นิทานพื้นบ้าน: สถานภาพงานวิจัยในประเทศไทย (พ.ศ.2516 - 2565)

ผู้แต่ง

  • สุกัญญาโสภี ใจกล่ำ สาขาวิชาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบุลสงคราม

คำสำคัญ:

นิทานพื้นบ้าน, สถานภาพ, งานวิจัย

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานภาพงานวิจัยเกี่ยวกับนิทานพื้นบ้านในประเทศไทย ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2516 - 2565 จากเว็บไซต์โครงการเครือข่ายห้องสมุดในประเทศไทย (thalis) โดยผลการศึกษาพบว่า มีงานวิจัยทั้งสิ้น 112 เรื่อง เป็นวิทยานิพนธ์มากที่สุด จำนวน 99 เรื่อง  สถาบันที่มีการวิจัยนิทานพื้นบ้านมากที่สุด คือ  มหาวิทยาลัยนเรศวร  จำนวน 29 เรื่อง ส่วนปีที่มีการผลิตงานวิจัยมากที่สุด คือ ช่วงปี พ.ศ. 2546 - 2550 จำนวน 19 เรื่อง วัตถุประสงค์ในการทำวิจัยที่พบมากที่สุด คือ การศึกษาเกี่ยวกับภาพสะท้อนที่ปรากฏในนิทาน  66  เรื่อง รองลงมาคือ การรวบรวมนิทานพื้นบ้านและนำมาจัดจำแนกประเภท  จำนวน 47 เรื่อง ซึ่งถือเป็นวัตถุประสงค์หลักในการศึกษานิทานพื้นบ้านตั้งแต่เริ่มแรก ส่วนนิทานพื้นบ้านที่นำมาศึกษามากที่สุด คือ นิทานของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ที่ปรากฏจำนวน  32  เรื่อง รูปแบบการวิจัยที่พบเป็นการวิจัยเอกสารมากที่สุด จำนวน 54 เรื่อง ส่วนแนวโน้มในการทำวิจัยนิทานพื้นบ้านในประเทศไทยมีแนวโน้มเพิ่มมากขึ้น ตั้งแต่ปี 2531 จนถึงปี 2550 และลดลงช่วงปี 2551 - 2565 โดยมีการทำวิจัยเชิงสำรวจ ในช่วงปี 2516 - 2535  ซึ่งเป็นช่วงที่ประเทศไทยไม่เคยมีการเก็บรวบรวมข้อมูลนิทานพื้นบ้านไว้เลย หลังจากนั้นจึงเปลี่ยนมาเป็นการวิจัยเอกสารที่นำตัวบทนิทานพื้นบ้านที่รวบรวมไว้แล้วมาศึกษาด้วยทฤษฎีอื่น ๆ ตามที่นักวิจัยสนใจ ซึ่งถือเป็นการอนุรักษ์ให้นิทานพื้นบ้านได้รับ การบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรและยังคงดำรงอยู่กับสังคมต่อไป  

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2552 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.

________. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545 และ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553. กรุงเทพ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.

กิตสุรางค์ กาฬสุวรรณ. (2546). การวิเคราะห์โครงสร้างนิทานพื้นบ้านไทยมุสลิมภาคใต้ตามทฤษฎีโครงสร้างนิทานของวลาดิมีร์ พรอพพ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

กุสุมา ชัยวินิตย์. (2531). ศาสนาชาวบ้านในวรรณกรรมนิทานพื้นบ้านอีสาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาไทยคดีศึกษา, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม).

จันทร์ศรี สุปัญญากร. (2517). วรรณกรรมไทยรามัญจาก ตำบลทรงคนอง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, วิทยาลัยวิชาการศึกษาประสานมิตร).

ฉัตรวัชระ เสนะบุตร์. (2545). การศึกษาวิถีชีวิตของชาวอีสานจากวรรณกรรมพื้นบ้านเรื่อง ผาแดง นางไอ่. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาไทยศึกษา, มหาวิทยาลัยรามคำแหง).

ชลธิชา นิสัยสัตย์. (2552). "ยักษ์" ในนิทานพื้นบ้านภาคเหนือของไทย: บทบาทและความหมายเชิงสัญลักษณ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

ชนัญชิดา เรืองจรูญ. (2560). การเปรียบเทียบนิทานมหัศจรรย์ไทยและนิทานมหัศจรรย์ต่างประเทศตามกรอบทฤษฎีโครงสร้างนิทานพื้นบ้านของวลาดิมีร์พรอพพ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร, มหาวิทยาลัยบูรพา).

ชนาภัทร์ วงศ์โรจนภรณ์. (2561). การเผยแพร่พระพุทธศาสนาผ่านวรรณกรรมท้องถิ่นเรื่องพระเจ้าห้าพระองค์: กรณีศึกษาวัดพระยอดขุนพลเวียงกาหลง จ. เชียงราย. (ดุษฎีนิพนธ์ พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาพระพุทธศาสนา, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).

ณีรนุช แมลงภู่. (2552). อนุภาคการให้รางวัลและการลงโทษในนิทานพื้นบ้านไทย: ลักษณะและความหมายเชิงวัฒนธรรม. (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

ทองสุข บุญธรรม. (2530). สิทธิมนุษยชนจากนิทานพื้นบ้านตำบลชัยนาท อำเภอเมืองชัยนาท จังหวัดชัยนาท. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทร วิโรฒ พิษณุโลก).

ธนาวิน เสาวพันธ์พิสุทธิ. (2545). วิเคราะห์ตัวละครเหนือธรรมชาติในนิทานพื้นบ้านภาคเหนือ. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาไทยศึกษา, มหาวิทยาลัยรามคำแหง).

ธิดารัตน์ ภูมิวัฒนะ. (2554). วิถีชีวิตชาวอีสานใต้ที่ปรากฏในนิทานพื้นบ้าน: กรณีศึกษาเรื่องปาจิต-อรพิม. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาท้องถิ่น, มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์).

ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2552). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). อุบลราชธานี: วิทยาออฟเซทการพิมพ์.

นภาพร แสงสุข. (2542). สารัตถะจากนิทานพื้นบ้านเขมร. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตร มหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยนเรศวร).

ประคอง นิมมานเหมินท์. (2551). นิทานพื้นบ้านศึกษา. กรุงเทพฯ: ศูนย์คติชนวิทยาและภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ประจักษ์ สายแสง. (2516). วรรณกรรมจากตำบลศรีคีรีมาศ จังหวัดสุโขทัย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).

ประยูร ทรงศิลป์. (2542). การศึกษาวิเคราะห์ตำนานและนิทานพื้นบ้านเขมรภาคที่ 1 – 9. กรุงเทพฯ: ภาควิชาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏธนบุรี.

ปราณี ขวัญแก้ว. (2517). วรรณคดีชาวบ้านจาก "บุดดำ" ตำบลร่อนพิบูลย์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).

ปรีชา อุยตระกูล. (2520). วรรณกรรมพื้นบ้านจาก ตำบลรังกาใหญ่ อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).

ปิยพร คลศิลป์. (2552). การศึกษาบทบาทของผู้หญิงในนิทานพื้นบ้านล้านนา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาและวรรณกรรมล้านนา, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).

พระมหาวีระพล ไฝ่แจ้คำมูล. (2557). ช้าง ในนิทานพื้นบ้านล้านนา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาและวรรณกรรมล้านนา, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).

เพ็ญศิริ ศิวิลัย, วิชาญ ทิมเตช, ศาตนันท์ คันธะเนตร์, เสงี่ยม บุตรศรีภูมิ และ อารี นพรัตน์. (2547). การวิเคราะห์คุณธรรมนิทานพื้นบ้าน จ. ชุมพร. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยนเรศวร).

ภิญโญ เวชโช. (2561). คติชนวิทยา. ยะลา: ศูนย์ส่งเสริมการทำผลงานวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.

ยู, บี. (2560). การเปรียบเทียบนิทานพื้นบ้านไทลื้อที่ภาคเหนือ ประเทศไทยและสิบสองปันนา ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยขอนแก่น).

เยาวลักษณ์ กิตติชัย. (2533). ความขัดแย้งในวรรณกรรมนิทานพื้นบ้านอีสาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาเอกไทยคดีศึกษา, มหาวิทยาลัยศรีนครินทร วิโรฒ มหาสารคาม).

ราตรี ผลาภิรมย์. (2520). การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องสังข์ทอง. (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย).

เรไร ไพรวรรณ์. (2553). คติชนและภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.

วรพรรณ ขาวประทุม. (2560). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศึกษาเบื้องต้น. กำแพงเพชร: มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.

วัชรินทร์ แก่นจันทร์. (2560). วาทกรรมความรุนแรงในนิทานพื้นบ้านล้านนา. (ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยนเรศวร).

ศรีสุดา เอื้อนครินทร์. (2520). วรรณกรรมพื้นบ้านผู้ไทย ตำบลเรณู จ. นครพนม. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).

ศุภลักษณ์ ปัญโญ. (2551). การศึกษาบทบาทของผีในนิทานพื้นบ้านล้านนา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาและวรรณกรรมล้านนา, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).

ศิราพร ณ ถลาง. (2552). ทฤษฎีคติชนวิทยา วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน-นิทานพื้นบ้าน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมใจ พันธุ์ควณิชย์. (2541). การวิเคราะห์พฤติกรรมของตัวละครในวรรณกรรมพื้นบ้านที่สอดคล้องกับวิถีชีวิตประชาธิปไตย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยนเรศวร).

สราวุฒิ จงวัฒนา. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับน้ำในนิทานพื้นบ้านล้านนา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาและวรรณกรรมล้านนา, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).

สุกัญญาโสภี ใจกล่ำ. (2563). บทบาทหน้าที่และอุปกิเลสในนิทานพื้นบ้านภาคเหนือตอนล่าง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 39(6), 115 – 127.

สุภา พูนผล. (2551). การศึกษาเปรียบเทียบวรรณกรรมเรื่องลักษณวงค์ บัวระวงไกลสอนท้าวสุริวงศ์และพระลัคนาวงศ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชา วรรณคดีไทย, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).

สุภาพร วิสารทวงศ์. (2529). วรรณกรรมไทยเย้าจากตำบลผาช้างน้อย อำเภอปง จ. พะเยา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ พิษณุโลก).

สุรนี แก้วกลม. (2549). การปริวรรตและวิเคราะห์นิทานพื้นบ้านอีสาน กรณีลำท้าวเสื้อเน่า ฉบับวัดอโนดาษ จ. อุบลราชธานี (รายงานผลการวิจัย). อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

สุรนี แก้วกลม และ ชญานนท์ แสงศรีจันทร์. (2548). การปริวรรตเอกสารโบราณอีสาน: กรณีศึกษาเรื่องลำเท้าคตท้าวซื่อ (รายงานผลการวิจัย). อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัย ราชภัฏอุบลราชธานี.

อรพรรณ ห้อยสังวาลย์. (2538). วรรณกรรมนิทานพื้นบ้านอีสานเรื่องจำปา 4 ต้น. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาเอกไทยคดีศึกษา, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).

อังคณา บุญสุวรรณ์. (2541). วิเคราะห์จริยธรรมในนิทานพื้นบ้านภาคเหนือตอนล่าง. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยนเรศวร).

เอื้อมพร ทิพย์เดช. (2560). มายาคติในนิทานพื้นบ้านล้านนา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยนเรศวร).

Yan, D. (2559). การวิเคราะห์กฎเกี่ยวกับนิทานพื้นบ้านและอนุภาคในนิทานพื้นบ้านไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสื่อสารภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง, มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ).

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-06-20

รูปแบบการอ้างอิง

ใจกล่ำ ส. (2025). นิทานพื้นบ้าน: สถานภาพงานวิจัยในประเทศไทย (พ.ศ.2516 - 2565). วารสารอักษราพิบูล, 6(1), 87–105. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/APBJ/article/view/272903

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ