นโยบายศิลปะสาธารณะ 1% โดยรัฐบาลไต้หวัน

บทคัดย่อ

“ศิลปะสาธารณะเป็นประเภทงานทัศนศิลป์ที่มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วที่สุดในไต้หวัน1" ปรากฏการณ์ดังกล่าวเป็นปรากฏการณ์สำคัญต่อวงการศิลปะร่วมสมัยในไต้หวันและถือเป็น ประเด็นที่ไม่เพียงมีคุณค่าแค่การศึกษาในแง่ศิลปะร่วมสมัยเท่านั้น หากแต่ยังเกี่ยวข้องกับ ศาสตร์ด้านการจัดการทางด้านศิลปะและนโยบายศิลปะของภาครัฐอีกด้วย โดยรัฐบาล ไต้หวันได้ออกกนโยบายศิลปสาธารณะ 1% ผ่านร่างกฎหมาย “Cutural and Art Reward Act ในปีคริสต์ศักราช 1992 เพื่อเป็นการการันตีการอุดหนุนสนับสนุนศิลปสาธารณะให้ เติบโตอย่างต่อเนื่อง กฎหมายดังกล่าวได้กำหนดให้ทุกโครงการก่อสร้างของรัฐบาล ต้องแบ่ง ร้อยละหนึ่งของงบประมาณทั้งหมด มาใช้ในโครงการจัดหาและติดตั้งงานศิลปสาธารณะให้ กับพื้นที่สาธารณะ โดยวิธีการดำเนินการจัดการและพัฒนาการของนโยบายการจัดการ สนับสนุนศิลปสาธารณะดังกล่าวมีความน่าสนใจต่อการศึกษาในวิชาทฤษฏีศิลป์ โดยเฉพาะ สาขาการจัดการศิลปะและนโยบายศิลปะผู้วิจัยได้ใช้วิธีการเก็บข้อมูลเชิงเอกสารและการสัมภาษณ์ผู้ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการใน นโยบายศิลปสาธารณะโดยรัฐบาลไต้หวันเป็นเครื่องมือหลักในการศึกษา นอกจากนี้ยังได้ ลงพื้นที่จริงเพื่อการเยี่ยมชมงานศิลปสาธารณะในนครไทเป ผลจากการศึกษา พบว่านโย บายศิลปสาธารณะโดยรัฐบาลไต้หวันได้ทำให้มีการเพิ่มจำานวนของศิลปสาธารณะไปทั่วทั้ง เกาะไต้หวัน โดยเฉพาะในเมืองใหญ่ เช่น นครไทเป นอกจากนี้พบว่า รูปแบบและนิยาม ของศิลปสาธารณะในนโยบายดังกล่าวยังมีความเชื่อมโยงไม่เพียงกับพัฒนาการของศิลปะ ร่วมสมัย แต่ยังเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติชองศิลปสาธารณะในศาสตร์หรือแง่มุมอื่น ๆ ที่ต่าง ได้มีส่วนในการบ่มเพาะลักษณะเฉพาะของงานศิลปสาธารณะในแต่ละที่ สะท้อนถึงอุดมคติ ทางการเมืองและเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชาตินั้น ๆ โดยลักษณะเด่นของศิลปสาธารณะ โดยรัฐบาลไต้หวันพบว่ามีการยึดโยงกับระเบียบการจัดการศิลปะของรัฐ โดยมีขั้นตอนการ ดำเนินงานการจัดหาหรือจัดสร้างงานศิลปสาธารณะที่ค่อนข้างรัดกุม อย่างไรก็ดี นโยบาย ศิลปสาธารณะโดยรัฐบาลไต้หวันก็เปิดกว้างพอให้บุคคลใดก็ได้เข้าเป็นศิลปินผู้สร้างงานศิลป สาธารณะโดยไม่จำากัดเชื้อชาติหรืออาชีพ ทั้งระดับมืออาชีพและศิลปินมือสมัครเล่น โดย ผ่านวิธีการคัดเลือกงานศิลปะที่มุ่งเน้นการมีส่วนร่วมของสาธารณะเป็นหลัก นอกจากนี้พบ ว่าชิ้นงานศิลปสาธารณะยังสะท้อนแนวหรือรูปแบบศิลปะที่มุ่งสู่แนวคิดชุมชนนิยมและมักมี ความเกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อม วัฒนธรรมทั้งในด้านรูปแบบ เนื้อหาของงานศิลปะ รวมทั้ง กิจกรรมทางศิลปะต่าง ๆ ที่สนับสนุนการศึกษาและการมีส่วนร่วมของสาธารณชนทั่วไป สุดท้าย พบว่านโยบายศิลปสาธารณะยังสร้างการเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นรูปธรรมในเชิงบวก ต่อภูมิสภาวะของวงการศิลปะร่วมสมัยในไต้หวันในวงกว้าง โดยถือว่าได้บรรลุจุดมุ่งหมาย ในการยกระดับมาตรฐานทางอาชีพด้านศิลปะ ผ่านการสนับสนุนศิลปินและกลุ่มอาชีพที่เกี่ยว กับศิลปะการจัดการศิลปะ นอกจากนี้ยังได้เพิ่มพูนสุนทรียภาพแก่พื้นที่สาธารณะด้วยชิ้นงาน ศิลปสาธารณะต่าง ๆ