ความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น 2) ศึกษาระดับการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ของนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น และ 3) เปรียบเทียบความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล และตามการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 4) ศึกษาแนวทางการส่งเสริมความไว้วางใจทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น
กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษามีจำนวน 400 คน และสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 8 รูป/คน
เครื่องมือในการรวบรวมข้อมูล คือ แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูปทางสังคมศาสตร์ และวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณา
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่น โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก 2) ระดับการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ของนักการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่นโดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก 3) ผลการเปรียบเทียบ พบว่า ประชาชนที่มีอายุ ระดับการศึกษา รายได้ต่อเดือน และการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ต่างกัน มีความไว้วางใจทางการเมืองแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ส่วนประชาชนที่มีเพศ และอาชีพแตกต่างกัน มีความไว้วางใจทางการเมืองไม่แตกต่างกัน 4) แนวทางในการสร้างความไว้วางใจทางการเมือง พบว่าด้านตัวบุคคล นักการเมืองท้องถิ่นควรมีวิสัยทัศน์ในการพัฒนาท้องถิ่น
ทั้งในปัจจุบันและในอนาคต ด้านนโยบาย ควรกำหนดนโยบายให้ชัดเจนตรงกับปัญหาท้องถิ่น ด้านการสื่อสาร ควรมีวิธีการสื่อสารที่รวดเร็วด้วยช่องทางที่หลากหลาย ด้านกระบวนการทำงาน ควรจัดให้มีการติดตามและประเมินผลการปฏิบัติงานตามนโยบายที่กำหนดไว้ ส่วนการปฏิบัติงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ควรให้ความช่วยเหลือประชาชนด้วยการให้สิ่งที่เขาขาดแคลนเพื่อเยียวยาความเดือนร้อน สามารถทำในสิ่งพูดไว้ได้ เสียสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อส่วนรวม บำเพ็ญสาธารณประโยชน์เพื่อประชาชน และสังคม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรวิชญ์ กลิ่นบุญ. (2558). ระบบราชการกับประสิทธิผลการปฏิบัติงานของข้าราชการกองบัญชาการหน่วย
บัญชาการทหารพัฒนา. รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต: มหาวิทยาลัยเกริก.
กรีฑา คงพยัคฆ์ และคณะ. (มกราคม 2563). การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุธรรมในการให้บริการสาธารณะ
ของเทศบาลตำบลจันดี อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์และ
มานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(1), 30-31.
ชญานี ประกอบชาติ และ เสนาะ กลิ่นงาม. (2559). การนำนโยบายหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้าไปปฏิบัติ
ของโรงพยาบาลหัวหินจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับ
ชาติครั้งที่ 3 ก้าวสู่ทศวรรษที่ 2 : บูรณาการงานวิจัย ใช้องค์ความรู้สู่ความยั่งยืน ณ วิทยาลัย
นครราชสีมา อำเภอเมืองจังหวัดนครราชสีมา.
ชูศักดิ์ เที่ยงตรง. (2518). การบริหารการปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัย
ธรรมศาสตร์.
ดนุวัศ สุวรรณวงศ์. (2553). ความไว้วางใจทางการเมืองและการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนใน
พื้นที่ที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมภาคใต้ : ศึกษาเปรียบเทียบพื้นที่เทศบาลนครหาดใหญ่
และเทศบาลเมืองปัตตานี. รัฐประศาสนาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตศึกษา: มหาวิทยาลัยสงขลา
นครินทร์.
พระครูประภัศร์ธรรมาภิรักษ์ (จันเขียด). (2561). การบริหารสถานศึกษาตามหลักสังคหวัตถุ 4 ในสถาน
ศึกษาขั้นพื้นฐานสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยภูมิ เขต 1. พุทธศาสตรมหา
บัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธนพร คุณสมฺปนฺโน (อาคะนิช) และคณะ. (2561). การประยุกต์ใช้หลักสังคหัวัตถุ 4 ในการดำเนิน
ชีวิตของประชาชนบ้านศิลา ตำบลศิลา อำเภอเมืองขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น. รัฐศาสตรมหา
บัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาเตชินท์ สิทฺธาภฺิภู (ผากา). (2554). ประสิทธิผลการให้บริการของเทศบาลตำบลดงเย็น อำเภอเมือง
จังหวัดมุกดาหาร. พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราช
วิทยาลัย.
พระสุนทร ธมฺมวโร (บุญคง). 2560. การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุ 4 ในชุมชนวัดหนองสนม จังหวัด
ระยอง. พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ไพบูลย์ สุขเจตนี และคณะ. (2563). การพัฒนาความไว้วางใจทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมือง
ระดับท้องถิ่นในจังหวัดนนทบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(10), 234-235.
ไพสิน นกศิริ. (2558). คุณลักษณะของนักการเมืองท้องถิ่นที่พึงประสงค์ของประชาชนในเขตพื้นที่เทศบาล
ตำบลคลองหาด จังหวัดสระแก้ว. รัฐศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาการเมืองการปกครอง).
คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์: มหาวิทยาลัยบูรพา.
ภัทราวดี ศรีบุญสม. (2559). ความไว้วางใจของสาธารณชนที่มีต่อคณะกรรมการการเลือกตั้ง. วารสาร
บัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 9(2), 210-224.
มัฌสุรีย์ มณีมาศ. (2562). ความเชื่อถือไว้วางใจของประชาชนต่อการบริหารงานตามหลักธรรมาภิบาล
ของหน่วยงานภาครัฐในสังคมพหุวัฒนธรรมชายแดนใต้ : กรณีศึกษาจังหวัดนราธิวาส. สารนิพนธ์
รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
รัฐ กันภัย. (2558). การสื่อสารทางการเมืองและการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่น
ในองค์การบริหารส่วนตำบลเขตจังหวัดภาคตะวันตกตอนล่าง. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 17(1),
-72.
รัตนาภรณ์ โตพงษ์ และศุภณัฏฐ์ ทรัพย์นาวิน. (2559). การนำนโยบายด้านการจัดเก็บภาษีและรายได้
ไปปฏิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดเพชรบุรี. Veridian E-Journal, Silpakorn
University (Humanities, Social Sciences and arts), 9(2), 2025-2026.
วรวรรณ วีระกุล. (2556). การเปิดรับข่าวสารทางการเมือง และการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน
ในเขตกรุงเทพมหานคร. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (นิเทศศาสตร์และนวัตกรรม). สถาบันบัณฑิต
พัฒนาบริหารศาสตร์.
วิไลวรรณ พ่วงทอง. (2559). ประสิทธิผลการพัฒนาชุมชนขององค์การบริหารส่วนตำบลทับใต้ อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. รัฐประศาสนศาตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี
ราชมงคลรัตนโกสินทร์.