ประสิทธิผลการสื่อความหมายของยักษ์ในท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

ผู้แต่ง

  • ศุภชัย ชาญวรรณกุล คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
  • เกรียงไกร ฮ่องเฮงเส็ง คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล

คำสำคัญ:

การสื่อความหมาย, ยักษ์ในท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ, ผู้โดยสารในท่าอากาศยาน

บทคัดย่อ

           การวิจัยเรื่องนี้เป็นงานวิจัยเชิงปริมาณ มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินความเข้าใจของการสื่อความหมายของยักษ์ในท่าอากาศยาน มีการตรวจสอบความตรงของเนื้อหา (Validity) ด้วยการนำเสนอให้ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 6 ท่าน โดยใช้อาคารผู้โดยสารขาออกท่าอากาศยานสุวรรณภูมิเป็นพื้นที่ศึกษา ทั้งนี้ศิลปะไทยที่ศึกษาในงานชิ้นนี้ คือ ยักษ์ที่จัดแสดงในบริเวณอาคารผู้โดยสารขาออก และกลุ่มตัวอย่างคือผู้โดยสารชาวต่างประเทศที่ได้เดินทางเข้าออกโดยใช้บริการที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ งานวิจัยนี้ใช้วิธีการการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม ตรวจสอบความเที่ยงของเนื้อหา (Reliability) ด้วยการแจกแบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่างจำนวน 30 ชุด แล้วนำไปทำการวิเคราะห์หาความเชื่อมั่นด้วยโปรแกรมทางสถิติ จากนั้นทำการเก็บแบบสอบถามจริงซึ่งมีผู้ตอบแบบสอบถามจำนวน 400 คน แบ่งตามเป็นนักท่องเที่ยวตามทวีป ทั้งหมด 7 ทวีป คือ ทวีปอเมริกา ทวีปโอชีเนีย ทวีปแอฟริกาใต้ ทวีปเอเชีย ทวีปเอเชียใต้ ทวีปเอเชียกลาง และทวีปยุโรป โดยบทความชิ้นนี้ได้ทำการศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูลเกี่ยวกับความเข้าใจที่ถูกต้องในการสื่อความหมายของยักษ์ในท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ โดยแสดงผลรวมและผลจำแนกตามทวีป สถิติที่ใช้ คือ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาพบว่า นักท่องเที่ยวที่เดินทางเข้ามาท่องเที่ยวในประเทศไทย โดยใช้ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ส่วนใหญ่เป็นเพศชาย ร้อยละ 60 อายุระหว่าง 31-60 ปี ร้อยละ 30 มีสถานภาพสมรส ร้อยลละ 48.75 ส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยวชาวยุโรป ร้อยละ 27 นับถือศาสนาคริสต์ ร้อยละ 47 จบการศึกษาระดับปริญญาตรี ร้อยละ 59 ประกอบอาชีพเป็นผู้เชี่ยวชาญ ร้อยละ 35.5 ส่วนใหญ่เดินทางมาท่องเที่ยวประเทศไทยและเคยใช้ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ 2 ครั้ง ทั้งนี้โดยรวมนักท่องเที่ยวที่มาจากทวีปที่มีความเข้าใจการสื่อความหมาย “ยักษ์” มากที่สุดคือ 1) ทวีปเอเชียใต้ 2) ทวีปเอเชีย และ 3) ทวีปเอเชียกลาง และทวีปที่มีความเข้าใจได้น้อยที่สุด คือ 1) ทวีปยุโรป 2) ทวีปอเมริกา และ3) ทวีปแอฟริกาใต้ ตามลำดับ

 

Downloads

Download data is not yet available.

References

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). รายงานสถิติการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยปี 2562. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

กรมการท่องเที่ยว. (2558). การสื่อความหมายในแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ทางประวัติศาสตร์ ทางวัฒนธรรม:แนวทางการจัดทำแผนการบริหารจัดการด้านสื่อความหมายในแหล่งท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยมหิดล.

ณัฐกมล ถุงสุวรรณ. (2560). การใช้สื่อดิจิทัลคอนเทนต์กับการส่งเสริมการประสบการณ์เพื่อสร้างแรงบันดาลใจในการท่องเที่ยว. ใน วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. 5(2), 189-200.

นิทัศน์ วงศ์ธนาวดี. (2558). การสื่อความหมายทางวัฒนธรรมภายใต้โครงการจากงานวิจัยสู่อุทยานการเรียนรู้. วิทยานิพนธ์ปริญญา ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารงานวัฒนธรรมวิทยาลัยนวัตกรรมมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ประกอบศิริ ภักดีพินิจ. (2553). ศักยภาพการสื่อความหมายทางการท่องเที่ยวชุมชน: ชุมชนบ้านร่องไฮ จังหวัดพะเยา. Naresuan University Journal, 18(2), 82-90.

ปรีดี ปลื้มสำราญกิจ และฟ้า วิไลขำ. (2561). พิพิธภัณฑ์: แหล่งเรียนรู้เพื่อพัฒนาผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. ใน วารสารห้องสมุด. 62(1), 43-67.

เพชรดา ฐิติยาภรณ์. (2557). กลยุทธ์การสื่อสารเพื่อโน้มน้าวใจบุคคลให้มาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ทางพระพุทธศาสนา ณ พุทธมณฑล. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทางวัฒนธรรม กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.

วิไลวรรณ อยู่ทองจุ้ย. (2554). การจัดการคลังโบราณวัตถทุางโบราณคดี พิพิธภัณฑก์ารเรียนรู้แห่งชาติ กรุงเทพมหานคร. ใน วารสารดำรงวิชาการ. 10(1), 202-223.

วรเชษฐ์ คงเสน. (2562). การจัดการระบบการให้บริการผู้โดยสารท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ในภาวะแข่งขันกับผลสัมฤทธิ์. ใน วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น. 6(2), 324-341.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2554). นามานุกรมรามเกียรติ์ ฉบับปรับปรุงใหม่. กรุงเทพมหานคร : สถาพรบุ๊คส์.

สมเกียติ ศรีเพ็ชร. (2562). การสื่อความหมายของสติกเกอร์ไลน์ที่ประกอบสร้างจากอัตลักษณ์เฉพาะบุคคล. Siam Communication Review, 18(24), 92-102.

อัจฉริยา วสุนันต์. (2560). รามเกียรติ์กับการท่องเที่ยวไทย การสร้างหนังสืออ่านเพิ่มเติมวรรณคดีไทยเพื่อการท่องเที่ยวสำหรับผู้เรียนชาวต่างประเทศ. ใน วารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์. 12(23), 37-49.

Ablett, P.G., & Dyer, P.K. (2009). Heritage and hermeneutics: Towards a broader interpretation of interpretation. Current Issues in Tourism, 12(3), 209–233.

Al-Fedaghi, S. (2012). A conceptual foundation for the Shannon-Weaver model of communication. International Journal of Soft Computing, 7(1), 12-19.

Ballantyne, R., & Packer, J. (2011). Using tourism free-choice learning experiences to promote environmentally sustainable behaviour: The role of post-visit ‘action resources’. Environmental Education Research, 17(2), 201–215.

BCCNews. (2018). 10 อันดับสนามบินที่ดีที่สุดในโลกประจำปี 2018. สืบค้นเมื่อ 6 กันยายน พ.ศ. 2563, จาก https://www.bbc.com/thai/international-43496807.

Cohen, E.H. (2011). Educational dark tourism at an in populo site. Annals of Tourism Research, 38(1), 193–209.

Interpretation Australia. (2011). What is interpretation? Retrieved 12 October 2011, http://www.interpretationaustralia.asn.au/about-ia/what-is-interpretation

Manthiou, A., Kang, J., Chiang, L., & Tang, L. (2016). Investigating the effects of memorable experiences: An extended model of script theory. Journal of Travel & Tourism Marketing, 33(3), 362-379.

Moscardo, G., & Ballantyne, R. (2008). Interpretation and tourist attraction. In A. Fyall, A. Leask, & S. Wanhill (Eds.), Managing tourist attractions. London: Elsevier.

Yamane, T. (1973).Statistics: An Introductory Analysis. New York: Harper and Row Publications.

Tilden, F. (2009). Interpreting our heritage. United States: University of North Carolina Press.

Tsang, N.K., Yeung, S., & Cheung, C. (2011). A critical investigation of the use and effectiveness of interpretive services. Asia Pacific Journal of Tourism Research, 16(2), 123–137.

Weaver, W. (1949). The mathematics of communication. Scientific American, 181(1), 11-15.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2020-12-29