การประเมินผลการใช้หลักสูตรท้องถิ่นในการจัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการ อำเภอกงไกรลาศ จังหวัดสุโขทัย
คำสำคัญ:
การประเมินหลักสูตร หลักสูตรท้องถิ่นแบบบูรณาการ การประเมินเชิงระบบบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินผลการใช้หลักสูตรท้องถิ่นในการจัดการเรียนการสอน แบบบูรณาการ อำเภอกงไกรลาศ จังหวัดสุโขทัย ดำเนินการประเมินใน 4 ด้านคือ ด้านปัจจัยนำเข้า กระบวนการ ผลผลิต และผลกระทบ กลุ่มเป้าหมายที่ศึกษา ประกอบด้วย นักศึกษาครู จำนวน 12 คน และครู จำนวน 12 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามจำนวน 1 ฉบับ และแบบทดสอบ จำนวน 12 ฉบับ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย (M) ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S) การทดสอบทีแบบกลุ่มอิสระ (t-test independent) และการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One-way ANOVA) ผลการวิจัยพบว่า
- ผลการประเมินการใช้หลักสูตรท้องถิ่นแบบบูรณาการของนักศึกษาครู และครู ด้านปัจจัยนำเข้าเกี่ยวกับผู้บริหาร ครู สื่อ วัสดุอุปกรณ์ แหล่งเรียนรู้ และงบประมาณ ในภาพรวมมีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก
- ผลการประเมินการใช้หลักสูตรท้องถิ่นแบบบูรณาการของนักศึกษาครู และครู ด้านกระบวนการเกี่ยวกับการวางแผน การจัดการเรียนรู้ และการวัดและประเมินผลการศึกษา ในภาพรวมมีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก
- ผลการเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนและหลังเรียนโดยใช้หลักสูตรท้องถิ่น พบว่า ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนก่อนและหลังการเรียนโดยใช้หลักสูตรท้องถิ่นแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 โดยคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนทั้ง 12 กลุ่ม
- ผลการเปรียบเทียบจิตสำนึกในการอนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่นหลังเรียนโดยใช้หลักสูตรท้องถิ่นกับเกณฑ์ร้อยละ 80 พบว่า จิตสำนึกในการอนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่นหลังเรียนโดยใช้หลักสูตรท้องถิ่นของนักเรียนสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 80 ทั้ง 12 กลุ่ม
เอกสารอ้างอิง
2545 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 3) พ.ศ.2553. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์องค์การรับส่ง สินค้าและพัสดุ
ภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
ชานนท์ วิสุทธิชานนท์. (2558). การมีส่วนร่วมของประชาชนในกํารอนุรักษ์ภูมิปัญญาชาวบ้านในตําบลคลอง
แดน อําเภอระโนด จังหวัดสงขลา. สารนิพนธ์ ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ ภาครัฐและภาคเอกชน มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ทิพย์ หาสาส์นศรี. (2548). ภูมิปัญญาไทยกับการศึกษา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ประนอม ทั่งจันทร์แดง และนิลมณี พิทักษ์. (2553). การพัฒนาหน่วยการเรียนรู้ท้องถิ่น เรื่อง ชุมชนคำแคน
ดินแดนน้ำตกห้วยเข โดยใช้แหล่งเรียนรู้ในชุมชนกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และ
วัฒนธรรมชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่น.
4(1), หน้า 73-80.
มารุฒ พัฒผล. (2558). การประเมินหลักสูตรเพื่อการเรียนรู้และพัฒนา. กรุงเทพฯ : จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
มาลีรัฐ สมภาร. (2550). การพัฒนาสาระการเรียนรู้ท้องถิ่น เรื่อง สมุนไพร โดยใช้แหล่งเรียนรู้ในหมู่บ้านทรัพย์
สมบูรณ์ อำเภอภูผาม่าน จังหวัดขอนแก่น กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรมช่วงชั้นที่ 2. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2537). กระบวนการพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอน. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
สุขแก้ว คำสอน. (2559). ทฤษฎีการประเมิน: ทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
เสาวภาคย์ วิทยานนท์. (2552) ผลการใช้แหล่งเรียนรู้ในชุมชนที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง การ
ขยายพันธุ์พืชและเจตคติต่อการเรียนวิทยาศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนวิทยา
นนท์ กรุงเทพมหานคร . วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อุทัย บุญประเสริฐ. (2546). การบริหารจัดการสถานศึกษาโดยใช้โรงเรียนเป็นฐาน. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์เป็นของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม