ปัญหาความรับผิดทางอาญากรณีพระสงฆ์ เสพเมถุนโดยคู่กรณียินยอม

บทคัดย่อ

การศึกษางานวิจัย เรื่องปัญหาความรับผิดทางอาญากรณีพระสงฆ์เสพเมถุนโดยคู่กรณีสมยอมนี้ ผู้เขียนได้ประมวลเอกสารทางพระพุทธศาสนาจากพระไตรปิฎกอรรถกถา ฎีกา หนังสือ บทความเอกสารด้านกฎหมาย รวมทั้งแนวคิดและทฤษฎีจากตำราของนักวิชาการ ตลอดจนผลงานการวิจัยที่เกี่ยวข้อง โดยมีวัตถุประสงค์ของงานวิจัยเพื่อศึกษาปัญหาความไม่เหมาะสมของกฎหมายในการลงโทษพระสงฆ์ที่เสพเมถุน โดยศึกษาเปรียบเทียบบทบัญญัติกฎหมายในเรื่องของการเสพเมถุนของพระสงฆ์ในประเทศไทยและต่างประเทศ ซึ่งศึกษาค้นคว้าในประเด็นกฎหมายของประเทศไทยที่เกี่ยวข้องกับพระธรรมวินัยในเรื่องการเสพเมถุน จากการศึกษาพบว่า แนวทางการพัฒนาทางเลือกในการป้องกันปัญหาพระภิกษุเสพเมถุนนั้น มีผู้เสนอทางเลือกที่ให้มีการใช้บังคับตามกฎหมายที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน กล่าวคือ ไม่ควรกำหนดโทษทางอาญาแก่พระภิกษุที่เสพเมถุน โดยมีเหตุผลว่า การลงโทษในการกระทำความผิดตามพระธรรมวินัยเป็นกิจการของคณะสงฆ์โดยเฉพาะ ซึ่งรัฐไม่ควรเข้าแทรกแซง อย่างไรก็ตาม ผู้ศึกษามีความเห็นว่า รัฐมีหน้าที่ดูแลรักษาความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน และยังมีหน้าที่ช่วยป้องกันความเสื่อมศรัทธาในพระพุทธศาสนา หากมีการกำหนดบทลงโทษตามกฎหมายอาญาในกรณีดังกล่าว อาจทำให้เกิดความเกรงกลัวในการที่จะฝ่าฝืนพระธรรมวินัย กรณีนี้ จึงเห็นควรกำหนดให้มีการดำเนินคดีทางอาญาแก่พระภิกษุที่ละเมิดพระธรรมวินัยในกรณีต้องอาบัติปาราชิกสิกขาบท 1 ว่าด้วยการเสพเมถุน  นอกจากนี้พระสงฆ์ถือเป็นหนึ่งในพุทธบริษัทสี่ที่มีบทบาทและหน้าที่สำคัญในยุคปัจจุบันในการที่จะดำรงไว้ซึ่งการสืบต่อพระพุทธศาสนา การศึกษาหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนาจะเน้นหลักการเรียนรู้สามประการ คือ 1) ปฏิบัติ 2) ปริยัติ และ 3) ปฏิเวธ ซึ่งเป็นหลักการปฏิบัติที่พระสงฆ์พึงต้องปฏิบัติ เพื่อให้ชีวิตประสบความสุขและความเจริญก้าวหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พระสงฆ์พึงต้องปฏิบัติตามกรอบแห่งพระธรรมวินัย ซึ่งในพระพุทธศาสนามีพระวินัยธรปรากฏชัดเจนทั้งพระภิกษุและพระภิกษุณีที่ได้รับการยกย่องจากพระพุทธองค์ในตำแหน่งเอตทัคคะทางพระวินัย คือ พระอุบาลีเถระ และพระปฏาจาราเถรี ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการฐานะคณะพระสงฆ์ผู้รักษาพระวินัย จึงถือเป็นเอกลักษณ์สำคัญของคณะสงฆ์เถรวาท เพราะเหตุแห่งการยึดถือและปฏิบัติตามพระวินัยอย่างเคร่งครัดสืบจนถึงปัจจุบันนี้