The Process of Organizing Chinese Language Teaching for Communication with Active Learning Techniques
Keywords:
teaching and learning process, Chinese, Active LearningAbstract
Through the examination of the process of teaching the Chinese language for communication utilizing Active Learning techniques, it revealed that Chinese language educators in Thailand, across primary, secondary, and tertiary education levels, prioritized the implementation of Active Learning methods. The focus lied on fostering interaction between students and teachers as well as engaging students in independent activities to foster the creation of new knowledge. The integration of Active Learning in Chinese language instruction was proven to be effective, as it enhanced students' enthusiasm towards the learning process by considering three crucial factors: 1) learner background, 2) teaching methodologies, and 3) learning management resources. This approach led to an assessment that evaluated knowledge, critical thinking, and problem-solving skills, prompting learners to progress through six levels of learning: remembering, understanding, applying, analyzing, evaluating, and creating. Consequently, students were equipped with the ability to communicate effectively and accurately in Chinese across various contexts, aligning with practical applications in daily life and advanced Chinese language acquisition.
References
กมล โพธิเย็น. (2564, มกราคม-มิถุนายน). Active Learning: การจัดการเรียนรู้ที่ตอบโจทย์การจัดการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 19(1), 11-28.
กรกนก สอนจันทร์ และมณฑา จำปาเหลือง. (2564, กันยายน-ธันวาคม). การจัดการความรู้ด้านการสอนภาษาจีนในการพัฒนาทักษะการอ่านและการเขียนภาษาจีนของนักเรียนโรงเรียนหนองรีประชานิมิต สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา กาญจนบุรี. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 11(3), 131-139.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. สืบค้นจาก http://academic.obec.go.th/images/document/1559878925_d_1.pdf
________. (2562). แนวทางการนิเทศเพื่อพัฒนาและส่งเสริมการจัดการเรียนรู้เชิงรุก(Active Learning) ตามนโยบายลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้. สืบค้นจาก http://academic.obec.go.th/images/document/1603180137_d_1.pdf
คะเณยะ อ่อนนาง. (2561). บทบาทครูในศตวรรษที่ 21 กับการเรียนการสอนแบบ Active Learning. ใน ศาสตร์พระราชาเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน รวมบทความวิจัย บทความวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ (น. 131-139). เชียงใหม่: สำนักหอสมุดมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
จุฑาสินี ชนะศึก. (2561, มกราคม-มิถุนายน). การพัฒนาการเรียนการสอนภาษาจีนโดยการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning) ของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, วารสารวิชาการมนุษย์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 2(1), 48-60.
จู, วาย. (2565). การพัฒนาความสามารถในการพูดภาษาจีน โดยใช้การจัดการเรียนรู้ด้วยห้องเรียนกลับด้านร่วมกับเกมมิฟิเคชั่น สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์).
เจิ้ง, เอ. (2560). การจัดการเรียนการสอนภาษาจีนของโรงเรียนมัธยมศึกษาในจังหวัดปทุมธานี ตามความคิดเห็นของผู้บริหารและครู. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต,สาขาวิชาการจัดการศึกษา, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์).
ไชยสิทธิ์ ตันตยกุล. (2564). ภาษาจีนกลายเป็นภาษาทางการขององค์การการท่องเที่ยวโลกแห่งสหประชาชาติ (UNWTO) อย่างเป็นทางการ. สืบค้นจาก https://www.weerasak.org/news/news-etc/unwto
ณัฐวดี ธาตุดี และณัฐกิตติ์ สิริวัฒนาทากุล. (2562, กรกฎาคม-ธันวาคม). การพัฒนาความสามารถด้านการอ่านอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โดยการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning), วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 17(2), 129-142.
ทวีวัฒน์ วัฒนกุลเจริญ. (2548). การเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning). สืบค้นจาก. http://pirun.ku.ac.th/
ธันย์ชนก สุขเลิศนันทกิจ และไพทยา มีสัตย์. (2564, พฤษภาคม-สิงหาคม). การพัฒนาความสามารถในการสื่อสารภาษาจีน โดยการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบการค้นพบที่มีการชี้แนะ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4, วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 4(11), 192-206.
นารีนารถ กลิ่นหอม. (2561, กรกฎาคม-กันยายน). การศึกษาการประยุกต์ใช้การจัดการเรียนรูแบบการเรียนรูเชิงรุก (Active Learning) ในชั้นเรียนรายวิชาภาษาจีนของโรงเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาในจังหวัดขอนแกน, วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแกน, 41(3), 91-103.
ปฐมพร ฉิมพาลี, อุทิศ บำรุงชีพ และวิมลรัตน์ จตุรานนท์. (2562, กรกฎาคม-กันยายน).
การพัฒนาชุดการสอนภาษาจีนระดับพื้นฐาน โดยประยุกต์ใช้กระบวนการเรียนแบบร่วมมือสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5, วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 21(3), 127-138.
พรพรรณ พูลเขาล้าน. (2563). การพัฒนาความสามารถในการอ่านเพื่อความเข้าใจโดยใช้การจัดการเรียนรู้ แบบ Active Learning ร่วมกับเทคนิค SQ4R. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาวิทยาการทางการศึกษาและการจัดการเรียนรู้, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
มนตรี ดีโนนโพธิ์. (2564, มกราคม-มิถุนายน). การพัฒนาทักษะการพูดภาษาจีนเบื้องตนด้วยกิจกรรมการเรียนรูแบบเชิงรุก (Active Learning) สำหรับนักศึกษาสาขาวิชาภาษาจีน มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม, วารสารจันทรเกษมสาร, 27(1), 106-123.
ศวิตา ถาวรพจน์. (2563). การพัฒนากิจกรรมเรียนรู้โดยใช้การแสดงละคร เพื่อพัฒนาการพูดภาษาจีนและแรงจูงใจในการเรียนภาษาจีน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยนเรศวร).
ศักดา ไชกิจภิญโญ. (2548, พฤษภาคม-สิงหาคม). สอนอย่างไรให้ Active Learning. วารสารนวัตกรรมการเรียนการสอน, 2(2), 12-15.
ศักดิ์ศรี ปาณะกุล และคณะ. (2556). หลักสูตรและการจัดการเรียนรู้ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศิริพร มโนพิเชษฐวัฒนา. (2547). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนวิทยาศาสตร์แบบบูรณาการที่เน้นผู้เรียนมีส่วนร่วมในการเรียนที่กระตือรือร้น เรื่อง ร่างกายมนุษย์. (ปริญญานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาวิทยาศาสตร์ศึกษา, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
สถาบันวิจัยการเรียนรู้. (2557). การเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. สืบค้นจาก https://www.lri.co.th/knowledge_detail.php?knowledge_id=281
สถาพร พฤฑฒิกุล. (2558). คุณภาพผู้เรียนเกิดจากกระบวนการเรียนรู้ [เอกสารประกอบการฝึกอบรม]. สระแก้ว: คณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยบูรพา วิทยาเขตสระแก้ว.
สัญญา ภัทรากร. (2552). ผลของการจัดการเรียนรู้อย่างมีชีวิตชีวา ที่มีผลต่อความสามารถในการแก้ปัญหาและการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เรื่องความน่าจะเป็น. (ปริญญานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาการมัธยมศึกษา, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
สำนักยุทธศาสตร์ส่งเสริมการเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย. (2553). ยุทธศาสตร์ส่งเสริมการเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักยุทธศาสตร์อุดมศึกษาต่างประเทศ สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา.
Bloom, B. S. (1976). Taxonomy of Education Objective, Handbook I: Cognitive Domain. New York: David McKay.
Bonwell, C. C. & Eison, J. A. (1991). Active Learning: Creating Excitement in the Classroom 1991 ASHE-ERIC Higher Education Reports. Washington: Office of Educational Research and Improvement (ED).
Johnson, K. & Morrow, K. (Eds.). (1981). Communication in the classroom. England: Longman Group.
Mayers, C. & Jones, T. B. (1993). Promoting active learning: strategies for the college classroom. San Francisco: Jossey-Bass.
McKinney, K. & Heyl, B. S. (Eds.). (2008). Sociology through Active Learning: Student Exercises. California: Sage.
Meng, Y. (2020). The Integration and Application of Active Learning Management and Curriculum Research Theory in Teaching Chinese as A Foreign Language. Education Modernization, 7(22), 56-58.
Petty, G. (2004). Active Learning Work: the evidence. Retrieved from http://www.geoffpetty.com
Prince, M. (2004). Does active learning work? A review of the research. Journal of Engineering Education, 93(3), 223-231.
Shenker, J. I., Goss, S. A. & Bernstein, D. A. (1996). Instructor’s Resource Manual for Psychology: Implementing Active Learning in the Classroom. Retrieved from https://s.prych/uiuic.edu/~jskenker/active.html.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Faculty of Humanities and Social sciences, Pibulsongkram Rajabhat University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
บทความหรือข้อคิดใด ๆ ที่ปรากฏในวารสารอักษราพิบูลที่เป็นวรรณกรรมของผู้เขียน บรรณาธิการ หรือ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
