ข้อจำกัดของกฎหมายไทยเกี่ยวกับการประกันการชำระหนี้ ด้วยรถยนต์นั่งส่วนบุคคล

บทคัดย่อ

ในสังคมไทยปัจจุบันมีประชาชนจำนวนมากที่ต้องการเงินหมุนเวียนใช้ในชีวิตประจำวัน เพื่อการดำรงชีวิต วิธีการหนึ่งที่อาจได้มาซึ่งเงินหมุนเวียนเมื่อมีความจำเป็น คือ การกู้ยืมเงิน และในการกู้ยืมเงินของประชาชน เจ้าหนี้มักจะต้องการหลักประกันเพื่อเป็นประกันการชำระหนี้ แต่การให้หลักประกันในบางกรณีตามกฎหมายยังไม่สอดคล้องกับความต้องการใช้ประโยชน์ในระหว่างเป็นประกัน และเจ้าหนี้ยังไม่มีฐานะเป็นเจ้าหนี้มีประกันตามกฎหมาย ในการนี้ผู้เขียนจึงมีความประสงค์ในการศึกษาวิเคราะห์ข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายเกี่ยวกับข้อจำกัดของกฎหมายไทยเกี่ยวกับการประกันการชำระหนี้ด้วยรถยนต์นั่งส่วนบุคคล เพื่อหาแนวทางในการปรับปรุงและพัฒนากฎหมายให้เกิดประโยชน์ต่อการใช้รถยนต์นั่งส่วนบุคคล เพื่อเป็นประกันการชำระหนี้ที่มิใช่หลักประกันทางธุรกิจของประชาชน

จากการศึกษาวิเคราะห์พบว่า กฎหมายไทยตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ และพระราชบัญญัติหลักประกันทางธุรกิจ พ.ศ. 2558 ยังไม่สอดคล้องกับความต้องการนำรถยนต์นั่งส่วนบุคคลมาเป็นประกันหนี้ของประชาชนโดยทั่วไปได้ จึงเห็นควรปรับปรุงกฎหมายในส่วนของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ให้สอดคล้องกับความต้องการนำรถยนต์นั่งส่วนบุคคลมาเป็นประกันหนี้และทำให้เกิดความเชื่อมั่นแก่เจ้าหนี้ผู้รับหลักประกัน จึงจะสามารถส่งเสริมการประกันการชำระหนี้ด้วยรถยนต์นั่งส่วนบุคคลได้อย่างมีประสิทธิภาพอย่างเป็นระบบ