ผู้บริหารกับบทบาทใหม่ในการบริหารการศึกษาในโลกอนาคต

Main Article Content

พัชราภรณ์ ดวงชื่น

บทคัดย่อ

ปัจจุบันเราอยู่ในยุคของการปฏิวัติอุตสาหกรรมระลอกที่ 4 ซึ่งสภาพแวดล้อมทางการเมือง เศรษฐกิจ สังคมวัฒนธรรม กฎหมาย สิ่งแวดล้อม และเทคโนโลยี เปลี่ยนแปลงอย่างผันผวน ถึงขนาดที่ว่าถ้าองค์กรไม่ปรับเปลี่ยนแบบ     “พลิกโฉม” ก็คงจะไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ เทคโนโลยีหลายอย่างเกิดขึ้นใหม่และเข้ามามีบทบาทสำคัญในการเปลี่ยนโลกที่อาจเรียกว่า เทคโนโลยีเปลี่ยนโลก ซึ่งมีผลกระทบต่อชีวิตความเป็นอยู่ของทุกคน บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอมุมมองเกี่ยวกับผู้บริหารที่ต้องปรับบทบาทใหม่ในการบริหารการศึกษาในโลกอนาคตใน 3 ประเด็นสำคัญ คือ 1) การพัฒนาตนเองให้รู้เท่าทันโลกที่พลิกผัน 2) การพัฒนาความสามารถในการจัดการเรียนรู้ในโลกอนาคต และ 3) การพัฒนาความสามารถในการประเมินผลการเรียนรู้ของผู้เรียน โดยมีเป้าหมายเพื่อปรับเปลี่ยนแนวคิดในการจัดการเรียนรู้จากแบบดั้งเดิมไปสู่การจัดการเรียนรู้ที่มุ่งพัฒนาผู้เรียนให้สามารถดำรงชีวิตในโลกแห่งอนาคต โดยมีข้อเสนอแนะสำหรับผู้บริหารในประเด็นที่สำคัญ คือ การพัฒนาตนเองให้มีความรอบรู้ในการเปลี่ยนแปลงของโลกในด้านต่าง ๆ และมีความรอบรู้เกี่ยวกับความรู้ ทักษะที่จำเป็นสำหรับผู้เรียนที่จะอยู่ในโลกอนาคต การเปลี่ยนการจัดการเรียนรู้เป็นรูปแบบที่นำไปสู่โลกแห่งดิจิทัล และการใช้การวัดและประเมินผลการเรียนรู้แบบองค์รวมซึ่งครอบคลุมทั้งด้านความรู้ ทักษะ สมรรถนะ และคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของผู้เรียน โดยใช้วิธีการวัดและประเมินผลตามสภาพจริงให้มากที่สุด

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ดวงชื่น . พ. . (2023). ผู้บริหารกับบทบาทใหม่ในการบริหารการศึกษาในโลกอนาคต. วารสารครุศาสตร์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์, 6(1), 191–202. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/edunsrujo/article/view/259097
ประเภทบทความ
Academic article

เอกสารอ้างอิง

งานบริหารทรัพยากรสุขภาพ คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล. (2563). การกำหนดเป้าหมายด้วย SMART goals. สืบค้นเมื่อ 8 ตุลาคม 2565, จาก https://www.si.mahidol.ac.th/th/division/um/knowledge_detail.asp?id=179.

วิโรจน์ สารรัตนะ. (2556). กระบวนทัศน์ใหม่ทางการศึกษากรณีทัศนะต่อการศึกษาศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: หจก.ทิพย์วิสุทธิ์.

ศิริวรรณ ฉัตรมณี รุ่งเรือง, และวรางคณา ทองนพคุณ. (2557). ทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 ความท้าทายอนาคต, เอกสารประกอบการอบรม. สืบค้นเมื่อ 10 ตุลาคม 2565, จาก http://wwwqlf.or.th.

สมเสมอ ทักษิณ, และภิญโญ วงษ์ทอง. (2563). การแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ (creative problem solving). นครนายก: สถาบันวิจัยพัฒนาและสาธิตการศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สลิลนา ศรีสุขศิริพันธ์. (2555). ศาสตร์ คืออะไร. สืบค้นเมื่อ 8 ตุลาคม 2565, จาก https://www.gotoknow.org/posts/461639.

สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ องค์การมหาชน. (2565). 15 สัญญาณเปลี่ยนอนาคตการศึกษา. สืบค้นเมื่อ 10 ตุลาคม 2565, จาก https://www.eef.or.th/infographic-180422/.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.

_______. (2562). ครูไทยยุคใหม่สนใจดิจิทัล. กรุงเทพฯ: พริกหวาน.

สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

ไสว ฟักขาว. (2562). การจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมทักษะในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.

อริญญา เถลิงศรี. (2562). Disruption: ทำลายล้างหรือสร้างโอกาส. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2565, จาก https://thaipublica.org/2018/06/seacdisruption/.

Baker, E. L., O’Neill, H. F., Jr., & Linn, R. L. (1993). Policy and validity prospects for performance based assessment. American Psychologist, 48, 1210-1218.

Greenstein, L. (2012). Assessing 21st Century Skills: A Guide to Evaluating Mastery and Authentic Learning. California, USA: Corwin.

New Zealand Ministry of Education. (2013). The education leadership model-ELM. Retrieved January 2, 2013, from http://www.Educationleadership.

Schaaf, R. L., & Jukes, I. (2019). A Brief History of the Future of Education: Learning in the Age of Disruption. (SAGE Publications Asia-Pacific Pte. Ltd). [Kindle version 5]. Retrieved 4 October, 2020, from http://www.amazon.com.