โสเหล่เสวนา : บทบาทปราชญ์ชาวบ้านในการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อสร้างความเข้มแข็งชุมชน
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้เป็นส่วนหนึ่งของการวิจัยเรื่อง โสเหล่เสวนา : ปราชญ์ชาวบ้านกับบทบาทผู้นำไม่เป็นทางการในการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อสร้างความเข้มแข็งชุมชน มีวัตถุประสงค์เพื่อ เพื่อศึกษาบทบาทปราชญ์ชาวบ้านในการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อสร้างความเข้มแข็งชุมชน ใช้รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ ผสมผสานระหว่างการวิจัยเชิงเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึก ใช้พื้นที่การวิจัย 10 อำเภอของจังหวัดขอนแก่น ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ประกอบด้วย ปราชญ์ชาวบ้าน ผู้นำท้องถิ่น ผู้นำชุมชน พระสงฆ์ ตัวแทนภาครัฐ นักเรียน นิสิต นักศึกษา ประชาชน เครือข่ายปราชญ์ชาวบ้านในจังหวัดขอนแก่น จำนวน 80 รูป/คน และภาคีเครือข่ายในจังหวัดขอนแก่น จำนวน 2 เครือข่าย วิเคราะห์วิธีการพรรณนาตามหลักอุปนัยวิธี
ผลการวิจัยพบว่า บทบาทปราชญ์ชาวบ้านในการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อสร้างความเข้มแข็งชุมชน พบว่า มี 6 ประเด็นหลักคือ (1) ความเป็นผู้นำทางวัฒนธรรมของชุมชน (2) ความเป็นคลังความรู้ทางสังคม (3) การถ่ายทอดความรู้แก่ชุมชน (4) การแก้ไขปัญหาด้วยภูมิปัญญา (5) การสร้างนวัตกรรม และ (6) การสร้างเครือข่าย
Article Details
เอกสารอ้างอิง
พรชัย เจดามาน (2560). เศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาที่ยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2562, จาก https://www.okanation.net.
พัชรินทร์ สิรสุนทร. (2547). แนวคิดและทฤษฎีด้านการพัฒนาสังคม. เอกสารประกอบการ สอนสาขาวิชาพัฒนาสังคม คณะสังคมศาสตร์ : มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พรศักดิ์ แสนศรี และคณะ. (2560). สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 2562, จาก https://www.csc.ku.ac.th/th/wp-content/uploads/2017/10/.
อรพิน ปิยะสกุลเกียรติ และคณะ. (2561). บทบาทของปราชญ์ชาวบ้านในการจัดการตนเองของชุมชน. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(ฉบับพิเศษ), 218.
พระโสภณพัฒนบัณฑิต, รศ.ดร. (วันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2563)
ผศ.ชอบ ดีสวน. (7 มีนาคม 2563).
ผศ.ดร.บุรินทร์ ภู่สกุล. (8 มีนาคม 2563).
รศ.ดร.ประจิตร มหาหิง. (วันที่ 20 มีนาคม 2563).
วสันต์ ชัยลา. (28 ตุลาคม 2562).
บุญฤทธิ์ ทิพยะ. (22 เมษายน 2563).
พระมหาเสน่ห์ ธมฺมสิเนโห. (22 เมษายน 2563).
จันทร์โอ ภูมิธิ. (25 มีนาคม 2563).
วิชัย อัยรา. (28 ตุลาคม 2562).
วงเดือน ชูเนตร. (18 มกราคม 2563).