ความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น

Main Article Content

นิภา ทัตตานนท์
สุรพล พรมกุล
ปรัชญา มีโนนทองมหาศาล

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น 2) ศึกษาระดับการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ของนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น และ 3) เปรียบเทียบความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล และตามการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 4) ศึกษาแนวทางการส่งเสริมความไว้วางใจทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น
กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษามีจำนวน 400 คน และสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 8 รูป/คน
เครื่องมือในการรวบรวมข้อมูล คือ แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูปทางสังคมศาสตร์ และวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณา


ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก 2) ระดับการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ของนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่นโดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก 3) ผลการเปรียบเทียบ พบว่า ประชาชนที่มีอายุ ระดับการศึกษา รายได้ต่อเดือน และการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ต่างกัน มีความไว้วางใจทางการเมืองแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ส่วนประชาชนที่มีเพศ และอาชีพแตกต่างกัน มีความไว้วางใจทางการเมืองไม่แตกต่างกัน 4) แนวทางในการสร้างความไว้วางใจทางการเมือง พบว่าด้านตัวบุคคล นักการเมืองท้องถิ่นควรมีวิสัยทัศน์ในการพัฒนาท้องถิ่น
ทั้งในปัจจุบันและในอนาคต ด้านนโยบาย ควรกำหนดนโยบายให้ชัดเจนตรงกับปัญหาท้องถิ่น ด้านการสื่อสาร ควรมีวิธีการสื่อสารที่รวดเร็วด้วยช่องทางที่หลากหลาย ด้านกระบวนการทำงาน ควรจัดให้มีการติดตามและประเมินผลการปฏิบัติงานตามนโยบายที่กำหนดไว้ ส่วนการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ควรให้ความช่วยเหลือประชาชนด้วยการให้สิ่งที่เขาขาดแคลนเพื่อเยียวยาความเดือนร้อน สามารถทำในสิ่งพูดไว้ได้ เสียสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อส่วนรวม บำเพ็ญสาธารณประโยชน์เพื่อประชาชน และสังคม

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ทัตตานนท์ น., พรมกุล ส. . ., & มีโนนทองมหาศาล ป. . (2021). ความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 8(3), 136–150. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jg-mcukk/article/view/248027
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรวิชญ์ กลิ่นบุญ. (2558). ระบบราชการกับประสิทธิผลการปฏิบัติงานของข้าราชการกองบัญชาการหน่วย

บัญชาการทหารพัฒนา. รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต: มหาวิทยาลัยเกริก.

กรีฑา คงพยัคฆ์ และคณะ. (มกราคม 2563). การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุธรรมในการให้บริการสาธารณะ

ของเทศบาลตำบลจันดี อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์และ

มานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(1), 30-31.

ชญานี ประกอบชาติ และ เสนาะ กลิ่นงาม. (2559). การนำนโยบายหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้าไปปฏิบัติ

ของโรงพยาบาลหัวหินจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับ

ชาติครั้งที่ 3 ก้าวสู่ทศวรรษที่ 2 : บูรณาการงานวิจัย ใช้องค์ความรู้สู่ความยั่งยืน ณ วิทยาลัย

นครราชสีมา อำเภอเมืองจังหวัดนครราชสีมา.

ชูศักดิ์ เที่ยงตรง. (2518). การบริหารการปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัย

ธรรมศาสตร์.

ดนุวัศ สุวรรณวงศ์. (2553). ความไว้วางใจทางการเมืองและการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนใน

พื้นที่ที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมภาคใต้ : ศึกษาเปรียบเทียบพื้นที่เทศบาลนครหาดใหญ่

และเทศบาลเมืองปัตตานี. รัฐประศาสนาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตศึกษา: มหาวิทยาลัยสงขลา

นครินทร์.

พระครูประภัศร์ธรรมาภิรักษ์ (จันเขียด). (2561). การบริหารสถานศึกษาตามหลักสังคหวัตถุ 4 ในสถาน

ศึกษาขั้นพื้นฐานสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยภูมิ เขต 1. พุทธศาสตรมหา

บัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธนพร คุณสมฺปนฺโน (อาคะนิช) และคณะ. (2561). การประยุกต์ใช้หลักสังคหัวัตถุ 4 ในการดำเนิน

ชีวิตของประชาชนบ้านศิลา ตำบลศิลา อำเภอเมืองขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น. รัฐศาสตรมหา

บัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาเตชินท์ สิทฺธาภฺิภู (ผากา). (2554). ประสิทธิผลการให้บริการของเทศบาลตำบลดงเย็น อำเภอเมือง

จังหวัดมุกดาหาร. พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราช

วิทยาลัย.

พระสุนทร ธมฺมวโร (บุญคง). 2560. การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุ 4 ในชุมชนวัดหนองสนม จังหวัด

ระยอง. พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ไพบูลย์ สุขเจตนี และคณะ. (2563). การพัฒนาความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมือง

ระดับท้องถิ่นในจังหวัดนนทบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(10), 234-235.

ไพสิน นกศิริ. (2558). คุณลักษณะของนักการเมืองท้องถิ่นที่พึงประสงค์ของประชาชนในเขตพื้นที่เทศบาล

ตำบลคลองหาด จังหวัดสระแก้ว. รัฐศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาการเมืองการปกครอง).

คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์: มหาวิทยาลัยบูรพา.

ภัทราวดี ศรีบุญสม. (2559). ความไว้วางใจของสาธารณชนที่มีต่อคณะกรรมการการเลือกตั้ง. วารสาร

บัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 9(2), 210-224.

มัฌสุรีย์ มณีมาศ. (2562). ความเชื่อถือไว้วางใจของประชาชนต่อการบริหารงานตามหลักธรรมาภิบาล

ของหน่วยงานภาครัฐในสังคมพหุวัฒนธรรมชายแดนใต้ : กรณีศึกษาจังหวัดนราธิวาส. สารนิพนธ์

รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

รัฐ กันภัย. (2558). การสื่อสารทางการเมืองและการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่น

ในองค์การบริหารส่วนตำบลเขตจังหวัดภาคตะวันตกตอนล่าง. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 17(1),

-72.

รัตนาภรณ์ โตพงษ์ และศุภณัฏฐ์ ทรัพย์นาวิน. (2559). การนำนโยบายด้านการจัดเก็บภาษีและรายได้

ไปปฏิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดเพชรบุรี. Veridian E-Journal, Silpakorn

University (Humanities, Social Sciences and arts), 9(2), 2025-2026.

วรวรรณ วีระกุล. (2556). การเปิดรับข่าวสารทางการเมือง และการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน

ในเขตกรุงเทพมหานคร. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (นิเทศศาสตร์และนวัตกรรม). สถาบันบัณฑิต

พัฒนาบริหารศาสตร์.

วิไลวรรณ พ่วงทอง. (2559). ประสิทธิผลการพัฒนาชุมชนขององค์การบริหารส่วนตำบลทับใต้ อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. รัฐประศาสนศาตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี

ราชมงคลรัตนโกสินทร์.