PROMOTING NEW WEAVERS WITH SUSTAINABLE DESIGN PRINCIPLES

Authors

  • WUTHIGRAI SIRIPHON DEPARTMENT OF TEXTILE AND FASHION DESIGN, FACULTY OF FINE AND APPLIED ARTS, THAMMASAT UNIVERSITY.
  • PHRAEVA RUJINARONG DEPARTMENT OF FASHION, TEXTILES AND ACCESSORIES, COLLEGE OF CREATIVE INDUSTRY, SRINAKHARINWIROT UNIVERSITY.

Keywords:

Weaver, New Generation, Thai Textiles, Sustainable Design, Sustainable Development

Abstract

The research project titled “Promoting New Weavers with Sustainable Design Principles” is a qualitative study. The project has two primary aims: first, to examine the status of the new generation of weavers; and second, to facilitate the transfer of craft knowledge from master craftsmen while supporting these weavers in creating new works that incorporate sustainable design principles. The research methods involve multiple stages. It begins with a background study of the identified context and a planning phase. The activities are then divided into three stages. The first stage involves assessing the status of the new weavers and recruiting participants. The second stage focuses on teaching craft skills, drawing from the expertise of master craftsmen and the principles of sustainable design. The third stage supports participants in creating new works. Finally, the collected data is analysed and summarised.

The project outputs include: 1) a study on promoting new weavers through sustainable design principles; 2) three programme outlines for craft practice and sustainable design principles; 3) eleven textile artworks; 4) a project summary video. 5) six members of an academic network; and 6) four institutional partnerships. The research project concludes that sustainable design principles are effective tools for developing new weavers. Furthermore, the support programme should equip participants with additional knowledge and skills in marketing, management, and design to enhance the development of local textiles for contemporary commercial markets in the future.

Downloads

Download data is not yet available.

References

กิตติกรณ์ นพอุดมพันธุ์ (2559). การสร้างสรรค์เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายจากทฤษฎีการรื้อสร้าง (Deconstruction) : กรณีศึกษาผ้าไหมมัดหมี่พื้นบ้าน อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 17(2), น. 81-94.

กิตธวัช บุญทวี. (2565). แนวทางการถ่ายทอดภูมิปัญฐาท้องถิ่นการทอผ้าไหมสู่คนรุ่นใหม่ของกลุ่มทอผ้าไหม ตำบลกาบิน อำเภอกุดข้าวปุ้น จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 13(1), น. 249-254.

จรัญดา จันทร์แจ่ม, อภิชาติ ใจอารีย์ และ วีรฉัตร สุปัญโญ. (2557). แนวทางการเสริมสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชนในการถ่ายทอดภูมิปัญญาผ้าจกสู่เยาวชนของชุมชนชาวไท-ยวน ตำบลคูบัว อำเภอเมือง จังหวัดราชบุรี. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7(3), น. 159-174.

จรัสพิมพ์ วังเย็น. (2554). การออกแบบเครื่องนุ่งห่มเพื่อการพัฒนารูปแบบสินค้าพื้นเมือง กรณีศึกษาผ้าจกไทยวน จังหวัดราชบุรี. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร. https://repository.rmutp.ac.th/bitstream/handle/123456789/1180/Itfd_55_01.pdf?sequence=1&isAllowed=y

จุรีวรรณ จันพลา, วลี สงสุวงค์, เพ็ญสินี กิจค้า และ สุรีรัตน์ วงศ์สมิง. (2559). การพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์ผ้าทอไทยทรงดำเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal ฉบับภาษาไทย มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(2), น. 82-98.

ฐิติพันธ์ จันทร์หอม. (2559). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ผ้าทอภูมิปัญญาของชาวไทยทรงดำในภูมิภาคตะวันตกของประเทศไทย. วารสารสมาคมนักวิจัย, 21(1), น. 181-192.

ณัฐกฤตย์ ดิฐวิรุฬ. (2558). การสื่อสารเพื่อการเรียนรู้และถ่ายทอดมรดกภูมิปัญญา. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 3(2), น. 39-48.

นันทนา ปรมานุศิษฏ์. (2560). อัคราภิรักษศิลปิน แห่งศิลปาชีพ. วารสารวัฒนธรรม, 56(3), น. 4-17.

บุษบา หินเธาว์. (2557). การวิจัยปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อหาแนวทางอนุรักษ์ฟื้นฟูภูมิปัญญาผ้าทอลาวครั่ง. วารสารปาริชาติ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 27(3), น. 132-144.

พิพิธภัณฑ์ผ้าในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. (ม.ป.ป.). ราชพัสตราจากผ้าไทย. พิพิธภัณฑ์ผ้าในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. http://www.qsmtthailand.org/past/artistry-in-silk-the-royal-style-of-her-majesty-queen-sirikit/

ภัทรวดี อัคลา และ การุณย์ บัวเผื่อน. (2558). วิธีการอนุรักษ์ผ้าไหมมัดหมี่ของชาวบ้านห้วยแคน อำเภอกุดรัง จังหวัดมหาสารคาม. วารสารสหวิทยาการวิจัย ฉบับบัณฑิตศึกษา, 4(2), น. 95-101.

มาริสสา อินทรเกิด, ชรินพร งามกมล และ วิชุตา อยู่ยงค์. (2561). การอนุรักษ์และสืบสานการทอผ้าไหมมัดหมี่ซิ่นตีนแดงของชุมชนบ้านหัวสะพาน อำเภอพุทไธสง จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 10(1), น. 141-154.

ลดาวัลย์ ไข่คำ. (2567). ข้อจำกัดและการเสริมบทบาทของผู้ว่าราชการจังหวัดในการขับเคลื่อนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDGs). SDG MOVE. https://www.sdgmove.com/2022/10/18/localizing-governer-thailand-un/

เลอลักษณ์ ศรีเกษมศิรา และ ศุภกรณ์ ดิษฐพันธุ์. (2564). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ไลฟ์สไตล์ตามแนวคิดการตลาดโชคลางจากภูมิปัญญาลวดลายจกของกลุ่มชาติพันธุ์ลาวครั่งในชุมชนทอผ้าฝ้ายลาวครั่ง อําเภอบ้านไร่ จังหวัดอุทัยธานี. วารสารรัชต์ภาคย์, 15(39), น. 77-95.

วิโรจน์ แก้วเรือง. (2553). กรมหม่อนไหม. วารสารวิชาการกสิกร, (4), น. 17-23.

ศศิธร วิศพันธุ์. (2560). การออกแบบผลิตภัณฑ์กระเป๋าผ้าทอเกาะยอโดยใช้เทคนิคควิลท์. วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 8(2), น. 1-9.

ศูนย์วิจัยและสนับสนุนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน. (ม.ป.ป.). ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับ SDGs. SDG MOVE. https://www.sdgmove.com/intro-to-sdgs/

สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมแห่งชาติ. (ม.ป.ป.). โมเดลเศรษฐกิจ บีซีจี. สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. https://www.nxpo.or.th/th/bcg-economy/

เสรี เพิ่มชาติ, อัญชลี จันทาโภ, วราภรณ์ ลิ้มเปรมวัฒนา และ พฤกษ์ จริสัตยาภรณ์. (2556). การจัดการความรู้เพื่อสร้างคุณค่าผ้าจกราชบุรี. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 1(3), น. 183-194.

หน่วยราชการในพระองค์. (2565). พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้า ฯ พระบรมราชินี เสด็จพระราชดำเนินไปทรงเปิดนิทรรศการ “สิริราชพัสตราบรมราชินีนาถ” (Decades of Style: The Royal Wardrobe of Her Majesty Queen Sirikit) ณ พิพิธภัณฑ์ผ้า ในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ หอรัษฎากรพิพัฒน์ พระบรมมหาราชวัง. หน่วยราชการในพระองค์. https://www.royaloffice.th/18/11/2022/นิทรรศการสิริราชพัสตรา/

อรุณวรรณ ตั้งจันทร และ นิรัช สุดสังข์. (2554). การออกแบบผลิตภัณฑ์ของฝากของที่ระลึกจากผ้าปักชาวเขาเผ่าม้งตำบลเข็กน้อย อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารวิชาการ AJNU ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 1(2), น. 91-102.

อัจฉราพร งิ้วสุภา, สุเทพ การุณย์ลัญจกร และ ปทุมทิพย์ ม่านโคกสูง. (2560). แนวทางการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นการทอผ้าไหมสูู่คนรุ่นใหม่ของกลุ่มทอผ้าไหมบ้านหนองแข้ ตำบลตองโขบ อำเภอโคกศรีสุพรรณ จังหวัดสกลนคร. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 14(64), น. 95-102.

อารีวรรณ หัสดิน. (2559). ภูมิปัญญาและการสืบทอดผ้าทอไทยพวนบ้านใหม่ จังหวัดนครนายก, วารสารกระแสวัฒนธรรม, 17(32), น. 73-88.

อุปวิทย์ สุวคันธกุล, โอภาส สุขหวาน และ ประทิว ทองเหลือ. (2552). การออกแบบและพัฒนาสิ่งทอพื้นเมืองไทยทรงดำจังหวัดเพชรบุรี กรณีศึกษา: ชุดผ้าทอบนโต๊ะอาหาร. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 3(1), น. 101-107.

ไอรดา สุดสังข์. (2559). การออกแบบและพัฒนาชุดทํางานสตรีด้วยเทคนิคการจับจีบจากผ้าทอลายดอกปีบ. วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 7(2), น. 170-179.

Bergman, D. (2012). Sustainable Design: A Critical Guide. New York: Princeton Architectural Press.

McDonough, W. & Braungart, M. (2002). Cradle to Cradle. New York: North Point Press.

Still, B. & Crane, K. (2017). Fundamentals of User-Centered Design A Practical Approach. Boca Raton: Taylor and Francis Group.

Vonpiankul, P. (2565). Young OTOP เสน่ห์ความเป็นไทยสู่ความร่วมสมัยอันสากล. Lofficiel Thailand. https://lofficielthailand.com/2022/04/young-otop-2022/

Downloads

Published

2025-06-25

How to Cite

SIRIPHON, W., & RUJINARONG, P. (2025). PROMOTING NEW WEAVERS WITH SUSTAINABLE DESIGN PRINCIPLES. Institute of Culture and Arts Journal, 26(2), 67–80. retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jica/article/view/276460

Issue

Section

Research Articles