การมีส่วนร่วมหน่วยงานภาครัฐในการบริหารจัดการด้านการท่องเที่ยวจังหวัดนครพนม จากเมืองรองสู่เมืองหลัก
คำสำคัญ:
การมีส่วนร่วม, การบริหารจัดการการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) ระดับการมีส่วนร่วมหน่วยงานภาครัฐในการบริหารจัดการด้านการท่องเที่ยวจังหวัดนครพนม จากเมืองรองสู่เมืองหลัก, 2) ระดับปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมหน่วยงานภาครัฐในการบริหารจัดการด้านการท่องเที่ยวจังหวัดนครพนมจากเมืองรองสู่เมืองหลัก และ 3) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมหน่วยงานภาครัฐใน
การบริหารจัดการด้านการท่องเที่ยวจังหวัดนครพนมจากเมืองรองสู่เมืองหลัก กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 378 คน โดยใช้สูตรของยามาเน่ (Yamane Taro) เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถาม (Questionnaires) ค่าความเชื่อมั่นทั้งฉบับ .94 วิเคราะห์ข้อมูลหาค่าแจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ
ผลการศึกษา พบว่า 1) ระดับการมีส่วนร่วมของหน่วยงานภาครัฐในการบริหารจัดการด้านการท่องเที่ยวจังหวัดนครพนมจากเมืองรองสู่เมืองหลัก โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง พิจารณารายด้าน พบว่า ด้านการมีส่วนร่วมในผลประโยชน์, ด้านการมีส่วนร่วมในการปฏิบัติการ และด้านการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ 2) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมของหน่วยงานภาครัฐในการบริหารจัดการด้านการท่องเที่ยวจังหวัดนครพนมจากเมืองรองสู่เมืองหลัก โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง พิจารณารายปัจจัย พบว่า ปัจจัยด้านแรงจูงใจ, ปัจจัยด้านการสื่อสาร และปัจจัยด้านวัฒนธรรมองค์กร และ 3) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมของหน่วยงานภาครัฐในการบริหารจัดการด้านการท่องเที่ยวจังหวัดนครพนม จากเมืองรองสู่เมืองหลัก โดยใช้สถิติสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน (Pearson’s correlations Coefficient) พบว่า มีความสัมพันธ์กันในระดับปานกลาง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
เอกสารอ้างอิง
ฐานเศรษฐกิจ. (2566). เปิด 10 จังหวัดเมืองรอง ยกระดับสู่เมืองหลัก อินเซ็นทีฟปั้ม ลงทุนท่องเที่ยว. เข้าถึงได้จาก https://www.thansettakij.com/business/tourism/584514. 10 มีนาคม 2567.
ธัญยธรณ์ ตันโน และคณะ. (2566). แนวทางการพัฒนาการเรียนรู้ของผู้นำชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐาน เอกลักษณ์ชุมชนในเมืองรองของภาคเหนือตอนล่าง 2. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นิศา ชัชกุล. (2557). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประชาชาติธุรกิจ. (2566). 4 นโยบายหลัก บูตส์เมืองรองเพิ่มการใช่จ่ายนักท่องเที่ยวปั๊ม “รายได้”. เข้าถึงได้จาก https://www.prachachat.net/tourism/news-1460954. 10 มีนาคม 2567.
แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). ร่างแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13. กรุงเทพฯ: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติสำนักนายกรัฐมนตรี.
พิชญา เวชทรัพย์. (2564). การบริหารจัดการแบบมีส่วนร่วมที่มีผลต่อการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวชุมชน จังหวัดสมุทรปราการ. กรุงเทพฯ: คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พรทิพย์ แก้วมูลคำ. (2559). การบริหารราชการแบบมีส่วนร่วม (Participatory Governance) ด้านการพัฒนาระบบราชการสำนักงาน (ก.พ.ร.). สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. กรุงเทพฯ: วิชั่นพริ้นท์แอนด์มีเดีย.
ภณสิทธิ์ อ้นยะ. (2563). ระดับการมีส่วนร่วมของชุมชนที่มีผลต่อความสำเร็จของการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวตามมาตรฐานการท่องเที่ยวไทย. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 2(1), 331-340.
วินัย มีมาก. (2564). รูปแบบการบริหารจัดการวัดเพื่อเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้ของชุมชน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา: ภาควิชารัฐศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุพิชญา บุณคำ และคณะ. (2560). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการบริหารการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ของชุมชนเชียงคาน อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
อนิวัช แก้วจำนงค์. (2557). หลักการจัดการ. (พิมพ์ครั้งที่ 5). สงขลา: ศูนย์หนังสือมหาวิทยาลัยทักษิณ.
อสมาภรณ์ คีรีนะ และคณะ. (2563). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการแหล่งท่องเที่ยว ตำบลหงาว อำเภอเมืองระนอง จังหวัดระนอง. กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร ถือว่าเป็นลิขสิทธิ์ของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
