การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ
คำสำคัญ:
หลักสูตรฝึกอบรม, ผู้ดูแลผู้สูงอายุ, ท่องเที่ยวเชิงสุขภาพบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ 2) เพื่อทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ โดยกลุ่มเป้าหมาย คือ มัคคุเทศก์นำเที่ยว โดยใช้เครื่องมือหลักสูตรฝึกอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ การวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการเปรียบเทียบคะแนนก่อนและหลังในด้านต่างๆ
ผลการวิจัย พบว่า
1. ผลการสร้างและตรวจสอบคุณภาพหลักสูตร หลักสูตรฝึกอบรม ประกอบด้วย 6 องค์ประกอบ คือ ความเป็นมาและความสำคัญ หลักการและเป้าหมาย จุดประสงค์หลักสูตร โครงสร้างหลักสูตร แนวทางการจัดกิจกรรมฝึกอบรม การวัดและประเมินผล การตรวจสอบคุณภาพของหลักสูตรและเอกสารประกอบหลักสูตร พบว่า มีความเหมาะสมอยู่ในระดับมาก หลักสูตรฝึกอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ (ภาคทฤษฎี 50 ชั่วโมง ภาคปฏิบัติ 140 ชั่วโมง) ประกอบด้วย 15 หัวข้อ ได้แก่ 1) ความจำเป็นในการดูแลผู้สูงอายุ 2) บทบาท จริยธรรม และกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับผู้ดูแลผู้สูงอายุ สิทธิผู้สูงอายุตามรัฐธรรมนูญและกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับผู้สูงอายุ 3) แนวคิดเกี่ยวกับผู้สูงอายุในศตวรรษที่ 21 กระบวนการชรา การเปลี่ยนแปลงในวัยสูงอายุและความจำเป็นในการดูแลผู้สูงอายุ 4) การส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ 5) การประเมินสัญญาณชีพและการดูแลสุขวิทยาส่วนบุคคล 6) การปฐมพยาบาลเบื้องต้นในผู้สูงอายุ 7) โรค/อาการที่พบบ่อยในผู้สูงอายุ 8) การใช้ยาในผู้สูงอายุ 9) ภูมิปัญญาไทยกับการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุ 10) การจัดกิจกรรมนันทนาการเพื่อผู้สูงอายุ 11) การจัดสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม 12) การดูแลสุขภาพจิตในผู้สูงอายุ 13) ความต้องการการดูแลของผู้สูงอายุในการเดินทาง: การใช้งาน application ผ่านโทรศัพท์มือถือ และการวางแผนการท่องเที่ยวสำหรับผู้สูงอายุรายบุคคลและรายกลุ่ม 14) การฝึกภาคปฏิบัติ และ 15) การปฏิบัติการเรียนรู้จากประสบการณ์จริง
2.การประเมินผลลัพธ์ (output) ผลการประเมินภาพรวมของหลักสูตรอยู่ในระดับมากที่สุด โดยมีคะแนนเฉลี่ย 4.70 จากคะแนนเต็ม 5 ผู้สำเร็จการอบรมส่วนใหญ่ร้อยละ 70 ต้องการนำไปใช้ในการดูแลผู้สูงอายุในครอบครัวและญาติในการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ ร้อยละ 22.5 สามารถนำไปใช้เสริมสรรถนะในการดูแลผู้สูงอายุต่อยอดทางวิชาชีพ และร้อยละ 7.5 สามารถนำไปใช้เพิ่มพูนสมรรถนะที่ต่างไปจากเดิมเนื่องจากอาชีพปัจจุบันเป็นมัคคุเทศก์ สำหรับการประเมินผลกระทบ (outcome) วางแผนติดตามผู้สำเร็จการอบรม ในการนำความรู้และประสบการณ์ที่ได้รับจากการอบรมไปใช้ โดยการวางแผนกิจกรรมกลุ่มสำหรับนำไปปฏิบัติจริง หรือสร้างโมเดลในสายงานของมัคคุเทศก์แต่ละพื้นที่
เอกสารอ้างอิง
ไกรษร จุลโยธา. (2565). ผลของการพัฒนาศักยภาพอาสาสมัครบริบาลท้องถิ่นเพื่อดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงจังหวัดบึงกาฬ หลักสูตรผู้ดูแลผู้สูงอายุ 70 ชั่วโมง (กรมอนามัย). วารสารวิชาการสาธารณสุขชุมชน, 8(3), 172-182.
ชยพจน์ ลีอนันต์. (2564). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพเพื่อนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 17(1), 147-155.
ณภัทร สาราญราษฎร์ และเกษวดี พุทธภูมิพิทักษ์. (2565). การส่งเสริมการท่องเที่ยวสาหรับนักท่องเที่ยวสูงอายุกลุ่ม Active Aging ด้วยแนวคิดการรับรู้จิตวิญญาณถิ่นที่ไม่รู้จักในประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 16(1), 297-309.
บุญฑวรรณ วิงวอน, มนตรี พิริยะกุล และขจรศักดิ์ วงศ์วิราช. (2565). ความสัมพันธ์ของภาพลักษณ์จุดหมายปลายทาง เศรษฐกิจเชิงประสบการณ์และความจริงแท้ดั้งเดิมที่มีต่อความตั้งใจใช้บริการของนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุที่จะมาเยือนแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารรัชภาคย์, 16(45), 229-249.
ประเสริฐ สาวีรัมย์. (2565). การพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิง โดยการพัฒนาความรอบรู้ด้วยหลักสูตร “CG เชี่ยวชาญ” ให้กับผู้ดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิง ในเขตอำเภอเมืองบุรีรัมย์ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารศูนย์อนามัยที่ 9, 16(1), 86-100.
ปิ่นฤทัย คงทอง. (2562). การพัฒนาสมรรถนะของบุคลากรในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสำหรับการบริการนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุชาวต่างชาติ. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้, 12(1), 228-235.
ลัดณา ศรีอัมพรเอกกุล และธีระวัฒน์ จันทึก. (2561). การท่องเที่ยวคุณภาพเพื่อนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 4(1), 12-28.
วสวัตติ์ สุติญญามณี. (2562). สังคมสูงวัยกับรูปแบบการท่องเที่ยว: ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจในการเลือกรูปแบบการท่องเที่ยวของผู้สูงอายุในเขตกรุงเทพฯและปริมณฑล. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 19(1), 95-109.
วิลาสินี ยนต์วิกัย. (2562). แนวทางการพัฒนาธุรกิจเพื่อรองรับพฤติกรรมการท่องเที่ยวของผู้สูงอายุในประเทศไทย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 13(2), 428-438.
เวหา เกษมสุข และคณะ. (2564). แนวทางการส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุแบบมีส่วนร่วมผ่านการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพผสาน การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและภูมิปัญญาไทย: กรณีศึกษาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารพยาบาลตำรวจ, 13(1), 13-23.
สาโรช เผือกบัวขาว และวิภวานี เผือกบัวขาว. (2564). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุในอำเภอเมือง จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 11(2), 4-10.
สุภาภรณ์ ประสงค์ทัน, ครินธร ฐานันดรสุข และสานนิตย์ เจริญบุญประเสริฐ. (2564). การท่องเที่ยวผู้สูงอายุ: การสำรวจข้อจำกัดทางการท่องเที่ยว กิจกรรมนันทนาการ และความตั้งใจในการเดินทางท่องเที่ยว. วารสารสังคมศาสตร์, 10(1), 119-131.
สุภาภรณ์ หมั่นหา และชลธิชา แสงงาม. (2564). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวจังหวัดกำแพงเพชรสำหรับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 15(2), 213-230.
อริยา พงษ์พานิช และฉลองศรี พิมลสมพงศ์. (2563). การพัฒนาการออกแบบอารยบริการสำหรับนักท่องเที่ยวสูงอายุในแผนกงานหลักของที่พักแรม. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 8(6), 2283-2298.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์เป็นของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม