กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของผู้สอนระดับปฐมวัย โรงเรียนนภาเชียงใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนากลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของผู้สอน ระดับปฐมวัย โรงเรียนนภาเชียงใหม่ และ 2) ตรวจสอบกลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของผู้สอน ระดับปฐมวัย โรงเรียนนภาเชียงใหม่ แบ่งการศึกษาออกเป็น 2 ระยะ คือ ระยะที่ 1 การพัฒนากลยุทธ์ฯ กลุ่มผู้ให้ข้อมูล จำนวน 9 คน ประกอบด้วย ผู้บริหารสถานศึกษา จำนวน 2 คน คณะกรรมการบริหารสถานศึกษา จำนวน 2 คน หัวหน้าฝ่าย จำนวน 2 คน และผู้สอน จำนวน 3 คนโดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) เครื่องมือที่และวิธีการที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ ใบงานประกอบกระบวนการระดมพลังสร้างสรรค์ (AIC) และระยะที่ 2 การตรวจสอบกลยุทธ์ฯผู้เชี่ยวชาญในการตรวจสอบกลยุทธ์ที่พัฒนาขึ้น จำนวน 5 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา คือ แบบประเมินกลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้
เชิงรุกของผู้สอน ระดับปฐมวัย โรงเรียนนภาเชียงใหม่ สถิติที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ ความถี่ ร้อยละค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการศึกษาพบว่า
1) กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของผู้สอนระดับปฐมวัย โรงเรียนนภาเชียงใหม่ มี 6 องค์ประกอบ คือ วิสัยทัศน์ พันธกิจ เป้าประสงค์ กลยุทธ์ โครงการ/กิจกรรม และตัวชี้วัดความสำเร็จ ประกอบด้วย กลยุทธ์ จำนวน 2 กลยุทธ์ มีโครงการ จำนวน 9 โครงการ และกิจกรรม จำนวน 15 กิจกรรม และ 2) ผลการตรวจสอบกลยุทธ์ พบว่า ผลการประเมินทั้ง 3 ด้าน มีค่าเฉลี่ยรวมของผลการประเมินกลยุทธ์ เท่ากับ 4.86 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 0.31 อยู่ในระดับมากที่สุด คือ ด้านความเป็นไปได้ ด้านความเหมาะสม และด้านความสอดคล้อง เรียงตามลำดับจากมากไปน้อย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กองบริหารงานวิจัยและประกันคุณภาพการศึกษา. (2560). พิมพ์เขียว Thailand 4.0 โมเดลขับเคลื่อนประเทศไทยสู่ความมั่งคั่ง มั่นคง และยั่งยืน. กรุงเทพฯ: กองบริหารงานวิจัยและประกันคุณภาพการศึกษา.
ฉัตรชัย หวังมีจงมี และ องอาจ นัยพัฒน์. (2560). สมรรถนะของครูไทยในศตวรรษที่ 21 : ปรับการเรียนเปลี่ยนสมรรถนะ. Journal of Hrintelligence สถาบันเสริมศึกษาและทรัพยากรมนุษย์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 12(2), 47-63.
ทมนี สุขใส. (2560). การประยุกต์ใช้รูปแบบการเรียนการสอนแบบกระตือรือร้นสำหรับนักศึกษาระดับมหาบัณฑิต ในมหาวิทยาลัยเอกชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ศิริพร ศรีปัญญา. (2560). การพัฒนาแนวทางเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญของครูในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬ. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). ประกาศสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน เรื่องนโยบายและจุดเน้นของสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2566. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2563). การจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะเชิงรุก. นนทบุรี: บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
Desimone, L. M. (2019). Improving impact studies of teachers’ professional development: Toward better conceptualizations and measures. Educational Researcher, 38(3), 181-199.
Diaz Martinez. (2018). Learning Fortran with active learning and Flipped Classroom at undergraduate program. Reunión Anual 2019 de La AAPT-MX, 2.
Guskey, T. R. (2020). Professional development and teacher change. Teachers and Teaching: Theory and Practice, 8(3/4), 381-391.
Han, F., & Ellis, R. A. (2021). Predicting students’ academic performance by their online learning patterns in a blended course: To what extent is a theory-driven approach and a data-driven approach consistent? Educational Technology & Society, 24(1), 191-204.
Hargreaves, A., & Fullan, M. (2022). Professional capital: Transforming teaching in every school. New York, NY: Teachers College Press.
Knight, J. (2017). Instructional coaching: A partnership approach to improving instruction. Thousand Oaks, CA: Corwin Press.
