การสร้างองค์ความรู้ทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นเชิงท่องเที่ยวในจังหวัดสุรินทร์ ด้วยเอดูเคชันนัลออนไลน์ทัวริง
คำสำคัญ:
องค์ความรู้ทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น, การท่องเที่ยวในจังหวัดสุรินทร์, เอดูเคชันนัลออนไลน์ทัวริงบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาองค์ความรู้ทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นเชิงท่องเที่ยวในจังหวัดสุรินทร์ด้วยเอดูเคชันนัลออนไลน์ทัวริง มีวิธีดำเนินการวิจัยโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกและการใช้แบบสอบถาม กลุ่มตัวอย่างที่ศึกษา ประกอบไปด้วย 1) ประชาชนจังหวัดสุรินทร์ จำนวน 400 คน ได้มาจากการสุ่มแบบกลุ่ม 2) นักท่องเที่ยวจำนวน 100 คน ได้มาจากการสุ่มแบบตามสะดวก 3) บุคคลากรด้านการท่องเที่ยวในจังหวัดสุรินทร์ จำนวน 5 คน ได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง และ 4) ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีการศึกษา จำนวน 5 คน ได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง สถิติที่ใช้ ได้แก่ สถิติเชิงพรรณา ค่าเฉลี่ยเลขคณิต และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
การออกแบบด้านมัลติมีเดียปฏิสัมพันธ์และส่วนต่อประสานของเอดูเคชันนัลออนไลน์ทัวริง มีความเหมาะสมมาก มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.32 ในส่วนขององค์ความรู้ทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นเชิงท่องเที่ยวในจังหวัดสุรินทร์มีจำนวน 3 รายการที่มีความพร้อมและมีแนวโน้มที่จะพัฒนาเป็นแหล่งเรียนรู้นำไปสู่การพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้อย่างเด่นชัด คือ 1) สุสานช้างวัดป่าอาเจียง ต.กระโพธิ์ 2) ข้าวหลามท่าศิลา ต.เมืองแก 3) สาโทสมุนไพร ต.โพนครก ขณะที่ระดับความพึงพอใจของประชากรในจังหวัดสุรินทร์ที่มีต่อเอดูเคชันนัลออนไลน์ทัวริงในภาพรวมอยู่ในระดับมากมีค่าเฉลี่ยที่ 3.87 ขณะที่ความพึงพอใจต่อองค์ความรู้ที่ได้รับในภาพรวมอยู่ในระดับมากมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.02 นอกจากนี้ระดับความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อเอดูเคชันนัลออนไลน์ทัวริงในภาพรวมอยู่ในระดับมากมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.79 ขณะที่ความพึงพอใจต่อองค์ความรู้ที่ได้รับภาพรวมอยู่ในระดับมากมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.02
เอกสารอ้างอิง
กรุงไทยคอมพาส. เจาะพฤติกรรมท่องเที่ยวใน New Normal : เมื่อโควิดทำชีวิตเปลี่ยน. กรุงเทพฯ:ธนาคารกรุงไทย จำกัด (มหาชน), 2563.
การท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดสุรินทร์, สำนักงาน. สถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดสุรินทร์. สุรินทร์: สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดสุรินทร์, 2557.
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. แผนพัฒนาการทองเที่ยวแห่งชาติฉบับที่ 2 พ.ศ. 2560 -2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก, 2560.
นลินทิพย์ พิมพ์กลัด และภรณี หลาวทอง. “ศักยภาพสินค้าและบริการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมกีฬา และนันทนาการที่สามารถดึงดูดและเชื่อมโยงทางการท่องเที่ยวได้ของจังหวัดบุรีรัมย์ สุรินทร์ ศรีสะเกษ,” Veridian E-Journal, Silpakorn University, ฉบับภาษาไทยสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. 16, 1 (มกราคม – เมษายน 2561): 505-522.
นิศา ชัชกุล. อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2550.
นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย. “กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม Cultural Tourism Development Strategies,” วารสารมนุษยศาสตร์. 18, 1 (มกราคม – มิถุนายน 2554):31-50.
บุญชม ศรีสะอาด. การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น, 2545.
พงศธร ตั้งสะสม. การออกแบบสื่อปฏิสัมพันธ์เพื่อการท่องเที่ยวจังหวัดภูเก็ตสำหรับนักท่องเที่ยวจีน. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2559.
เรืองรอง บุณยรัตพันธุ์. การคุ้มครองภูมิปัญญาท้องถิ่น THE PROTECTION OF TRADITIONAL KNOWLEDGE. นิติศาสตรบัณฑิต: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2555.
บริหารการทะเบียน, สำนัก. รายงานสถิติจำนวนประชากรและบ้านประจำปี พ.ศ.2561. กรมการปกครอง:กระทรวงมหาดไทย, 2561
สุทัศน์ ละงู. วิถีชีวิตและศักยภาพที่เอื้อต่อการท่องเที่ยว เชิงอนุรักษ์โฮมสเตย์ กรณีศึกษาชุมชนชาวเลบ้านสังกาอู้ อำเภอเกาะลันตำ จังหวัดกระบี่. วิทยานิพนธ์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต, 2551.
สุวิทย์ สุวรรณโณ และณัฐธิดา สุวรรณโณ. แอพลิเคชันระบบสืบค้นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : อุทยานนกน้ำทะเลน้อยจังหวัดพัทลุง. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 2555.
อภิชาต คำปลิว และคณะ. การพัฒนาแอพพลิเคชันแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทยด้วยเทคโนโลยีความเป็นจริงเสมือน. การประชุมนำเสนอผลงานวิชาการระดับชาติ UTCC Academic Day. 2 (8 มิถุนายน 2561).
Best, John W. Research in Education. 3rd ed. Englewood cliffs, New Jersey: Prentice Hall, 1981.
Gall, M. D., W. R. Borg and J. P. Gall. Educational research: An introduction. New York: Longman Publishing, 1996.
Yamane, T. Statistics An Introductory Analysis. 3rd Edition, Harper and Row: New York, 1973.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความทุกเรื่องได้รับการตรวจความถูกต้องทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิภายนอกอย่างน้อย 2 คน ความคิดเห็นในวารสารบัณฑิตวิทยาลัย พิชญทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี เป็นความคิดเห็นของผู้เขียนมิใช่ความคิดเห็นของผู้จัดทำ จึงมิใช่ ความรับผิดชอบของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี และบทความในวารสารบัณฑิตวิทยาลัย พิชญทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี สงวนสิทธิ์ตามกฎหมายไทย การจะนำไปเผยแพร่ต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากกองบรรณาธิการ