ทุกข์สำหรับเห็น แต่สุขสำหรับเป็น

บทคัดย่อ

หนังสือ “ทุกข์สำหรับเห็นแต่สุขสำหรับเป็น” เล่มนี้ ได้กล่าวถึง คือ อริยสัจสี่ ประกอบด้วย ทุกข์ซึ่งเป็นตัวปัญหา สมุทัย คือ ตัวเหตุแห่งทุกข์ นิโรธ คือ จุดหมายกำจัดทุกข์เพื่อเป็นสุข มรรคมีองค์ 8
สรุปเป็นไตรสิกขา คือ ศีล สมาธิ ปัญญา ซึ่ง “ ศีล คือ เว้นชั่ว สมาธิ คือ ทำดี และปัญญา คือ ทำใจให้บริสุทธิ์” ไตรสิกขา เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา เป็นหลักธรรมที่ชาวพุทธควรปฏิบัติ จึงจำเป็นต้องรู้และเข้าใจความจริง แก่นแท้ของพระพุทธศาสนาที่เป็นกฎธรรมชาติ คือ อนิจฺจํ ทุกสิ่งอย่างในโลกไม่เที่ยงมีเกิดมีดับ ทุกฺขํ คงอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ อนตฺตา ไม่ได้มีตัวตนใดๆยึดถือบังคับครอบครองได้ การรู้และเข้าใจกระบวนการดำเนินชีวิตของมนุษย์ จะต้องพัฒนาปัญญาซึ่งมีองค์ประกอบหลัก คือ ปัญญา จิตใจและพฤติกรรม การพัฒนาตามหลักไตรสิกขา จึงเป็นแก่นธรรมเพื่อชีวิต การพัฒนาการเรียนรู้ของมนุษย์ ต้องสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมโดยอาศัยอินทรีย์ หรือ อายตนะ 6 อย่าง คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ โดยมีการกระทำ คือ มโนกรรม วจีกรรมและกายกรรมทั้ง 3 อย่างนี้ เป็นกระบวนการพัฒนาที่ครบวงจร พระพุทธศาสนาถือว่า มโนกรรมสำคัญที่สุด