ความสัมพันธ์ระหว่างแนวคิดพหุนิยมทางกฎหมายกับทฤษฎีด้วยรัฐและสัญญาประชาคม
คำสำคัญ:
พหุนิยมทางกฎหมาย, รัฐ, สัญญาประชาคมบทคัดย่อ
แนวคิดพหุนิยมทางกฎหมายเป็นแนวคิดที่สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นจริงของรัฐสมัยใหม่ว่าในรัฐหนึ่งๆไม่ได้ประกอบไปด้วยระบบกฎหมายแค่เพียงหนึ่งระบบ โดยเฉพาะในรัฐซึ่งเกิดขึ้นจากการรวมเอาดินแดนย่อยๆ หลายดินแดนเข้าไว้ด้วยกัน โดยลักษณะเช่นนี้มีความขัดแย้งกับการกาหนดความชอบธรรมในการก่อตั้งรัฐและความชอบธรรมในการตรากฎหมายภายใต้แนวคิดว่าด้วยรัฐและสัญญาประชาคม ซึ่งเป็นแนวคิดที่เน้นการตีความว่ารัฐหนึ่งๆ นั้นประกอบด้วยระบบกฎหมายเพียงระบบเดียว อันมีลักษณะเป็นการมองข้ามหรือกดข่มซึ่งความคงอยู่ของประชาชนกลุ่มที่ไม่มีความประสงค์ที่จะอยู่ภายใต้บริบทกฎหมายของรัฐดังกล่าว ดังนั้น การปรับปรุงการตีความแนวคิดว่าด้วยสัญญาประชาคมจึงเป็นสิ่งจำเป็นต่อการสร้างความชอบธรรมให้กับการคงอยู่ของรัฐภายใต้สภาวะที่มีระบบกฎหมายอันหลากหลายปรากฎอยู่ร่วมกัน ทั้งนี้ส่วนหนึ่งเพื่อเป็นการสนองตอบต่อวัตถุประสงค์ของแนวคิดว่าด้วยสัญญาประชาคมเอง นั่นคือการดำรงไว้ซึ่งความปลอดภัยในสิทธิ เสรีภาพ ตลอดจนชีวิตและทรัพย์สินของปัจเจกชนทั้งปวง
References
Leo Strauss and Joseph Cropsey. (1987). History of Political Philosophy (E-Book Edition). Edited by Edition, Third. United State: University of Chicago.
Cambridge Dictionary. Meaning of “Law” in the English Dictionary. Retrieved September 23, 2017, From http://dictionary. cambridge.org/dictionary/english/law [23/08/2017.
Sally Engle Merry. (1988). Legal Pluralism. Law & Society Review. 22(5).
ADEL ELSAYED SPARR. Legal Pluralism and Sharia: Implementing Islamic Law in States and Societies. Retrieved September 23, 2017, from: http://www.e-ir.info/2014/12/18/legal-pluralism-and-sharia-implementing-islamic-law-in-states-and-societies/
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2559). พรมแดนความรู้เรื่อง Legal Pluralism. วารสารนิติสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 3, 1
บวรศัดิ์ อุวรรณโณ. (2554). กฎหมายมหาชน เล่ม 1 วิวัฒนาการวางปรัชญาและลักษณะของกฎหมายมหาชนยุคต่างๆ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมชาย ปรีชาศิลปกุล. (2559). พหุนิยมทางกฎหมาย. วารสารนิติสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ 3, 1
ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
ธเนศ วงศ์ยานาวา และคณะ. (2558). อ่านวิพากษ์ มิเชล ฟูโกต์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารสังคมศาสตร์ นิติรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด
ความคิดเห็นในบทความและงานเขียน ซึ่งตีพิมพ์ในวารสารฉบับนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนบุคคลของผู้ประพันธ์โดยอิสระ กองบรรณาธิการ วารสารสังคมศาสตร์ นิติรัฐศาสตร์ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป หากท่านประสงค์จะนำบทความหรืองานเขียนเล่มนี้ไปตีพิมพ์เผยแพร่ จะต้องได้รับอนุญาตจากผู้ประพันธ์ตามกฎหมายว่าด้วยลิขสิทธิ์