ภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์ของผู้บริหารสถานศึกษากับความรับผิดชอบต่อสังคม
Main Article Content
บทคัดย่อ
ผู้บริหารสถานศึกษาโรงเรียนเอกชนนับว่าเป็นผู้ที่มีความสำคัญและเป็นผู้นำในการขับเคลื่อนสถานศึกษาอย่างแท้จริงในการบริหารสถานศึกษาให้ประสบความสำเร็จ ในท่ามกลางสังคมยุคโลกาภิวัฒน์ซึ่งมีความเจริญก้าวหน้าทางด้านเทคโนโลยีอุตสาหกรรม การติดต่อสื่อสารที่รวดเร็วไร้พรมแดน สังคมเศรษฐกิจและสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วในสังคมปัจจุบัน ส่งผลให้วิถีการดำเนินชีวิตของประชาชนพลเมืองโลกมีการแข่งขันเอาตัวรอดสูงขึ้นเห็นแต่ประโยชน์ส่วนตนโดยไม่คิดถึงส่วนร่วมขาดคุณธรรมจริยธรรม อันก่อให้เกิดปัญหาต่างๆ ตามมาอย่างมากมาย เช่น ปัญหาการใช้แรงงานเด็ก ปัญหาอาชญากรรม ปัญหาการทุจริตคอรัปชั่น และสิ่งสำคัญเป็นอย่างยิ่งคือทำให้เกิดปัญหาด้านคุณภาพการศึกษาลดลงหรือการศึกษาไม่ได้มาตรฐาน ซึ่งปัญหาดังที่กล่าวมาข้างต้นผู้บริหารสถานศึกษาหรือผู้นำสถานศึกษา จึงต้องตระหนัก มีบทบาท ให้ความสำคัญถึงความรับผิดชอบต่อสังคมที่เรียกว่า CSR (corporate social responsibility) เพื่อช่วยแก้ปัญหาทางเศรษฐกิจ สังคม สิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาคุณภาพการศึกษา ผู้บริหารสถานศึกษาต้องมั่นศึกษา พัฒนาตนเองให้เป็นผู้นำที่มีภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์เปลี่ยนแปลงกลยุทธ์การบริหารโดยใช้ภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์มาผนวกเข้ากับความรับผิดชอบต่อสังคมของสถานสถานศึกษา ให้เป็นกลยุทธ์การบริหารอย่างมีความรับผิดชอบต่อสังคมของสถานศึกษา จึงสามารถ กระตุ้น จูงใจ ให้บุคคลในโรงเรียน ชุมชน หันมาร่วมมือกันสร้างความตระหนักเห็นความสำคัญของความรับผิดชอบต่อสังคม ส่งผลต่อการพัฒนาคุณภาพเศรษฐกิจ สังคม คุณภาพการศึกษาและบุคคลในชุมชนมีความพึงพอใจในคุณภาพของสถานศึกษา เกิดความศรัทธา เชื่อมั่น สร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อสถานศึกษาอย่างยั่งยืนตลอดไป
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงศึกษาธิการ.(2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: กระทรงศึกษาธิการ.
เกศรา สิทธิแก้ว. (2558). ภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์ในศตวรรษที่ 21 ของผู้บริหารที่ส่งผลต่อการดำเนินงานประกันคุณภาพภายในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปทุมธานี. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ฉันทนา จันทร์บรรจง, จิตราภรณ์ ใยศิลป์ และ สุภาภรณ์ กิติรัชดานนท์. (2554). ผลกระทบของนโยบายรัฐบาลต่อต่อการปลูกฝังจิตสาธารณะและความรับผิดชอบต่อสังคมของนักเรียนในระดับการศึกษา ภาคบังคับ. (ภาควิชาบริหารและพัฒนาการศึกษา). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ณัฐณิชากร ศรีบริบูรณ์. (2550). การพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของจิตอาสาของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายในโรงเรียนสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตร มหาบัณฑิต). กรุงเมทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธงชัย สันติวงษ์. (2546). การบริหารทรัพยากรมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: ประชุมช่าง.
พระมหาสมควร ขุนภิบาล. (2550). องค์ประกอบที่มีอิทธิพลตอความรับผิดชอบในการทำงานกลุ่มของนักเรียนระดับชั้นประกาศนียบัตรวิชาชีพ โรงเรียนพณิชยการสยามเขตบางพลัด กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). กรุงเมทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
รังสรรค์ ประเสริฐศรี.(2544). ภาวะผู้นำ. กรุงเทพฯ: Diamond in Business World.
วริษา ฮวดศรี, กัญภร เอี่ยมพญา และ นิวัตต์ น้อยมณ. (2564). ภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์ของผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อการปฏิบัติงานของครูในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 6 จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารสิรินธรปริทรรศน์, 22(1), 103-117.
สุเทพ พงศ์ศรีวัฒน์. (2548). ภาวะผู้นําทฤษฎีและปฏิบัติ : ศาสตร์และศิลป์สู่ความเป็นผู้นำที่สมบูรณ์(พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วิรัตน์เอ็ดดูเคชัน.
สุรศักดิ์หลาบมาลา. (2551). การเสริมศักยภาพการเรียนของเด็ก. วารสารการศึกษาไทย, 5(46), 18.
สํานักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). แนวทางการวัดผลประเมินผลในชั้นเรียนกลุ่มสาระวิทยาศาสตร์ หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้าและพัศดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
สํานักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2552). การจัดระดับการกำกับดูแลองค์กรภาครัฐตามหลักธรรมาภิบาลของการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี. กรุงเทพฯ: สํานักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.
สำนักงานปฏิรูปการศึกษา. (2544). รายงานการปฏิรูปการศึกษาต่อประชาชน. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์พริ้นติ้งพับลิชซิง.
สํานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2551). กรอบทิศทางการพัฒนาการศึกษา ในช่วงแผนพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติฉบับที่10 (พ.ศ. 2550-2554)
ที่สอดคล้องกับแผนการศึกษาแห่งชาติ (พ.ศ. 2545-2559) ฉบับสรุป. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรรถการ สัตยพาณิชย์. (2558). การสร้างตราสินค้าผ่านกิจกรรมความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กร. Brand building through corporate social esponsibility, สืบค้นเมื่อ 28 กันยายน 2564 จาก http://www.bu.ac.th/knowledgecenter/executive_journal/jan_june_15/pdf/aw09.pdf.
Adair, J. (2002). Effective Strategic Leadership. London: Pan Macmillan.
Ireland, R. D. and Hitt, M. A. (1999). Achieving and manintaining strategic compettiveness in the 21st century : The role of strategic leadership. Academy of management excutive, 13(1), 114-119.
Myers, D. L., Distel, D. L. (2008). Leadership and strategic planning: Keys to success in a changing environment. Retrieved May 30, 2005, from http://www.asp.org/qic/index/html.
Nahavandi, A. and Malekzadeh, A. R. (1993). Organization Culture in the Management of Mergers. New York: Quorum Book.
Porter, M. E., and Kramer, M. R. (2006). Strategy & society: The link between competitive advantage and corporate social responsibility,Harvard business review.
Phillip Kotler and Nancy Lee. (2005). Corporate social responsibility. Published by John Wiley & Sons, Inc., Hoboken, New Jersey.