ร่องรอยของคนที่อยู่บนวัตถุและพื้นที่ทางศิลปะ

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษาผลงานศิลปะร่วมสมัยที่เน้นความสำคัญเรื่องร่องรอยของคนที่ปรากฏบนวัตถุและพื้นที่ ด้วยวิธีศึกษาจากกระบวนการสร้างสรรค์ของศิลปินจำนวน 4 คน รวม 5 ผลงาน ภายใต้ขอบเขตเรื่องแนวความคิด การปฏิบัติเชิงสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมและการใช้สื่อนำเสนอที่ทำให้เกิดความสะเทือนใจ กระทบอารมณ์ความรู้สึก การขบคิดทั้งในลักษณะการคิดแบบย้อนกลับไปสู่ต้นกำเนิดของงานแต่ละชิ้นและการคิดแบบสร้างความหมายใหม่  ผลการศึกษาพบว่า ปรากฏการณ์ที่แสดงตนชั่วคราวของศิลปะ นำไปสู่การตีความตามปัจจัยอันแตกต่าง ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่สามารถคาดเดาได้ ซึ่งนำไปสู่ความน่าสนใจและเปิดใจรับรู้ที่สัมผัสถึงคุณค่าและความหมายเป็นภาษาเรียบง่าย ตรงไปตรงมาที่เข้าถึงกลุ่มชนให้ขยายความคิดต่อได้อย่างไม่สิ้นสุด ปรากฏการณ์ทางศิลปะที่ศิลปินสร้างกับผู้ชมเข้าร่วมสร้างและ/หรือสลายกายภาพเดิมของผลงาน ใน 2 ลักษณะ คือ 1. การเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยยะแฝงเร้น ในผลงาน  Sunflower Seed, ผลงาน Fairytale ของอ้าย เวย เว่ย และผลงาน Untitled 2020 (Infinite Attempts Never Concluded) ของฤกษ์ฤทธิ์ ตีระวนิช ที่แสดงสภาวะสึกกร่อนของวัตถุทางศิลปะในการดำเนินไปอย่างเชื่องช้าจากการเปรียบเทียบทางกายภาพก่อนและหลังเสร็จสิ้นกิจกรรมทางศิลปะ    2. การเปลี่ยนแปลงที่แสดงออกอย่างชัดเจน ในผลงาน Classroom ของลีอันโดร เออร์ลิช และผลงาน the Great Adventure of the Material World ของลู่ หยาง ด้วยการใช้สื่อในลักษณะไม่คงทนหรือถาวรที่สร้างกระบวนการแปรสภาพปรากฏชัดเจนและสามารถคงรูปเดิมแก่สายตาของผู้ชมเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น