Social Factors in Political Socialization in Thailand Social Factors in Political Socialization in Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aimed to 1) examine theories and concepts related with political
socialization 2) examine social factors that affect political socialization in Thailand. This
study was qualitative research from documents, and data from the documents were
analyzed using descriptive statistics to build knowledge for future study of social factors
in political socialization in Thailand.
The study found that political socialization meant passing of behavior to another
person, or another generation to create continuous learning and practicing. A person
would learn things related with politics (whether directly or indirectly), which would af
fect political attitude and behavior of the person. Social factors that affected political
socialization in Thailand were 1) family, 2) friends, 3) educational institutes, 4) press,
5) religion, 6) professional group and 7) political institute.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
โกวิทย์ คุณรัตน์. (2541). การกล่อมเกลาทางการเมืองของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายในสังคมเมืองและสังคมชนบท : กรณีศึกษาเปรียบเทียบโรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัย อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่และโรงเรียนแม่สายประสิทธ์ศาสตร์ อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์ รัฐศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จุมพล หนิมพานิช. (2531). กระบวนการเรียนรู้ทางการเมืองกับทัศนคติทางการเมืองของคนไทย. ในเอกสารการสอนชุดวิชาพื้นฐานทางสังคมและวัฒนธรรมของเมืองไทย หน่วยที่ 1-8. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว และ สายทิพย์ สุคติพันธ์. (2525). การเมืองของเด็ก. กรุงเทพมหานคร: เจ้าพระยาการพิมพ์.
พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. (2526). ข่าวสารทางการเมืองของคนไทย. กรุงเทพมหานคร: เจ้าพระยาการพิมพ์.
พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. (2531). รัฐศาสตร์เฉิงประจักษ์. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาการปกครอง คณะรัฐศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พฤทธิสาณ ชุมพล. ม.ร.ว. (2547). ระบบการเมือง : ความรู้เบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
วรรณธรรม กาญจนสุวรรณ. (2544). วัฒนธรรมทางการเมือง การเมืองการปกครองไทยตามรัฐธรรมนูญฉบับประชาชน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วี.เจ.พริ้นติ้ง.
วิวัฒน์ เอี่ยมไพรวัน. (2562). วัฒนธรรมทางการเมือง. ในเอกสารการสอนชุดวิชาหลักพื้นฐานทางรัฐศาสตร์ หน่วยที่ 9-15. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วัชรินทร์ ชาญศิลป์. (2 562). ปัจจัยที่มีผลต่อการอบรมกล่อมเกลาทางการเมืองของเยาวชนไทย. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 6(1), 1-26.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2532). สังคมวิทยาการ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: เจ้าพระยาการพิมพ์.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2556). วัฒนธรรมทางการเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักการพิมพ์สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
Easton. D. (1965). A Framework for Political Analysis. Englewood Cliffs. (New Jersey: Prentic-Hall Inc).
Easton, D and Dennis. J. (1986). Children in the Political System. (New York : McGraw-Hill).
Gabriel A. Almond and G. Bingham Powell. (1966). Comparative Politics: A Developmental Approach. (Boston: Little Brown).
Greenstein. F. (1968). Political Socialization. International Encyclopedia of The Social Sciences. New York: Macmillan and Free Press.
Pie.Lucien. (1962). Politics Personality and Nation Building: Burma’s Search for Identity. New Harven: Yale University Press.
Rush. M and Philip. A. (1871). An Introduction to Political Sociology. London: Thomas Nelson and sons.