ผลการจัดกิจกรรมสนทนาอิสระที่มีต่อความสามารถในการพูดภาษาญี่ปุ่นของนักศึกษาชั้นปีที่ 3 สาขาวิชาภาษาญี่ปุ่น คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

Authors

  • กนกรัตน์ ปิลาผล คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

Keywords:

The Effect of Activity, Free-Talking, Japanese -speaking Competene

Abstract

The objective of this study was to study the results of Free Conversation Activity affecting speaking competence of 3rd year Japanese students. The samples were the 3rd year Japanese major students. The instrument used was a speaking competence assessment. The samples’ speaking competence was observed by the researchers. The speaking competence evaluated was the vocabulary, the language structure, the meaning of communication, the amount of communication, the effort to communicate, and the fluency in communication. The data were analyzed by using average, standard deviation, and the t-test.

The findings indicated that students’ speaking competence at the first time was higher than that of the last time with statistical significance at the .05 level. This meant that free conversation activity could enhance speaking competence of students.

References

จิรวัฒน์ เพชรรัตน์ และอัมพร ทองใบ. (2555). ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
เจนจิรา ชัยปาน, ทรายขวัญ พรมแก้วและสิทธิ ศรีนาค. (2556). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความวิตกกังวลในการพูด
ภาษาอังกฤษของนักศึกษาหลักสูตรสาขาวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารสากล ชั้นปีที่ 4. ภาคนิพนธ์
ศศ.บ. สาขาวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารสากล คณะศิลปะศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราช
มงคลศรีวิชัย.
เทพ สงวนกิตติพันธุ์. (2545). ทักษะชีวิต = Life skills: เพื่อความสุขและความสำเร็จของชีวิต. กรุงเทพฯ: โรง
พิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธุวพร ตันตระกูล. (2555). การพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้บทฝึกสนทนา
ภาษาอังกฤษ. มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ธูปทอง กว้างสวาสดิ์. (2549). คู่มือการสอนภาษาอังกฤษ. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
นงเยาว์ พงษ์ประดิษฐ์. (2549). ภาษาไทยธุกิจ. มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
นิดา ลาภศรีสวัสดิ์, Fumiyasu Maeno.(2555). การพัฒนาทักษะการเรียนรู้จากประสบการณ์จริง
ของนักศึกษาโครงการแลกเปลี่ยน นักศึกษาระหว่างสถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้า คุณทหาร
ลาดกระบังกับมหาวิทยาลัยในประเทศญี่ปุ่น. กรุงเทพฯ: การประชุมวิชาการทางการศึกษาระดับชาติ
ครั้งที่ 2 “การพัฒนาประสบการณ์การเรียนรู้ในชีวิตจริง: การศึกษาเพื่อการพัฒนา อย่างยั่งยืนไปสู่
ประชาคมอาเซียน”
ประเทือง ใจหาญ. (2546). การเปรียบเทียบความสามารถด้านทักษะการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารและ
แรงจูงใจในการเรียนวิชาภาษาอังกฤษสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่เรียนโดยใช้ และไม่ใช้
กิจกรรมการละคร. วิทยานิพนธ์ ศษ.ม. สาขาวิชาการสอนภาษาอังกฤษ ในฐานะภาษาต่างประเทศ
คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สมชาย หอมยก. (2550). ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร. มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์.
สุนันทา แก้วพันธ์ช่วง. (2550). การพัฒนาความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษ ของนักเรียนชั้น
มัธยมศึกษาชั้นปีที่ 6 โดยใช้กิจกรรมทางภาษาเพื่อการสื่อสาร. โรงเรียนเซไลวิทยาคม.
สุภัทรา อักษรานุเคราะห์. (2532). การสอนทักษะทางภาษาและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมิตรา อังวัฒนกุล. (2537). กิจกรรมการสอนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
CLARK, H. H., & CHASE, W. G. (1972). On the process of comparing sentences against pictures.
Cognitive Psychology.
Larsen-Freeman, D. (1986). Techniques and principles in language teaching. Oxford: Oxford
University Press.
Likert, Rensis A. (1961). New Patterns of Management. New York: McGraw-Hill Book
Company Inc.
Savignon, S. J. (1982). Theory and classroom practice. Retrieved from http://videa.ca/ wp-
content/uploads/2015/08/Communicative-language-teaching2.pdf

Downloads

Published

2022-07-04