THE PUBLIC RELATIONS MANAGEMENT MODEL OF PRIVATE SCHOOL IN THE DIGITAL AGE UNDER OFFICE OF THE PRIVATE EDUCATION COMMISSION IN CHONBURI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to study the status and guideline of public relations management of private schools in digital age under office of the Private Education Commission in Chonburi Province, to develop and try out the public relations management model of private schools in digital age under office of the Private Education Commission in Chonburi Province, and to evaluate the model in terms of feasibility and utility. The research results were as following: 1) the status and guideline of public relations management of private schools in digital age under office of the Private Education Commission in Chonburi Province were organized by using (1) school public relation network, (2) providing information to public, (3) giving information service, and (4) monitoring and evaluation whereas the manage process consisting of planning, organizing, leading, and controlling. 2) The developed model composed of 3 components which were (1) tasks of public relation, (2) management process, and (3) supporting factors. 3) The model evaluation results of the public relations management model of private schools in digital age under office of the Private Education Commission in terms of feasibility and utility were both at the most levels.
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
กตัญญู เจริญรัตน์. (2552). การพัฒนาระบบงานประชาสัมพันธ์โรงเรียนบ้านมาบกรวด อำเภอพระทองคำ จังหวัดนครราชสีมา. การศึกษาค้นคว้าอิสระการศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสารคาม.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2547). ปฏิรูปการศึกษายุคใหม่. กรุงเทพมหานคร: องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
จันทรานี สงวนนาม. (2551). ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารสถานศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: บุคพอยท์.
จำเนียร พลหาร. (2553). ปฏิบัติการประกันคุณภาพการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ซันพริ้นติ้ง.
นุชิต ปัญญาประชุม. (2552). การพัฒนาระบบงานประชาสัมพันธ์โรงเรียนสกลนครพัฒนาศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดสกลนคร. การศึกษาค้นคว้าอิสระการศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสารคาม.
พิชิต วิจิตรบุญยรักษ์. (2554). สื่อสังคมออนไลน์ : สื่อแห่งอนาคต. วารสารนักบริหาร. (4)99.
เยาวภา บัวเวช. (2550). รูปแบบการบริหารงานประชาสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ระภีพรรณ ร้อยพิลา. (2553). การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างภาวะผู้นำในการประชาสัมพันธ์ของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ลักษณา สตะเวทิน. (2554). สื่อที่ใช้ในการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: เฟื่องฟ้าพริ้นติ้ง.
วัฒนาภรณ์ สื่อโย. (2553). การพัฒนาระบบงานประชาสัมพันธ์โรงเรียนจตุรพักตรพิมานรัชดาภิเษก อำเภอจตุรพักตรพิมาน จังหวัดร้อยเอ็ด. การศึกษาค้นคว้าอิสระการศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสารคาม.
สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ. (2543). คู่มือการบริหารโรงเรียนประถมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักประชาสัมพันธ์. (2561). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ด้วยการใช้เฟซบุ๊ก (Facebook). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
อรุณรัตน์ ชินวรณ์. (2553). สื่อประชาสัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Keeves, P.J. (1988). Educational research methoddogy and measurement: An international handbook. Oxford: PergamonPress.
Krejcie R. V. & Morgan D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement.