The Selfishnessin the View of Thomas' Hobbes and Theravada Buddhist Philosophy
Main Article Content
Abstract
This academic paper aims to present Thomas' selfishness. Hobbes and Theravada Buddhist Philosophy as follows : 1) Unlike ; Thomas Hobbs, it is a political struggle that competes for interests and power, doing so is detrimental to the security of society. Hobbes used the law to solve social problems. Everyone had to adhere to the promises made to the people in order to achieve some degree of peace. As for Theravada Buddhist philosophy, emphasis is placed on development in order to lead a suitable way of life by emphasizing people in society with conscience and focusing on the benefits and happiness of the society. 2) Similarly; it was found that the ideas of Thomas Hobbs and Theravada Buddhist philosophy each had goals for the benefit of society. But there are different approaches. Hobbes sees the need to develop selfishness or harnessing selfishness to benefit. As for Buddhist philosophy, it aims to eliminate selfishness until the end.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
เนื่องน้อย บุณยเนตร. (2544). จริยศาสตร์ตะวันตก : ค้าน มิลล์ ฮอบส์ รอลส์ ชาร์ทร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรีดี พนมยงค์. (2525). ปรัชญาสังคม. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
ปาน จันทรานุตร. (2521). แก้ปัญหาชีวิตด้านธรรมะ. กรุงเทพฯ: ศิลปาบรรณาคาร.
ปรีดี พนมยงค์. (2525). สังคมปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: อมรินทร์การพิมพ์.
พุทธทาสภิกขุ. (2542). คู่มือมนุษย์. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช. (2532). ปรัชญาการเมือง. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรมศัพท์ปรัชญาฉบับราชบัณฑิตยสถานอังกฤษ-ไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: อมรินทร์ พริ้นติ้ง.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2532). จริยศาสตร์เบื้องต้น มนุษย์กับปัญหาจริยธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
วิภาดา กิตติโกวิท (แปล), (2550). สัญญาประชาคม หลักแห่งสิทธิทางการเมือง โดย ฌอง ฌากส์ รูสโซ พลเมืองแห่งเจนีวา. กรุงเทพฯ: ออฟเซ็ทเพรส.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2545). องค์การและการจัดการฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพฯ: Diamond in Business World.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 9). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมภาร พรมทา. (2539). ปรัชญาสังคมและการเมือง. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมภาร พรมทา. (2543). ชีวิตกับความขัดแย้ง ปัญหาจริยธรรมในชีวิตประจำวัน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนุมิตร จันทรประภาพ. (2526). การศึกษาจริยปรัชญาของแรนด์เชิงวิชาการ. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร มหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Thomas Hobbes. (1967). Leviathan or the Matter. Forme and power of a Commonwealth Ecclesiasticall and Civil. edited by Michael Oakeshott with an introduction by Richard S. Peter. New York: Collier Books.
Thomas Hobb. (1968). Leviathan, Middlesex: Penguin Books Ltd.