DEVELOPMENT OF THE GLOBAL COMPETENCY MEASUREMENT MODEL FOR STUDENT TEACHERS
Keywords:
Scale, Local Norms, Global CompetencyAbstract
The purposes of this study were: 1) to establish and validate the quality of the global competency measurement model of student teachers in terms of content validity and construct validity, discrimination, and reliability; 2) to enhance local norms of the global competency measurement model of student teachers; 3) to compare senior students’ scores on the global competency measurement model by college years. The sample of this study consisted of 740 students of the Bachelor in Education Program: freshman, sophomore, junior, and senior; obtained through multi-stage random sampling. The research instruments comprised 1) The global competency measurement model for student teachers, and 2) The statistics used for data analysis were mean, standard deviation, percentile, normal distribution t-score, and confirmatory factor analysis.
Results of this research were the following:
- The results of evaluating the quality of content validity had IOC value between 0.71-1.00; scales of knowledge part were between 0.40-0.80, and reliability was equal to 0.703; discrimination scales of practice part were between 0.27-0.80, and reliability was equal to 0.825; discrimination scales of attitude part were between 0.45-0.75, and reliability was equal to 0.937; and the global competency model contained construct validity.
- Local norms were divided into five levels as follows: scaling of very high frequency, scores of 83 or more (≥T65); scaling of high frequency, scores between 72-82 (T55-T64); scaling of moderate frequency, scores between 61-71 (T45-T54); scaling of low frequency, scores between 50-60 (T35 -T44); and scaling of very low frequency, scores under 50 (<T35).
- The results of the study on the development of global competency for student teachers revealed that the global competency scores of the sample were not different according to the college years.
References
1. กนก จันทรา. (2560). การพัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะสากลสำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย Development of Indicators of Global Competency of High School Students.
วิทยานิพนธ์ ปร.ด. (สาขาวิชาวิทยาการทางการศึกษาและการจัดการเรียนรู้แขนงวิชาการศึกษาและการจัดการเรียนรู้เพื่อการพัฒนา) มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
2. เกียรติสุดา ศรีสุข. (2552). ระเบียบวิธีวิจัย. เชียงใหม่: โรงพิมพ์ครองช่าง.
3. จริยา เสถบุตร. (2552). การวัดและการประเมินผลทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรี นครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
4. จิราภรณ์ สาลีสังข์ .(2556). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะวิศวกรสู่สมรรถนะสากลเพื่อรองรับการเป็นประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วิทยานิพนธ์ บธ.ม. (สาขาวิชาบริหารธุรกิจสำหรับผู้บริหาร)มหาวิทยาลัยบูรพา.
5. ชวาล แพรัตกุล. (2520). เทคนิคการวัด. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิช.
6. นงลักษณ์ ใจฉลาด. (2562). องค์ประกอบและกิจกรรมตัวบ่งชี้พัฒนาคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม. วารสารครุพิบูล, 7(1), 132-144
7. ปัณณวิชญ์ ใบกุหลาบ. (2558). การศึกษาคะแนนพัฒนาการความสามารถด้านการวิจัยของนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม จังหวัดพิษณุโลก. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มรพส., 9(2), 29-50.
8. ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2557). เติบโตเต็มตามศักยภาพสู่ศตวรรษที่ 21 ของการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
9. ยุทธ ไกยวรรณ์. (2550). การสร้างเครื่องมือวิจัย. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
10. รังสรรค์ มณีเล็กและคณะ. (2545). การพัฒนาเครื่องมือสำหรับการประเมินการศึกษา. นนทบุรี: มหาวิทยาลัย สุโขทัยธรรมาธิราช.
11. รัฐชญา ล่องเซ่ง. (2560). การพัฒนาเครื่องมือวัดความรอบรู้ด้านพฤติกรรมสุขภาพของผู้สูงอายุในจังหวัดสงขลา. วารสารครุพิบูล, 4(2), 93-111.
12. ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2543). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
13. ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2547). การวัดด้านจิตพิสัย. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
14. วุฒิชาติ สุนทรสมัย และเกศริน อิ่มเล็ก. (2550). การศึกษาคุณภาพการบริการที่พักแรมแบบโฮมสเตย์ของภาคตะวันออก: การพัฒนาศักยภาพความเข้มแข็งความยั่งยืนขอการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและประกอบธุรกิจด้านท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
15. สิริวรรณ ศรีพหล. (2536). โครงการวิจัยเรื่องการศึกษาสภาพทั่วไปของการจัดการศึกษาด้านสกลทรรศน์ศึกษาในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
16. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). สรุปสาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
17. สมบูรณ์ ชิตพงษ์. (2535). การสร้างการพัฒนาเครื่องมือวัดผลด้านพุทธิพิสัย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
18. สมสมร เรืองวรบูรณ์ และสุชาดา ปราบมีชัย. (2559). สมรรถนะสากลของวิชาชีพพยาบาล: สาระที่จำเป็น. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม ฉบับพิเศษการประชุมพยาบาลครั้งที่ 25, ม.ป.ป.(กุมภาพันธ์), 262-268.
19. อนุ เจริญวงศ์ระยับ. (2549). การแสดงหลักฐานความเที่ยงตรงเชิงโครงสร้างของแบบประเมินการสอนโดยผู้เรียนของมาร์ชด้วยการประยุกต์ใช้วิธีการวิเคราะห์กลุ่มพหุ. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. (สาขาการวัดผลการศึกษา) มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
20. อัญชลี สารรัตนะ และคณะ. (2558). โครงการสมรรถนะสากลของนักศึกษาสาขาทันตแพทย์ศาสตร์ พยาบาลศาสตร์และสาขาวิศวกรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
21. เอนก พ. อนุกูลบุตร. (2548). การวัดและประเมินผลการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
22. Hair, J. et al. (2010). Multivariate data analysis (7th ed.). Upper saddleRiver, New Jersey: Pearson Education International.
23. Hunter. (2004). Knowledge Skills Attitudes and Experiences Necessary to Become Globally Competent. Lehigh University.
วิทยานิพนธ์ ปร.ด. (สาขาวิชาวิทยาการทางการศึกษาและการจัดการเรียนรู้แขนงวิชาการศึกษาและการจัดการเรียนรู้เพื่อการพัฒนา) มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
2. เกียรติสุดา ศรีสุข. (2552). ระเบียบวิธีวิจัย. เชียงใหม่: โรงพิมพ์ครองช่าง.
3. จริยา เสถบุตร. (2552). การวัดและการประเมินผลทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรี นครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
4. จิราภรณ์ สาลีสังข์ .(2556). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะวิศวกรสู่สมรรถนะสากลเพื่อรองรับการเป็นประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วิทยานิพนธ์ บธ.ม. (สาขาวิชาบริหารธุรกิจสำหรับผู้บริหาร)มหาวิทยาลัยบูรพา.
5. ชวาล แพรัตกุล. (2520). เทคนิคการวัด. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิช.
6. นงลักษณ์ ใจฉลาด. (2562). องค์ประกอบและกิจกรรมตัวบ่งชี้พัฒนาคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม. วารสารครุพิบูล, 7(1), 132-144
7. ปัณณวิชญ์ ใบกุหลาบ. (2558). การศึกษาคะแนนพัฒนาการความสามารถด้านการวิจัยของนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม จังหวัดพิษณุโลก. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มรพส., 9(2), 29-50.
8. ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2557). เติบโตเต็มตามศักยภาพสู่ศตวรรษที่ 21 ของการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
9. ยุทธ ไกยวรรณ์. (2550). การสร้างเครื่องมือวิจัย. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
10. รังสรรค์ มณีเล็กและคณะ. (2545). การพัฒนาเครื่องมือสำหรับการประเมินการศึกษา. นนทบุรี: มหาวิทยาลัย สุโขทัยธรรมาธิราช.
11. รัฐชญา ล่องเซ่ง. (2560). การพัฒนาเครื่องมือวัดความรอบรู้ด้านพฤติกรรมสุขภาพของผู้สูงอายุในจังหวัดสงขลา. วารสารครุพิบูล, 4(2), 93-111.
12. ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2543). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
13. ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2547). การวัดด้านจิตพิสัย. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
14. วุฒิชาติ สุนทรสมัย และเกศริน อิ่มเล็ก. (2550). การศึกษาคุณภาพการบริการที่พักแรมแบบโฮมสเตย์ของภาคตะวันออก: การพัฒนาศักยภาพความเข้มแข็งความยั่งยืนขอการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและประกอบธุรกิจด้านท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
15. สิริวรรณ ศรีพหล. (2536). โครงการวิจัยเรื่องการศึกษาสภาพทั่วไปของการจัดการศึกษาด้านสกลทรรศน์ศึกษาในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
16. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). สรุปสาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
17. สมบูรณ์ ชิตพงษ์. (2535). การสร้างการพัฒนาเครื่องมือวัดผลด้านพุทธิพิสัย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
18. สมสมร เรืองวรบูรณ์ และสุชาดา ปราบมีชัย. (2559). สมรรถนะสากลของวิชาชีพพยาบาล: สาระที่จำเป็น. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม ฉบับพิเศษการประชุมพยาบาลครั้งที่ 25, ม.ป.ป.(กุมภาพันธ์), 262-268.
19. อนุ เจริญวงศ์ระยับ. (2549). การแสดงหลักฐานความเที่ยงตรงเชิงโครงสร้างของแบบประเมินการสอนโดยผู้เรียนของมาร์ชด้วยการประยุกต์ใช้วิธีการวิเคราะห์กลุ่มพหุ. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. (สาขาการวัดผลการศึกษา) มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
20. อัญชลี สารรัตนะ และคณะ. (2558). โครงการสมรรถนะสากลของนักศึกษาสาขาทันตแพทย์ศาสตร์ พยาบาลศาสตร์และสาขาวิศวกรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
21. เอนก พ. อนุกูลบุตร. (2548). การวัดและประเมินผลการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
22. Hair, J. et al. (2010). Multivariate data analysis (7th ed.). Upper saddleRiver, New Jersey: Pearson Education International.
23. Hunter. (2004). Knowledge Skills Attitudes and Experiences Necessary to Become Globally Competent. Lehigh University.
Downloads
Published
2022-07-04
Issue
Section
บทความวิจัย
License
Copyright (c) 2022 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์เป็นของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
