การสื่อสารเชิงบูรณาการในยุคดิจิทัลที่ส่งผลต่อการรับรู้ข้อมูลข่าวสารทางราชการของผู้ใช้บริการ: กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารูปแบบการสื่อสารขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช 2) วิเคราะห์รูปแบบการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพของผู้ใช้บริการองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช และ 3) พัฒนารูปแบบการสื่อสารขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสานประกอบด้วย การวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกเพื่อศึกษารูปแบบการสื่อสารขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช จากผู้รับผิดชอบงานด้านการสื่อสารองค์กรและประชาสัมพันธ์ จำนวน 6 คน ผลการสัมภาษณ์ พบว่า มีการใช้รูปแบบการสื่อสาร จำนวน 13 รูปแบบ และการวิจัยเชิงปริมาณโดยนำรูปแบบการสื่อสาร ทั้ง 13 รูปแบบ มาสร้างแบบสอบถามและหารูปแบบการสื่อสารที่เหมาะสมจากกลุ่มตัวอย่างผู้ใช้บริการ จำนวน 402 คน วิเคราะห์ด้วยสถิติเชิงพรรณนา ประกอบด้วย ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัย พบว่า รูปแบบการสื่อสารที่ผู้ใช้บริการเลือกใช้ 6 ลำดับแรก ได้แก่ การสื่อสารผ่านเฟซบุ๊ก ค่าเฉลี่ยที่ 4.43 การสื่อสารผ่านไลน์ ค่าเฉลี่ยที่ 4.32 การสื่อสารผ่านเว็บไซต์ ค่าเฉลี่ยที่ 4.14 การสื่อสารผ่านเสียงตามสาย/วิทยุชุมชน/หอกระจายข่าว ค่าเฉลี่ยที่ 4.13 การสื่อสารผ่านสื่อบุคคล ค่าเฉลี่ยที่ 4.08 และการสื่อสารผ่านโครงการ/กิจกรรม ค่าเฉลี่ยที่ 4.01 ซึ่งจากผลการวิจัย พบว่า ผู้ใช้บริการเลือกใช้รูปแบบการสื่อสารเชิงบูรณาการคือมีทั้งการสื่อสารแบบดั้งเดิมและการสื่อสารดิจิทัลควบคู่กัน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร ถือว่าเป็นลิขสิทธิ์ของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
เอกสารอ้างอิง
ชยพงศ์ มัธยมนันทน์, ธนกฤต โพธิ์เงิน และวิทยา สุจริตธนารักษ์. (2567). การสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นที่ส่งผลต่อการไปใช้สิทธิเลือกตั้งระดับท้องถิ่นของข้าราชการตำรวจในจังหวัดปทุมธานี. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 4(3), 1–23.
ณัฐพล ยิ่งยวด และปัญญวัฒน์ จุฑามาศ. (2567). การสื่อสารภายในองค์กรที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานภายในองค์กรบริษัทเอเอเอส ออโต้เซอร์วิส จำกัด. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 9(1), 1285–1293.
ธนัท สมณคุปต์ และพัทธนันท์ บุตรฉุย. (2562). การสื่อสารผ่านสื่อดิจิทัลของวิสาหกิจชุมชน. วารสาร อีซีที เทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา, 4(16), 11–22.
ธีระ ราชาพล. (2564). การศึกษานวัตกรรมการสื่อสารการท่องเที่ยวเชิงวิถีวัฒนธรรม:ตลาดหน้าพระธาตุเมืองคอน. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์, 25(1), 141–149.
นรินทร์ รินพนัสสัก, สังวาร วังแจ่ม และจันทรฉาย ยมสูงเนิน. (2566). การมีส่วนร่วมในการบริหารจัดการศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดน่าน. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 5(3), 687–700.
นันธิการ์ จิตรีงาม. (2563). พฤติกรรมการสื่อสารบนเครือข่ายสังคมออนไลน์เฟซบุ๊กและการรู้เท่าทันสื่อของเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารนิเทศศาสตร์, 39(1), 80–89.
นิภาพรรณ โสพัฒน์. (2562). วิธีการสื่อสารในองค์กรที่มีประสิทธิภาพ. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 1(2), 23–30.
พนิดา เกรียงทวีทรัพย์. (2561). รูปแบบการสื่อสารที่มีความสัมพันธ์กับประสิทธิภาพการทำงานภายในองค์กรกรณีศึกษาสำนักงานบริหารหนี้สาธารณะ. Veridian E–Journal, Silpakorn University, 11(3), 3374–3394.
ภูริชา ฉวีวรรณ. (2563). คุณภาพการให้บริการด้านการประชาสัมพันธ์ขององค์การบริหารส่วนตําบลท่าไม้ อําเภอกระทุ่มแบน จังหวัดสมุทรสาคร. งานนิพนธ์ รป.ม. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
มนูญ วิวรรณ. (2565). การสื่อสารในการมีส่วนร่วมในการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่น. วารสารสารสื่อศิลป์, 5(9), 29–38.
เยาวนารถ พันธุ์เพ็ง. (2566). รูปแบบการสื่อสารผ่าน Line กับประสิทธิผลการทำงานของบุคลากรมหาวิทยาลัยเอกชนในสถานการณ์โควิด–19. วารสารสหศาสตร์ศรีปทุม ชลบุรี, 9(1), 79–93.
ศิระ ศรีโยธิน. (2560). การสื่อสารองค์กร: เครื่องมือสำคัญของนักการตลาดในยุค Thailand 4.0. Veridian E–Journal, Silpakorn University, 10(3), 1267–1276.
สมสวัสดิ์ ฉายสินสอน และชินรัตน์ สมสืบ. (2567). ธรรมาภิบาลแบบความร่วมมือในการพัฒนาระบบชลประธานในพื้นที่ท้ายเขื่อนรัชประภา. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 21(79), 126–137.
อัจฉรา สุขกลั่น. (2561). กลยุทธ์การสอสารองค์กรเพื่อสร้างวัฒนธรรมองค์กรแข็งแกร่ง. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 16(1), 75–82.
อุษณีย์ ศิริสุนทรไพบูลย์. (2567). การใช้สื่อใหม่ในการประชาสัมพันธ์ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดภูเก็ต. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 18(1), 94–106.
เอกกร มีสุข, วิทยาธร ท่อแก้ว และกานต์ บุญศิริ. (2566). รูปแบบการสื่อสารในการสร้างภาพลักษณ์ของผู้นำทางการเมืองท้องถิ่น. วารสารราชภัฏสุรินทร์วิชาการ, 1(6), 45–64.
Berlo, D. K. (1960). The process of communication: An introduction to theory and practice. New York: Holt, Rinehart and Winston.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16, 297–334.
Riel, C. V. (1995), Principles of corporate communication. Hemel Hempstead: Prenntice–Hall.
Yamane, T. (1973). Statistics an introductory analysis. New York: Harper & Row.
