The Effects of Learning Management by Using Total Physical Response with Simulation Teaching on Listening and Speaking Chinese Ability of Matthayomsuksa 4 Students

Main Article Content

Metawee Sripruk
Bantita Insombat

Abstract

     


The purposes of this research were 1) to compare Matthayomsuksa 4 students’ listening and speaking Chinese ability between pre-test and post-test using Total Physical Response with Simulation Teaching; and 2) to compare Matthayomsuksa 4 students’ listening and speaking Chinese ability using Total Physical Response with Simulation Teaching with 75 percent of the full score. the sample was 40 Matthayomsuksa 4 students who were studying in the 2nd semester of the academic year 2021 in Lansakwittaya School, the Secondary Educational Service Area Office, Uthai Thani-Chainat. The sample was selected using multi-stage sampling with schools as random units. The research instruments were 1) Chinese subject teaching plans. 2) a 30-question Chinese listening ability test. and 3) Chinese speaking ability test. A one-sample t-test and two independent sample groups were used to analyze the data using the mean, standard deviation, and hypothesis testing. The research results were found as follows;


            1) Matthayomsuksa 4 students who were learning Chinese subject using Total Physical Response with Simulation Teaching had listening and speaking ability posttest higher than pretest statistical significant at .05 level. and 2) Matthayomsuksa 4 students listening and speaking Chinese ability using Total Physical Response with Simulation Teaching statistically significantly higher than with 75 percent of the full score at .05 level. 

Article Details

How to Cite
Sripruk, M., & Insombat, B. . (2023). The Effects of Learning Management by Using Total Physical Response with Simulation Teaching on Listening and Speaking Chinese Ability of Matthayomsuksa 4 Students. Education Journal Faculty of Education, Nakhon Sawan Rajabhat University, 6(1), 203–217. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/edunsrujo/article/view/259131
Section
Research Articles

References

กรมวิชาการ. (2545). สาระและมาตรฐานการเรียนรู้ กลุ่มสาระภาษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2548). การวัดและประเมินผลอิงมาตรฐานการเรียนรู้ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.

_______. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้ต่างประเทศตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

เกศสุดา ปงลังกา. (2550). การศึกษาการใช้กิจกรรมบทบาทสมมติในการพัฒนาความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

เขียน ธีระวิทย์, และคนอื่น ๆ. (2551). การเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จงรัก ชาววาปี. (2556). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษและการคิดวิเคราะห์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ระหว่างการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบโต้ตอบทางสรีระและแบบปกติ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร มหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ชไมพร เลิศคณาวนิชกุล. (2550). ผลการใช้สถานการณ์จำลองเพื่อพัฒนาความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสันติราษฎร์วิทยาลัย เขตราชเทวี กรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ชายุดา จันทะปิดตา. (2555). การพัฒนาแบบฝึกเสริมทักษะการฟังภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2559). 80 นวัตกรรมการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). นนทบุรี: พี บาลานซ์ดีไซด์แอนปริ้นติ้ง.

ณัฏฐ์คนันท์ พัดศรี. (2560). การพัฒนาสื่อการจัดการเรียนรู้บนเว็บ เรื่อง การสนทนาภาษาจีนในชีวิตประจำวัน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาโทหลักสูตรปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและ การสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.

ทิศนา แขมมณี. (2552). ศาสตร์การสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สุทธาการพิมพ์.

_______. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธัญลักษณ ทุมพิลา, นฤภรณ วุฒิพันธุ, และนารีนารถ กลิ่นหอม. (2562). การพัฒนาความสามารถด้านการฟังภาษาจีน โดยการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบตอบสนองด้วยท่าทาง Total Physical Response(TPR) ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนนครขอนแก่น. วิทยานิพนธ์คณะศึกษาศาสตร์ (การสอนภาษาจีนในฐานภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

พิทักษ์ ประสิทธิ์นอก. (2561). การพัฒนาทักษะการฟังและการพูดภาษาจีน โดยใช้วิธีการสอบแบบตอบสนองด้วยท่าทาง (TPR) ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนกัลยาณวัตร. วิทยานิพนธ์ ศึกษาศาสตร์ (การสอนภาษาจีนในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

นพเก้า ณ พัทลุง. (2548). การจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษระดับปฐมศึกษา. สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.

บุญล้อม พันธ์นาค. (2560). ผลการจัดการเรียนรู้ แบบการตอบสนองด้วยท่าทางกับแบบตามแนวการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร ที่มีต่อทักษะการฟังและการพูดภาษาอังกฤษ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 (Unpublished Master’s thesis). หลักสูตรปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.

บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

ปทิตตา ติวงค์. (2557). การพัฒนาความสามารถด้านการฟัง – พูด ภาษาอังกฤษ โดยใช้วิธีสอนแบบตอบสนองด้วยท่าทางของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน).มหาวิทยาลัยทักษิณ.

ประภาพร แสนงาม (2561). ผลการสอนภาษาจีนโดยใช้วิดีทัศน์ประกอบ ที่มีต่อความสามารถในการฟังและการพูดของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.

ปราณี กุลละวณิชย. (2551). ข้อมูลพื้นฐานการจัดการเรียนการสอนและความต้องการภาษาต่างประเทศใน ประเทศไทย.(พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พรพรรณ กลั่นจัตุรัส. (2558). การสร้างเกมและสถานการณ์จำลองที่ส่งเสริมทักษะการสื่อสารภาษาจีนบนโทรศัพท์สมาร์ทโฟน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรอุตสาหกรรมมหาบัณฑิต (หลักสูตรและ การสอน). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.

พรสวรรค์ ศรีป้อ. (2550). การจัดการเรียนรู้ของครูยุคใหม่. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.

พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2555). หลักการวัดและประเมินผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: เฮ้าท์ ออฟ เคอร์มีสท์.

พิมพา อัมเพิลบี้. (2553). การพัฒนาทักษะการฟังและการพูดภาษาอังกฤษโดยใช้วิธีการสอนตอบสนองด้วยท่าทางและเล่าเรื่อง ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

มณี แก้วมณี. (2554). ผลการตอบสนองด้วยท่าทางและเล่าเรื่องที่มีต่อความสามารถในการฟังและพูดภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนวัดหัวกระสังข์ จังหวัดฉะเชิงเทรา. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตร มหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษ). มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.

วีรวรรณ ราโช. (2561). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้แบบตอบสนองด้วยท่าทาง เพื่อการสื่อสารภาษาอังกฤษ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในจีน ณ กรุงปักกิ่ง. (2557). มาตรการความเป็นพลเมือง (Urbanization): โอกาสและความท้าทายของการขับเคลื่อนนโยบาย. กรุงปักกิ่ง: ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในจีน ณ กรุงปักกิ่ง.

สถาบันเอเชียศึกษาศูนย์จีนศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2551). การเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย: ประดับประถม-มัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ: ศูนย์จีนศึกษา.

สุภัทรา อักษรานุเคราะห์. (2532). การสอนภาษาอังกฤษ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุมิตรา อังวัฒนกุล. (2540). วิธีสอนภาษาอังกฤษ. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อดิเรก นวลศรี (2558). การพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาจีนด้วยวิธีตอบสนองด้วยท่าทาง TPR ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนวัดคูยาง สำนักงานพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากำแพงเพชร เขต 1. วิทยานิพนธ์คณะศึกษาศาสตร์ (การสอนภาษาจีน). สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒณ์.

อติกานต์ ทองมาก. (2552). การใช้วิธีการสอนภาษาอังกฤษแบบโครงงานเพื่อพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษและทักษะการคิดของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนบ้านควนสวรรค์ จังหวัดตรัง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

อัญชลิการ์ ขันติ, สมเกียรติ อินทสิงห์, สุนทรี คนเที่ยง, และสุนันชัย ออนตะไคร้. (2562). การใช้กิจกรรมสถานการณ์จำลองเพื่อส่งเสริมความสามารถในการฟังและการพูดภาษาจีนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์คณะศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรการสอน และเทคโนโลยีการเรียนรู้). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Asher, J. (1979). Learning Another Language through Actions: The complete teacher’s guidebook. San Jose California: Accu Print.

Cohen, A. D. (1994). Assessing language ability in the classroom. Boston: Heinle & Heinle Publishing.

Finocchiaro, M. (1989). English as a Second/Foreign Language. New Jersey: Prentice Hall.

Finochiaro, M., & Brumfit, C. (1983). The functional-notional Approach: From Theory to practice. New York: Oxford University Press.

Helgesen, M. (2003). Listening,In D. Nunan (Ed.),Practical English language teaching. New York: McGraw – Hill.

Institute of Asian Studies Chulalongkorn University. (2008). Teaching Chinese in Thailand: Primary and Secondary Education. Bangkok: Chinese Studies Center.

Jones, Leo. (1983). Eight Simulations. Cambridge: Cambridge University Press.

Joseph, A. (2011). Integrating video in English language teaching. Retrieved Octorber 10, 2017., Language in India, from http://www.languageinindia.com/april2011/avisbaskaranvideofinal.pdf.

Malai, S. (2006). Comparing the ability of listening - speaking and confidence of using English of eighth grade students by using Total Physical Response assembled media on a daily basis with the teaching Instruction. Master of Education, Srinakharinwirot University.

Scott, R. (1981). Speaking in Communication in the Classroom. Longman Group UK Ltd.

Underwood, M. (2006). Teaching Listening. London: Longman.