การวิเคราะห์การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ ตามหลักพุทธจริยศาสตร์ขององค์การบริหารส่วนตำบลสระนกแก้ว อำเภอโพนทอง จังหวัดร้อยเอ็ด
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัญหาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุของของ
องค์การบริหารส่วนตำบลสระนกแก้ว อำเภอโพนทอง จังหวัดร้อยเอ็ด 2) ศึกษาหลักพุทธจริยศาสตร์ในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ และ 3) วิเคราะห์การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุตามหลัก
พุทธจริยศาสตร์ขององค์การบริหารส่วนตำบลสระนกแก้ว อำเภอโพนทอง จังหวัดร้อยเอ็ด การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาข้อมูลจากพระไตรปิฎก เอกสาร และงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง มีผู้ให้ข้อมูลสำคัญ
จำนวน 40 รูป/คน ใช้การวิเคราะห์ข้อมูลแบบวิธีพรรณนาตามหลักอุปนัยวิธี
ผลการวิจัยพบว่า
1. สภาพปัญหาด้านคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุพบว่า ปัญหาที่คุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุมี 4 ด้าน คือ 1) ปัญหาคุณภาพชีวิตด้านร่างกาย 2) ปัญหาคุณภาพชีวิตทางด้านอารมณ์ 3) ปัญหาคุณภาพชีวิตทางด้านสังคม และ4) ปัญหาคุณภาพชีวิตทางด้านสติปัญญา
2. พุทธจริยศาสตร์ในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ พบว่า พุทธจริยศาสตร์เป็นแนวทางในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ คือ หลักไตรสิกขา (ศีล สมาธิ ปัญญา) หลักภาวนา 4 (กายภาวนา สีลภาวนา จิตภาวนา ปัญญาภาวนา) และอิทธิบาท 4 (ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา)
3. การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุตามหลักพุทธจริยศาสตร์ พบว่า ไตรสิกขา เป็นกระบวนการสร้างระเบียบในการดำเนินชีวิต และการอยู่ร่วมกันของมนุษย์ ภาวนา 4 เป็นวิธีการดำเนินชีวิตเพื่อพัฒนากาย ศีล จิต ปัญญาเพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างมีความสุขที่ยั่งยืน ด้วยการตระหนักถึงคุณค่า ความปลอดภัยในชีวิตของเพื่อนมนุษย์ ส่วนอิทธิบาท 4 เป็นหลักธรรมที่มีความสัมพันธ์ต่อเนื่องกันเป็นกระบวนการซึ่งนำไปสู่ความมีสุขภาพที่แข็งแรง และมีอายุยืน เพราะอิทธิบาทธรรมเป็นพื้นฐานนำไปสู่ความสำเร็จ และเมื่อได้รับการพัฒนาที่ถูกต้องตามหลักพุทธจริยศาสตร์ดังกล่าวมาแล้วจะทำให้ผู้สูงอายุมีคุณภาพชีวิตที่สมบูรณ์ทั้ง 4 มิติ คือ กาย จิต สังคม และปัญญา
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2559). แผนนโยบายด้านผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 20 มีนาคม 2564, จาก http://www.dop.go.th.
เจริญ นุชนิยม. (2561). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุด้วยวิธีพุทธบูรณาการ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(2), 619-631.
ปิยะดา ภักดีอำนาจ และ พรชัย ลิขิตธรรมโรจน์. (2557). แนวทางการพัฒนาการจัดสวัสดิการเพื่อผู้สูงอายุขององค์การบริหารส่วนตำบลกาตอง อำเภอยะหา จังหวัดยะลา. วารสารวิทยาการจัดการ, 31(2), 121-151.
พระธรรมปิฎก, (ป.อ.ปยุตฺโต). (2540). พุทธธรรมกับการพัฒนาชีวิต. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระภูชิสสะ ปญฺญาปโชโต. (2562). การเสริมสร้างสุขภาวะตามหลักภาวนา 4 ของผู้สูงอายุ ในตำบลยางฮอม อำเภอขุนตาล จังหวัดเชียงราย. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 4(1), 49-63.
พระราชบัญญัติผู้สูงอายุ พ.ศ. 2546. (2560). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 120 ตอนที่ 130 ก (31 ธันวาคม 2546)
พระราเชนทร์ วิสารโท. (2017). บูรณาการพุทธธรรมกับระบบการดูแลสุขภาพระยะยาว สำหรับผู้สูงอายุของอำเภอศรีวิไล จังหวัดบึงกาฬ. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(2), 76-91.
ภูมิวัฒน์ พรวนสุข. (2558). แนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตจังหวัดแพร่. วารสารบัณฑิตวิทยาลัยพิชญทรรศน์, 10(1), 77-88.
วิพรรณ ประจวบเหมาะ. (2542). การส่งเสริมสุขภาพปีสากลว่าด้วยผู้สูงอายุ ปี 2542. รายงานการวิจัย, วิทยาลัยประชากรศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2560). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย ปี 2560. กรุงเทพมหานคร: บริษัท โรงพิมพ์เดือนตุลา จำกัด.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). สูงอายุเป็น ก็น่าเป็นผู้สูงอายุ. มปพม.
สมบูรณ์ วัฒนะ. (2559). แนวคิดการดูแลผู้สูงอายุตามแนวพระพุทธศาสนาเถรวาท. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 24(4), 173-193.
สุดารัตน์ สุดสมบูรณ์. (2557). สวัสดิการสังคมของผู้สูงอายุในประเทศไทย. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้, 7(1), 73-82.
องค์การอนามัยโลก. (2010), ความหมายผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2562, จาก http://www.who.int
