พุทธบูรณาการเพื่อส่งเสริมการมีส่วนร่วมในการสื่อสารทางการเมือง ของนักการเมืองท้องถิ่น อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
เชิงคุณภาพ ใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 12 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิควิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
1) ระดับการมีส่วนร่วมในการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมือง โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.14 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านโยนิโสมนสิการ มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดเท่ากับ 4.20 รองลงมาคือ ด้านปรโตโฆสะ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.08
2) ความสัมพันธ์ระหว่างหลักพุทธธรรมกับการมีส่วนร่วมในการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น พบว่า หลักธรรมที่ทำให้เกิดสัมมาทิฏฐิ มีความสัมพันธ์ต่อการส่งเสริมการมีส่วนร่วมในการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า หลักปรโตโฆสะ และหลักโยนิโสมนสิการ มีความสัมพันธ์ต่อการส่งเสริมการมีส่วนร่วมในการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01
3) การบูรณาการหลักธรรมที่ทำให้เกิดสัมมาทิฏฐิเพื่อการส่งเสริมการมีส่วนร่วมในการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น พบว่า นักการเมืองท้องถิ่นควรมีการรับฟังความเห็น และข้อเสนอแนะจากประชาชน สร้างความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการเมืองด้วยการใช้สื่อออนไลน์หรือเวทีประชาคม ต้องนำสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมาใคร่ครวญพิจารณาไตร่ตรองอย่างรอบคอบรอบด้านก่อนสื่อสารออกไป หากเรื่องที่สื่อสารออกไปแล้วเกิดปัญหาควรนำมาพิจารณาไตร่ตรองหาแนวทางการสื่อสารให้ถูกต้อง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กิตติพงษ์ พงษ์ไพโรจน์, และ รหัส แสงผ่อง. (2560). กระบวนการสื่อสารทางการเมืองของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร: ศึกษาในช่วงเวลาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2543–2551. ใน รวมบทความวิชาการฉบับพิเศษ 10 ปี วิทยาลัยสื่อสารการเมือง มหาวิทยาลัยเกริก. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยสื่อสารการเมือง.
ธีรยุทธ ชะนิล. (2566). การประยุกต์หลักพุทธธรรมและการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองเพื่อสร้างความนิยมสำหรับการเลือกตั้งระดับท้องถิ่นในจังหวัดนครศรีธรรมราช. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระครูศรีปริยัตยาภิมณฑ์ (นพพล เขมนโว). (2564). การส่งเสริมการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของสำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้งที่มีผลต่อการใช้สิทธิออกไปเลือกตั้งของประชาชนกรุงเทพมหานคร. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระนุชิต นาคเสโน (โพวิชัย). (2565). การพัฒนาการสื่อสารทางการเมืองตามแนวพระพุทธศาสนาของนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหาเอกราช วิสุทฺธิวิริโย (บุตรอินทร์). (2566). อิทธิพลของสื่อออนไลน์ที่มีผลต่อพฤติกรรมทางการเมืองของประชาชนในเขตอำเภอกุมภวาปี จังหวัดอุดรธานี. (รัฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหาปรัชญ์ นภภูริสิริ (อัตถาพร). (2564). การมีส่วนร่วมในการสื่อสารทางการเมืองของประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหาพรชัย วิริยชโย (เพียรศักดิ์). (2566). การส่งเสริมการใช้สื่อออนไลน์ในการปกครองคณะสงฆ์ อำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่น. (รัฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหาเสกสรรค์ ปญฺญาวุฑฺโฒ. (2566). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการปกครองของเทศบาลตำบลศรีพนา อำเภอเซกา จังหวัดบึงกาฬ. (รัฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระอธิการนิรันดร กนฺตสีโล (ขอนาคกลาง). (2566). แนวทางการใช้หลักโยนิโสมนสิการเพื่อลดปัญหาการเสพสื่อเทคโนโลยีในสังคมไทย. (พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระอธิการแสงอารุณ ชยาภินนฺโท (อ้อยผดุง), พระครูโสภณปริยัติสุธี และ สหัทยา วิเศษ. (2565). การสื่อสารทางการเมืองผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ของประชาชนเขตอำเภอเมืองพะเยา จังหวัดพะเยา. วารสารวิจัยวิชาการ, 5(3), 1–13.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2558). พุทธธรรม (ฉบับปรับขยาย). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
รัฐ กันภัย. (2558). การสื่อสารทางการเมืองและการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่นในองค์การบริหารส่วนตำบลเขตจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 17(1), 71–83.
สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอเมืองขอนแก่น. (2567). รายชื่อเขตการปกครององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอเมืองขอนแก่น. สืบค้นเมื่อ 29 มิถุนายน 2567, จาก https://visitkhonkaen.kku.ac.th/?page_id=95
เสรี วงษ์มณฑา. (2540). การประยุกต์ทฤษฎีในการสื่อสาร. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาหลักและทฤษฎีการสื่อสาร หน่วยที่ 9–15 (พิมพ์ครั้งที่ 13). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Likert, R. (1967). The human organization: Its management and value. New York: McGraw-Hill.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). Tokyo: Harper International Education.
