัญญาท้องถิ่น. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2557). การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เพ็ญนิดา ไชยสายัณห์. (2556). การคิดสร้างสรรค์ (Creative Thinking). แหล่งที่มา http://www.pattani.go.th/plan/files/doc1.pdf สืบค้นเมื่อ 22 ต.ค. 2563.
ราชบัณฑิตสถาน. (2553). พจนานุกรมศัพท์จิตวิทยา ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: ไอเดียสแควร์.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2555). รูปแบบและกลยุทธ์การจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะการคิด. พิมพ์ครั้งที่ 9. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2550). ผู้เรียนเป็นสำคัญ. สารานุกรมวิชาชีพครูเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในโอกาสฉลองสิริราชสมบัติครบ 60 ปี. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา.
สมศักดิ์ ภูวิดาวรรธณ์. (2544). เทคนิคการส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพาณิช.
สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนพัฒนาการการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ ฉบับที่ 12 (2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2561). หลักสูตรสถานศึกษาโรงเรียนสารวิทยา ประจำปีการศึกษา 2561. กรุงเทพมหานคร: โรงเรียนสารวิทยา.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (ฉบับปรับปรุง 2560). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2559). เทคนิควิธีการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เพื่อขับเคลื่อนจุดเน้นการพัฒนาคุณภาพผู้เรียนด้านทักษะชีวิต. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2552). แนวทางการบริหารจัดการหลักสูตรตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สุราษฎร์ พรมจันทร์. (2552). การพัฒนาหลักหลักสูตรรายวิชา (Course Development). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
สุวิทย มูลคํา. (2547). กลยุทธ์การสอนคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์การพิมพ์.
อารี พันธ์มณี. (2540). ความคิดสร้างสรรค์กับการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: ต้นอ้อ แกรมมี่.
อารี พันธ์มณี. (2546). การพัฒนาความคิดสร้างสรรค์สู่ความเป็นเลิศ. กรุงเทพมหานคร: พัฒนาศึกษา.
อารี รังสินันท. (2532). ความคิดสร้างสรรค์. พิมพครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: ข้าวฟาง.
อุษณีย์ อนุรุทธ์วงศ์. (2555). ทักษะความคิด: พัฒนาอย่างไร. กรุงเทพมหานคร: อินทร์ณิน.
Guilford, J.P. (1967). The Nature of Human Intelligence. New York: Mc Graw Hill.
Guilford, J.P. (1959). Personality. New York: Mc Graw Hill.
Guilford, J.P. and Hoepfner, R. (1971). The Nature of Human Intelligence. New York: Mc Graw Hill.
Hua Zhu. (2015). The Effectiveness of a Creativity Course on Developing Chinese Design Student’s creative thinking. University of the Pacific Stockton, CA.
Jellen, H. G. and K. K. Urban. (1989). Assessing Creative Potential World-wide: the First cross-cultural Application of the Test for Creative Thinking-drawing Production (TCT-DP). Gifted Education International. 6. 78-86.
Mednick, S. A. (1962). The Associative Basis of the Creative Process. Psychological Review. 13(5). 32-43.
Miles, E. (1997). Tune Your Brain. New York: The Berkley Publishing Group.
Nidia E. González. (2014). Creativity as a Whole School Process: a case study. Capella University.
Torrance, E.P. (1962). Guiding creative talent. New Jersey: Prentice - Hall.
Torrance, E.P. (1971). Creative Learning and Teaching. New York: Mead and Company.
Tracy C. Missett. (2012). The Development of Critical and Creative Thinking Skills for 21st Century Learning. University of Virginia.
