The Potential of Tourism Based on the use of Biodiversity Resources for Creative Tourism : Ban Mae Phung Luang, Mae Phung Subdistrict, Wang Chin District, Phrae Province

Authors

  • Piranun Juntapoon Lecturer in Major of Tourism Development, Maejo University Phrae Campus.
  • Tiparad Sahatrongjit Lecturer in Major of General Education Group, Maejo University Phrae Campus.
  • Kasama Thaeye Lecturer in major of applied economics for community, Maejo University Phrae Campus.

Keywords:

Creative tourism, Bio-diversity, Maephungluang Village

Abstract

       This study was qualitative research. The purposes of this research were to survey bio-diversity in order to evaluate the tourism potential and propose tourism patterns of Maephungluang village, Maephung Sub-District, Wang Chin District, Phrae Province. Data were collected by conducting surveys, interviews, focus group discussion, and estimating the tourism potential with 30 community members: leaders, philosophers, and tourism stakeholders. The researcher also summarized the suggestion from scholars. The data were analyzed using the content analysis, descriptive analysis, frequency, percentage, mean, and standard deviation. The findings of the research revealed that Maephungluang is a community of the Karen ethnic minority group. It is the village in the Upper Northern of Thailand. Natural resources and bio-diversity are abundant in this place. The cultural identity of Karen is prominent as well. The research also found that overall, the level of evaluating the tourism potential of members’ opinion was high (x̄ =3.65). The high level of tourism potential was attractiveness (x̄ =3.77), and tour operations (x̄ =3.94), respectively. While facilities were rated as medium level (x̄ =3.24). The results of the focus group discussion following issues: The establishment of a tourism management group for concrete, Tourist Local guide development, Promoting community products and developing souvenirs for tourism, Establishment of homestay groups, Development of tourism activities that are in line with the needs of tourists which focuses on preserving environmental resources and restoring identity and local wisdom Including promoting the tourism of Maephungluang in a variety of channels.

References

จงกล จันทร์เรือง, อุมาพร ไชยสูง, ศศิธร รัตนประยูร, เอกชัย แซ่จึง, อัญชลี บุบผามาลา, โชติกา ฉิมงามเสริฐ และคณะ. (2563). แผนงานวิจัยการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยชุมชนเขตอีสานใต้ด้วยเครือข่ายความร่วมมือและระบบสารสนเทศ. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.

จริยา โกเมนต์, เฉลิมชัย ปัญญาดี และคณะ. (2563). การพัฒนาหลักเกณฑ์ข้อกำหนดการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศบนฐานความหลากหลาย ทางชีวภาพและการอนุรักษ์ทรัพยากรชีวภาพสำหรับวิสาหกิจชุมชนเพื่อสังคม. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 15(2), 92-104.

จิตคุปต์ ละอองปลิว. (2561). การท่องเที่ยวเมืองรอง: ทางเลือกแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดราชบุรี. อินทนิลทักษิณสาร มหาวิทยาลัยทักษิณ, 14(2), 39-60.

ทิพย์วรรณ จุลิรัชนีกร, ปริญญา เรืองทิพย์, พัชรินทร์ รุจิรานุกูล และปิยะทิพย์ ประดุจพรม. (2565). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: จังหวัดเพชรบุรี. วารสารสวนสุนันทาวิชาการและวิจัย, 16(2), 15-32.

นภาพร จันทร์ฉาย และอัจฉราวรรณ เพ็ญวันศุกร์. (2563). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์จากฐานวิถีชีวิตและวัฒนธรรมท้องถิ่นกรณีศึกษาเมืองหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 11(1), 176-189.

นัขนลิน อินทนุพัฒน์. (2563). ปัจจัยที่มีผลต่อประสบการณ์การท่องเที่ยวบนฐานความหลากหลายทางชีวภาพ ศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 22(1), 181-198.

บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น. 171 หน้า.

ปานแพร เชาวน์ประยูร อุดมรักษาทรัพย์, พิรานันท์ จันทาพูน และจริยา โกเมนต์. (2565). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวบนความหลากหลายทางชีวภาพเพื่อยกระดับเศรษฐกิจชุมชน : บ้านน้ำเกี๋ยน อำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน. วารสารบัณฑิตแสงโคมคำ, 7(3), 460-478.

พิรพิมพ์ ทั่งพรหม และศุภวัตร มีพร้อม. (2564). แนวทางการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวพื้นที่ชุมชนเลี้ยงช้าง ตำบลบ้านค่าย อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ สู่การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารวิจัยวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 5(1), 16-30.

ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม (e-JODIL) มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, 8(2), 52-83.

มณฑณ ศรีสุข และวารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2563). กิจกรรมการท่องเที่ยวชุมชนบนฐานความหลากหลายทางชีวภาพ ตําบลนางพญา อําเภอท่าปลา จังหวัดอุตรดิตถ์. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 3(3), 78-93.

วิศาล ศรีมหาวโร. (2564). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงกลยุทธ์ของชุมชนท้องถิ่นพึ่งตนเองอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และโฮมสเตย์ ตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษณ์ธานี, 8(1), 256-286.

ศฐิฒฎา ธารารัตนสุวรรณ. (2563). ผลกระทบเชื้อไวรัส COVID-19 ต่อวิกฤตการท่องเที่ยวของประเทศไทย. สำนักงานเลขาธการวุฒิสภา 10(15). [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2566, จาก : http://library.senate.go.th/e-library/web/main.jsp?HMS=1582257832967.

สำนักงานจังหวัดแพร่. (2563). ข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับจังหวัดแพร่และอำเภอวังชิ้น. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2563, จาก : http://phrae.go.th/index1.php.

สำนักงานปลัดประทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ (พ.ศ. 2564-2565). [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2566, จาก : https://anyflip.com/zzfck/gopk/.

สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจจากฐานชีวภาพ (องค์การมหาชน), ฐาวร บุญราศรี, ธัญลักษณ์ เจริญปรุ, ศุภสิทธิ์ จำปาวงษ์. (2564). ถอดบทเรียนท่องเที่ยวชีวภาพตลาดบ้านบ้าน (Bio Tourism). [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2566, จาก : https://oer.learn.in.th/search_detail/result/229708.

เสาวคนธ์ ฟรายเก้อ. (2562). แนวทางพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ กรณีศึกษากลุ่มเขาออกการท่องเที่ยวเชิง อนุรักษ์อำเภอขนอม จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพฯ.

อัจฉราวรรณ เพ็ญวันศุกร์. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมและเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ชุมชนบางตะบูนและชุมชนบ้านแหลม อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรี. วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน, 4(1), 97-114.

UNWTO. (2022). Mountain tourism–Towards a more sustainable path. The World Tourism Organization (UNWTO). [Online]. Retrieved 1 April 2022, Available : http://unwto.org/.

Zhen, L., Lan, J., Chien, F., Sadiq, M. and Nawaz, M. A. (2022). Role of tourism development in environmental degradation: A step towards emission reduction. Journal of Environmental Management. [Online]. Retrieved 1 February 2022, Available : https://www.sciencedirect.com.

บุคลานุกรม

ชาวบ้าน ก (ผู้ให้สัมภาษณ์). พิรานันท์ จันทาพูน (ผู้สัมภาษณ์). ที่ บ้านแม่พุงหลวง ตำบลแม่พุง อำเภอวังชิ้น จังหวัดแพร่ 54160. เมื่อวันที่ 4-5 พฤษภาคม 2562.

ชาวบ้าน ข (ผู้ให้สัมภาษณ์). พิรานันท์ จันทาพูน ทิพารัตน์ สหตรงจิตร และกษมา ถาอ้าย (ผู้สัมภาษณ์). ที่บ้านแม่พุงหลวง ตำบลแม่พุง อำเภอวังชิ้น จังหวัดแพร่ 54160. เมื่อวันที่ 18-19 พฤษภาคม 2562.

ชาวบ้าน ฃ-ฆ (ผู้ให้สัมภาษณ์). พิรานันท์ จันทาพูน ทิพารัตน์ สหตรงจิตร และกษมา ถาอ้าย (ผู้สัมภาษณ์). ที่บ้านแม่พุงหลวง ตำบลแม่พุง อำเภอวังชิ้น จังหวัดแพร่ 54160. เมื่อวันที่ 1-2 มิถุนายน 2562.

Downloads

Published

2023-04-23