ผลการจัดการเรียนรู้แบบตอบสนองด้วยท่าทางร่วมกับสถานการณ์จำลองที่มีต่อความสามารถในการฟังและการพูดภาษาจีน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบความสามารถในการฟังและการพูดภาษาจีนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ก่อนและหลังการจัดการเรียนรู้แบบตอบสนองด้วยท่าทางร่วมกับสถานการณ์ และ 2) เปรียบเทียบความสามารถใน การฟังและการพูดภาษาจีนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบตอบสนองด้วยท่าทางร่วมกับสถานการณ์จำลองกับเกณฑ์ร้อยละ 75 ของคะแนนเต็ม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2564 โรงเรียนลานสักวิทยา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาอุทัยธานี ชัยนาท จำนวน 1 ห้องเรียน รวมนักเรียน 40 คน ซึ่งได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน โดยมีโรงเรียนเป็นหน่วยการสุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ 1) แผนการจัดการเรียนรู้ 2) แบบทดสอบความสามารถในการฟังภาษาจีน และ 3) แบบประเมินความสามารถในการพูดภาษาจีนทำการวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและทดสอบสมมติฐานด้วย การทดสอบทีแบบกลุ่มตัวอย่างกลุ่มเดียวและกลุ่มตัวอย่างสองกลุ่มแบบไม่เป็นอิสระต่อกัน ผลการวิจัยพบว่า
1) นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่ได้รับการสอนแบบตอบสนองด้วยท่าทางร่วมกับสถานการณ์จำลอง มีความสามารถในการฟังและพูดภาษาจีน พบว่านักเรียนมีความสามารถหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่ได้รับการสอนแบบตอบสนองด้วยท่าทางร่วมกับสถานการณ์จำลองมีความสามารถในการฟังและการพูดภาษาจีน คะแนนเฉลี่ยหลังเรียนสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 75 ของคะแนนเต็ม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ. (2545). สาระและมาตรฐานการเรียนรู้ กลุ่มสาระภาษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2548). การวัดและประเมินผลอิงมาตรฐานการเรียนรู้ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
_______. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้ต่างประเทศตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
เกศสุดา ปงลังกา. (2550). การศึกษาการใช้กิจกรรมบทบาทสมมติในการพัฒนาความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เขียน ธีระวิทย์, และคนอื่น ๆ. (2551). การเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จงรัก ชาววาปี. (2556). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษและการคิดวิเคราะห์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ระหว่างการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบโต้ตอบทางสรีระและแบบปกติ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร มหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ชไมพร เลิศคณาวนิชกุล. (2550). ผลการใช้สถานการณ์จำลองเพื่อพัฒนาความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสันติราษฎร์วิทยาลัย เขตราชเทวี กรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ชายุดา จันทะปิดตา. (2555). การพัฒนาแบบฝึกเสริมทักษะการฟังภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2559). 80 นวัตกรรมการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). นนทบุรี: พี บาลานซ์ดีไซด์แอนปริ้นติ้ง.
ณัฏฐ์คนันท์ พัดศรี. (2560). การพัฒนาสื่อการจัดการเรียนรู้บนเว็บ เรื่อง การสนทนาภาษาจีนในชีวิตประจำวัน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาโทหลักสูตรปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและ การสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
ทิศนา แขมมณี. (2552). ศาสตร์การสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สุทธาการพิมพ์.
_______. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญลักษณ ทุมพิลา, นฤภรณ วุฒิพันธุ, และนารีนารถ กลิ่นหอม. (2562). การพัฒนาความสามารถด้านการฟังภาษาจีน โดยการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบตอบสนองด้วยท่าทาง Total Physical Response(TPR) ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนนครขอนแก่น. วิทยานิพนธ์คณะศึกษาศาสตร์ (การสอนภาษาจีนในฐานภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พิทักษ์ ประสิทธิ์นอก. (2561). การพัฒนาทักษะการฟังและการพูดภาษาจีน โดยใช้วิธีการสอบแบบตอบสนองด้วยท่าทาง (TPR) ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนกัลยาณวัตร. วิทยานิพนธ์ ศึกษาศาสตร์ (การสอนภาษาจีนในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นพเก้า ณ พัทลุง. (2548). การจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษระดับปฐมศึกษา. สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
บุญล้อม พันธ์นาค. (2560). ผลการจัดการเรียนรู้ แบบการตอบสนองด้วยท่าทางกับแบบตามแนวการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร ที่มีต่อทักษะการฟังและการพูดภาษาอังกฤษ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 (Unpublished Master’s thesis). หลักสูตรปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ปทิตตา ติวงค์. (2557). การพัฒนาความสามารถด้านการฟัง – พูด ภาษาอังกฤษ โดยใช้วิธีสอนแบบตอบสนองด้วยท่าทางของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน).มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ประภาพร แสนงาม (2561). ผลการสอนภาษาจีนโดยใช้วิดีทัศน์ประกอบ ที่มีต่อความสามารถในการฟังและการพูดของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.
ปราณี กุลละวณิชย. (2551). ข้อมูลพื้นฐานการจัดการเรียนการสอนและความต้องการภาษาต่างประเทศใน ประเทศไทย.(พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรพรรณ กลั่นจัตุรัส. (2558). การสร้างเกมและสถานการณ์จำลองที่ส่งเสริมทักษะการสื่อสารภาษาจีนบนโทรศัพท์สมาร์ทโฟน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรอุตสาหกรรมมหาบัณฑิต (หลักสูตรและ การสอน). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
พรสวรรค์ ศรีป้อ. (2550). การจัดการเรียนรู้ของครูยุคใหม่. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2555). หลักการวัดและประเมินผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: เฮ้าท์ ออฟ เคอร์มีสท์.
พิมพา อัมเพิลบี้. (2553). การพัฒนาทักษะการฟังและการพูดภาษาอังกฤษโดยใช้วิธีการสอนตอบสนองด้วยท่าทางและเล่าเรื่อง ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
มณี แก้วมณี. (2554). ผลการตอบสนองด้วยท่าทางและเล่าเรื่องที่มีต่อความสามารถในการฟังและพูดภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนวัดหัวกระสังข์ จังหวัดฉะเชิงเทรา. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตร มหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษ). มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.
วีรวรรณ ราโช. (2561). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้แบบตอบสนองด้วยท่าทาง เพื่อการสื่อสารภาษาอังกฤษ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในจีน ณ กรุงปักกิ่ง. (2557). มาตรการความเป็นพลเมือง (Urbanization): โอกาสและความท้าทายของการขับเคลื่อนนโยบาย. กรุงปักกิ่ง: ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในจีน ณ กรุงปักกิ่ง.
สถาบันเอเชียศึกษาศูนย์จีนศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2551). การเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย: ประดับประถม-มัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ: ศูนย์จีนศึกษา.
สุภัทรา อักษรานุเคราะห์. (2532). การสอนภาษาอังกฤษ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมิตรา อังวัฒนกุล. (2540). วิธีสอนภาษาอังกฤษ. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อดิเรก นวลศรี (2558). การพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาจีนด้วยวิธีตอบสนองด้วยท่าทาง TPR ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนวัดคูยาง สำนักงานพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากำแพงเพชร เขต 1. วิทยานิพนธ์คณะศึกษาศาสตร์ (การสอนภาษาจีน). สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒณ์.
อติกานต์ ทองมาก. (2552). การใช้วิธีการสอนภาษาอังกฤษแบบโครงงานเพื่อพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษและทักษะการคิดของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนบ้านควนสวรรค์ จังหวัดตรัง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อัญชลิการ์ ขันติ, สมเกียรติ อินทสิงห์, สุนทรี คนเที่ยง, และสุนันชัย ออนตะไคร้. (2562). การใช้กิจกรรมสถานการณ์จำลองเพื่อส่งเสริมความสามารถในการฟังและการพูดภาษาจีนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์คณะศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรการสอน และเทคโนโลยีการเรียนรู้). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Asher, J. (1979). Learning Another Language through Actions: The complete teacher’s guidebook. San Jose California: Accu Print.
Cohen, A. D. (1994). Assessing language ability in the classroom. Boston: Heinle & Heinle Publishing.
Finocchiaro, M. (1989). English as a Second/Foreign Language. New Jersey: Prentice Hall.
Finochiaro, M., & Brumfit, C. (1983). The functional-notional Approach: From Theory to practice. New York: Oxford University Press.
Helgesen, M. (2003). Listening,In D. Nunan (Ed.),Practical English language teaching. New York: McGraw – Hill.
Institute of Asian Studies Chulalongkorn University. (2008). Teaching Chinese in Thailand: Primary and Secondary Education. Bangkok: Chinese Studies Center.
Jones, Leo. (1983). Eight Simulations. Cambridge: Cambridge University Press.
Joseph, A. (2011). Integrating video in English language teaching. Retrieved Octorber 10, 2017., Language in India, from http://www.languageinindia.com/april2011/avisbaskaranvideofinal.pdf.
Malai, S. (2006). Comparing the ability of listening - speaking and confidence of using English of eighth grade students by using Total Physical Response assembled media on a daily basis with the teaching Instruction. Master of Education, Srinakharinwirot University.
Scott, R. (1981). Speaking in Communication in the Classroom. Longman Group UK Ltd.
Underwood, M. (2006). Teaching Listening. London: Longman.
