การพัฒนาวัดให้เป็นสัปปายะ

Main Article Content

ศิรดา ยะโอษฐ์

บทคัดย่อ

บทความชิ้นนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาวัดให้เป็นสัปปายะโดยอ้างอิงจากความหมายในเชิงพุทธศาสตร์และนำมาบูรณาการกับข้อมูลสนามที่ได้จากการลงพื้นที่เก็บข้อมูลแล้วนำมาสังเคราะห์ออกมาเป็นความหมายของสัปปายะในเชิงรูปธรรม เพื่อที่จะสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับยุคสมัยปัจจุบันได้อย่างเหมาะสม ซึ่งสัปปายะในที่นี้หมายถึงความสบาย สภาพแวดล้อมหรือปัจจัยที่เหมาะสมในการส่งเสริมให้เกิดความสบาย เพื่อนำไปสู่การเรียนรู้และพัฒนาตนเองและสังคมให้มีความเจริญก้าวหน้าทั้งในทางโลกและทางธรรม เมื่อวัดมีความเป็นสัปปายะก็จะส่งผลให้พระสงฆ์สามารถปฏิบัติตามบทบาทหน้าที่ของตนได้อย่างเต็มที่และยังทำให้ประชาชนมีความอยากเข้าวัดมากยิ่งขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างพระสงฆ์และประชาชนก็จะดำเนินไปได้ด้วยดีมากขึ้นด้วย 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ยะโอษฐ์ ศ. (2019). การพัฒนาวัดให้เป็นสัปปายะ. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 6(2), 200–208. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EDMCU/article/view/196195
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

จิตติมา เสนาไชย. (2553). บทบาทวัดในการส่งเสริมสุขภาพชุมชน: กรณีศึกษาวัดพระธาตุดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
ดำรงศักดิ์ มีสุนทร. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างวัดกับชุมชน กรณีศึกษาวัดนามสมมุติกับชุมชนนามสมมุติจังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต. คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พระพรหมคุณาภรณ์. (ป. อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 17. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมคิด จิระทัศนกุล. (2554). รู้เรื่องวัด วิหาร โบสถ์ เจดีย์ พุทธสถาปัตยกรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: มิวเซียมเพรส.