Bamboo Handicraft Wisdom of Phon District, Khon Kaen Province

Authors

  • ปิยรัตน์ ตังคณิตานนท์ นักศึกษาปริญญาโท สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์
  • สุพิมพา วัฒนสังขโสภณ อาจารย์คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์
  • จักรพงษ์ เจือจันทร์ อาจารย์ประจำคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์

Keywords:

Bamboo, Handicraft, Wisdom

Abstract

The objectives of this mixed-method research were: 1) to study the bamboo handicraft wisdom of Phon district in KhonKaen province; and 2) to study guidelines to develop and promote a bamboo handicraft products’ marketing channel. Data were collected both quantitative and qualitative. A focused-group discussion was also arranged. The study found that the bamboo handicraft wisdom of Phon district in KhonKaen province is the wisdom that has inherited from the ancestors and is developed for a commercial purpose that create a career for people within a community. Now, bamboos from other places are imported for a production of bamboo handicrafts. There are several types of bamboo handicraft products. However, styles of products are still the same style as in the past. Generally, the marketing activity of the group of bamboo handicraft manufacturers was at moderate level (gif.latex?\bar{x} = 3.06). However, when each issue was considered separately, product had the highest mean score (gif.latex?\bar{x} = 3.49) follow by price (gif.latex?\bar{x} = 3.36), distribution (gif.latex?\bar{x}= 3.25), and marketing promotion (gif.latex?\bar{x} = 3.06) respectively. On the other hand, generally, there is a marketing problem of the manufacturer of bamboo handicraft products at a moderate level (gif.latex?\bar{x} = 3.20). When each issue was considered separately, the marketing problem in term of price had the highest mean score (gif.latex?\bar{x} = 4.01) follow by marketing promotion (gif.latex?\bar{x} = 3.20), product (gif.latex?\bar{x} = 3.13), and distribution (gif.latex?\bar{x} = 2.86) respectively. According to guidelines to develop and promote the bamboo handicraft products, it is recommended to develop an earthen steamerthat presents a community identity for internationalization, create a specific brand for bamboo handicraft products of a community, establish a bamboo handicraft cooperative to be a distribution center, arrange activities related to bamboo handicraft products of a community in the annual events of community, district, or province, and develop more marketing channels to promote the bamboo handicraft products.

References

กฤษณา รัตนพฤกษ์. (2550). การศึกษาความเป็นไปได้ในการพัฒนาหัตถกรรมท้องถิ่นและการตลาดในพื้นที่โครงการหลวง : กรณีศึกษาชาติพันธุ์ไทใหญ่. คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ : สถาบันวิจัยและพัฒนาพื้นที่สูง (องค์การมหาชน).

จิตจงรัก ภูติจันทร์. (2554). การศึกษาวิจัยเกี่ยวกับหัตถกรรมเครื่องจักสานไม้ไผ่ในประเทศไทย. อุบลราชธานี : มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

ชลธิชา สัตยาวัฒนา. (2524). หัตถกรรมเครื่องจักสานพื้นบ้าน ตำบลบ้านโพธิ์ อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. นครราชสีมา : วิทยาลัยครูนครราชสีมา.

ชัชชัย สุจริต (2552). กลยุทธ์การขับเคลื่อนคุณค่าของตราสินค้าไทยเพื่อเสริมสร้างศักยภาพในการแข่งขันให้สินค้าไทยในเวทีโลกาภิวัตน์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์. 4(10), 150-162.

ดวงจันทร์ นาชัยสินธุ์. (2557). การพัฒนาหัตถกรรมพื้นเมืองด้วยแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ณ นครหลวงเวียงจันทน์ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยศิลปะและวัฒนธรรม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ธวัชชัย ภักดีไทย. (2551). การจัดการหัตถกรรมเครื่องจักสานไม้ไผ่เพื่อการพึ่งพาตนเองอย่ายั่งยืน :กรณีศึกษา ชุมชนบ้านทุ่งแต้ ตำบลทุ่งแต้ อำเภอเมือง จังหวัดยโสธร. วารสารบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี. 1(2), 56 - 71.

ธีรพงษ์ วสันตติลก. (2546). รูปแบบการพัฒนาตลาดผ้าไหมและผลิตภัณฑ์ไหมจังหวัดบุรีรัมย์สู่ระบบพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา สถาบันราชภัฏบุรีรัมย์.

บุญเลิศ สดสุชาติ. (2553). หัตถกรรมไม้ไผ่ภาคตะวันออก เฉียงเหนือ. มหาสารคาม : สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.

พระณรงค์ มูลเมือง. (2551). การจัดการผลิตภัณฑ์ชุมชนและท้องถิ่น กลุ่มจักสานไม้ไผ่ อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา. หลักสูตรการบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทั่วไป มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.

พวงเกสร วงศ์อนุพรกูล. (2552). แนวทางการพัฒนาด้านการตลาดของวิสาหกิจชุมชน: กรณีศึกษากลุ่มแม่บ้านวัดจันทร์พัฒนา หมู่ที่ 7 ตำบลวัดจันทร์ อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.

วิภา แก้วปานกัน. (2552). แนวทางอนุรักษ์และพัฒนาหัตถกรรมเครื่องจักสานไมไผในจังหวัดนครราชสีมา. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

มาศพงษ์ สร้อยศิริกุล. (2556). ศึกษาอัตลักษณ์และพัฒนาหัตถกรรมผลิตภัณฑ์พื้นถิ่นจังหวัดบุรีรัมย์. หลักสูตรปริญญาครุศาสตรอุตสาหกรรมมหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

ยุพินพักตร์ ฝ่ายสัจจา. (2549). หัตถกรรมไม้ไผ่กับวิถีชุมชน : กรณีศึกษากลุ่มสตรีและเยาวชนสหกรณ์บ้านกลาง ตำบลหนองหญ้าปล้อง อำเภอวังสะพุง จังหวัดเลย. หลักสูตรปริญญาศิลปศาสตร มหาบัณฑิต สาขาไทยศึกษาเพื่อการพัฒนา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

รุ่งนภา พัฒนวิบูลย์ และคณะ. (2540). ไม้ไผ่. กรุงเทพฯ : เอกสารวิชาการส่วนนวัตกรรมวิจัยสำนักวิชาการป่าไม้กรมป่าไม้ กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.

วิเชียร วงศ์ณิชชากุล. (2546). ปัญหาพื้นฐานทางการตลาดที่มีผลกระทบต่อการขยายตลาดของผู้ผลิตเครื่องจักสานไม้ไผ่และหวายในเขตพื้นที่ทั่วภูมิภาคของประเทศไทย. กรุงเทพฯ : ศูนย์บริการวิชาการ สถาบันส่งเสริมการวิจัยและพัฒนานวัตกรรม มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ศักดิ์ดา สิกขา. (2550). แนวทางการพัฒนางานหัตถกรรมไม้ไผ่ในวิถีชีวิตคนอีสาน. วารสารสุโขทัยธรรมาธิราช. 20(1), 113- 132.

สมปอง ศรีพันธ์. การศึกษาโอกาสทางการตลาดของผลิตภัณฑ์แจกันจากไมไผ่ของกลุ่มชาวบ้านปลาค้าว หมู่ 10 ตำบลปลาค้าว อำเภอเมืองอำนาจเจริญ จังหวัดอำนาจเจริญ. หลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทั่วไป บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอดอกคำใต้. (2549). สรุปผลการดำเนินงานโครงการหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ ปีงบประมาณ พ.ศ. 2547. พะเยา : สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอดอกคำใต้.

Downloads

Published

2020-12-28