คุณค่าความสำคัญของใบเสมา เมืองฟ้าแดดสงยาง จังหวัดกาฬสินธุ์

Main Article Content

อุมารินทร์ เลิศสหพันธ์
พระมหามิตร ฐิตปญฺโญ

บทคัดย่อ

ใบเสมาเมืองฟ้าแดดสงยาง จังหวัดกาฬสินธุ์ ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นการรับใช้พระพุทธศาสนาด้วยผลงานศิลปะ น้อมนำชักจูงให้คนในสังคมเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธศาสนาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ทำให้สามารถรับรู้เข้าใจในหลักธรรมคำสอนของพระพุทธองค์มากขึ้น เพื่อเป็นสิ่งแทนหรือสิ่งพรรณนาความรู้สึกนึกคิดความเชื่อออกมาเป็นรูปธรรม เพื่อใช้เป็นอุปกรณ์อย่างหนึ่งที่ถ่ายทอดคติความเชื่อแนวคิดทางพระพุทธศาสนาให้เป็นรูปธรรมสัมผัสได้ด้วยตาก่อให้เกิดความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวในพระพุทธศาสนาตลอดจนความประทับใจอันนำไปสู่ความเลื่อมใสศรัทธาเหมือนเป็นตัวแทนพระพุทธองค์ที่เคารพนับถือของพุทธศาสนิกชน ใบเสมาจึงเป็นรูปทรงแห่งวัตถุที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นเพื่อเป็นสิ่งแทนหรือสัญลักษณ์ เป็นสิ่งพรรณนาความรู้สึกอุดมคติ ความเชื่อที่เป็นนามธรรมให้ปรากฏเป็นรูปธรรม มีจุดมุ่งหมายให้เป็นศูนย์รวมแห่งศรัทธาในพระพุทธศาสนา พุทธศาสนิกชนได้กราบไหว้บูชา การสร้างใบเสมาจึงต้องสร้างขึ้นด้วยวัตถุที่มีความคงทนถาวรและมีคุณค่า มีกรรมวิธีการสร้างอย่างยอดเยี่ยมจนทำให้เป็นศาสนวัตถุที่มี ซึ่งคุณค่านี้สามารถรับรู้ได้จากความสัมพันธ์กันของรูปลักษณ์ประสานสัมพันธ์ระหว่างแนวคิดพระพุทธศาสนาและภูมิปัญญาท้องถิ่น

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เลิศสหพันธ์ อ., & ฐิตปญฺโญ พ. . (2020). คุณค่าความสำคัญของใบเสมา เมืองฟ้าแดดสงยาง จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 7(4), 30–43. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jg-mcukk/article/view/243980
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมศิลปากรหน่วยศิลปากรที่ 7. (2500). รายงานการสำรวจและขุดแต่งโบราณสถานเมืองฟ้าแดดสูงยาง บ้านเสมา ตำบลหนองแปน อำเภอกมลาไสย จังหวัดกาฬสินธุ์ พ.ศ. 2500 – 2511.

เบญจมาศ พลอินทร์. (2524). วรรณคดีขนบประเพณีและศาสนา. กรุงเทพมหานคร : ภาพพิมพ์.

ประสาท อิศรปรีดา และคณะ. (2518). ความเชื่อและสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจของชาวอีสาน. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒมหาสารคาม.

ประอร ศิลาพันธ์. (2536). ภาชนะดินเผาในแหล่งโบราณคดีลุ่มแม่น้ำชี : กรณีศึกษาภาชนะดินเผาที่ได้จากการขุดค้นเมืองฟ้าแดดสงยาง อำเภอกมลาไสย จังหวัดกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธุ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ปรีชาวุฒิ อภิระติง. (2560). พุทธศาสนากับระบบกษัตริย์ในวัฒนธรรมทวารวดีอีสาน : วิเคราะห์จากงานศิลปกรรม. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(1), 365-386.

ผาสุก อินทราวุธ. (2537). วัฒนธรรมทวารวดีในภาคอีสาน วิเคราะห์หลักฐานจากแหล่งโบราณคดีเมืองฟ้าแดดสงยาง.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2558). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 24). กรุงเทพมหานคร : ผลิธัมม์.

พระราชวรมุนี (ป.อ.ปยุตฺโต). (2539). ความงามในทัศนะทางพุทธศาสนา. ปาจารยสาร, 14(1)

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2530). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มุณี พันทวี. (2530). ครูศิลปะ. มหาสารคาม : เฟื่องอักษรการพิมพ์.

สุชานาถ สิงหาปัด. (2560). ร้อยภาพเล่าเรื่องเมืองกาฬสินธุ์. มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์ : ศิริภัณฑ์.