The Application of Sufficiency Economy Philosophy for Managing Village Fund, Ban Kham Subdistrict, Chatturat District, Chaiyaphum Province
Keywords:
Sufficiency economy philosophy, Village fund management, ApplicationAbstract
The purposes of this research were to 1) study the knowledge and understanding of sufficiency economy philosophy of the committee and the members of the village fund and 2) to study the application of sufficiency economy philosophy in managing of Ban Kham village fundf in Ban Kham village, Ban Kham subdistrict, Chatturat district, Chaiyaphum province. This research used the mixed methodologies between quantitative and qualitative research. The samples were divided into two groups, the samples for the quantitative research which were 211 committee and members of Ban Kham village fund and the samples for the qualitative research which were 11 committee and members of Ban Kham village fund who were administered by in-depth interview. The samples were selected by purposive sampling method. The instrument used to collect the quantitative data was a questionnaire. The statistics used for data analysis were frequency, percentage and mean. The instrument used to collect the qualitative data was in-depth interview. The data were analyzed by descriptive analysis method. The research results were as follows; 1. The committee and the members and the village fund had a high level of understanding of sufficiency economy philosophy. 2. For the application of sufficiency economy philosophy in village fund management, it was applied with the following aspects. For the human resource management, the committee and the members of the village fund were adhered to rationality and good immunity which was being honest to each other, sacrificed for the public, and had a shared responsibility and sympathy with each other. For the financial aspect, modesty, not being in debt that cannot repay based on the principle of rationality and having self-honesty and honesty to friends and the fund were applied. For the management, it was based on rationality, good immunity, being well-informed, being careful, scarifying, sharing and honesty.
References
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. เศรษฐกิจหมู่บ้านไทยในอดีต : พิมพ์ครั้งที่ 4. บริษัทต้นไทรการพิมพ์จำกัด, 2547.
จตุพล ยะจอม. การประยุกต์ใช้แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงของชุมชนในเขตเทศบาลตำบลปาย อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน.การศึกษาค้นคว้าอิสระ ปริญญารัฐศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 2552.
นรินทร์ชัย พัฒนพงศา. การมีส่วนร่วม : หลักการพื้นฐาน เทคนิคและกรณีตัวอย่าง. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ศิริลักษณ์การพิมพ์, 2547.
นิศารัตน์ ทัตตินาพานิช. การประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับธุรกิจค้าปลีกในจังหวัดหนองคาย. วิทยานิพนธ์ธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 2551.
ภัทรพล ใจเย็น. ความรู้และความเชื่อเกี่ยวกับเศรษฐกิจพอเพียงของพระนิสิตมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิตอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2553.
มานิตย์ สงวนรัตน์. ปัจจัยที่มีผลต่อการกระยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของประชาชน อำเภอเมยวดี จังหวัดร้อยเอ็ด. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด, 2555.
สุธาพร บำรุงยา และวุฒิชาติ สุนทรสมัย.การประยุกต์ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับการจัดการธุรกิจของผู้ผลิตและจัดจำหน่ายเกษตรอินทรีย์ภายใต้สัญลักษณ์ผลิตภัณฑ์เกษตรอินทรีย์ที่ได้มาตรฐานของประเทศไทย. วารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา. 4, 1 (ม.ค.-มิ.ย.2558): 72-87.
สุภางค์ จันทวานิช. การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 5 กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2546.
อภิชัย พันธเสน, สรวิชญ์ เปรมชื่น และพิเชษฐ์ เกียรติเดชปัญญา. การประยุกต์พระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียงกับอุตสาหกรรมขนาดกลางและขนาดย่อม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย, 2550.
อุไร เจือหนองคล้า. การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจพอเพียงในการเสริมสร้างความเข้มแข็งของกลุ่มอาชีพ : ศึกษากรณีองค์การบริหารส่วนตำบลดอนใหญ่ อำเภอคง จังหวัดนครราชสีมา. รายงานการศึกษาอิสระปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 2552.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Every article is peer-reviewed for academic correctness by at least two external qualified experts. The opinions in the Journal of Graduate School, Pitchayatat, Ubon Ratchathani Rajabhat University (Humanities and Social Sciences) belong to the authors; not belong to the Publisher. Thus, Graduate School of Ubon Ratchathani Rajabhat University cannot to be held responsible for them. The articles in this journal are protected by the copyright of Thailand. No part of each issue may be reproduced for dissemination without written permission from the publisher.