Developing and Upgrading Artistic and Cultural Areas in Nan Province
Main Article Content
Abstract
This article is an academic article that aims to present guidelines for the development and upgrading of arts and culture areas in Nan Province. The objective is to present guidelines for the development and upgrading of arts and culture areas in Nan Province, including management, operations, and problems in promoting entrepreneurship and tourism through arts and culture capital. which drives operations according to the 20-year national strategic direction framework that is consistent with the 20-year agricultural and cooperative strategy (2017 - 2036) that is consistent with the 20-year national strategy, the 12 th National Economic and Social Development Plan (B.E. 2017 - 2021) and national development under the Thailand 4.0 policy in order to obtain guidelines for effective development planning. Encourage all sectors to benefit from tourism and create income distribution, which is an important part in making Nan a city that can support tourists sustainably. However, creating a process of participation of all sectors in society. as well as participation in people's decision-making to achieve balance in all dimensions in an integrated and holistic manner. To create income and distribute income to the community Tourism must be managed with community participation according to the concept of creative economy and with maximum use of tourism resources in the community.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). คู่มือการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร. (2559). ยุทธศาสตร์เกษตรและสหกรณ์ ระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2560 – 2579). http://www.oic.go.th
กาญจนา แก้วเทพ. (2530). มรดกทางวัฒนธรรมและศาสนา : พลังสร้างสรรค์ในชุมชนชนบท. กรุงเทพฯ: สภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา.
ชนิดา เสงี่ยมไพศาลสุข. (2550). เศรษฐกิจของทรัพย์สินเชิงสัญลักษณ์. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
ณัฐนรี ศรีทอง. (2551). การเพิ่มศักยภาพภาวการณ์เป็นผู้นำในงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
เพ็ญประภา ภัทรานุกรม. (2553). การพัฒนาทุนทางสังคมโดยใช้ชุมชนเป็นฐานในชุมชนประสบภัยพิบัติสึนามิ กรณีศึกษาชุมชนในพื้นที่จังหวัดพังงา. วารสารร่มพฤกษ์, 28(2), 1-34.
สำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย กระทรวงวัฒนธรรม. (2564). นโยบายและยุทธศาสตร์ส่งเสริมศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย (พ.ศ. 2560 – 2564). https://www.ocac.go.th
Janpetch, K. & Siriwong, P. (2017). The Integration of Cultural Capital into a Creative Tourist Attraction through Participatory Process : A Case Study of Ban Chak Ngaew Community, Banglamung District in Chonburi Province. Journal of Community Development Research (Humanities and Social Sciences), 10(1), 111–121.
Torpanyacharn, K, (2021). A Comparative Study of the Successors Rights of the Promotion and Preservation of Intangible Cultural Heritage Act B.E. 2559 and the Intangible Cultural Heritage Convention 2003. Naresuan University Law Journal, 14(1), 1–25.