Active Aging of Elderly Reinforcement through Young Happy’s Activities and Participation of Elderly

Main Article Content

อัยริณ แต้มเรืองอิทธิ์
Bu-Nga Chaisuwan

Abstract

This research aims to study Young Happy’s activities provided for the elderly who are members, to examine the participations of the elderly members effecting active aging reinforcement. This research is a qualitative study based on documents, participant observation, and in-depth interview. There were fifteen participants: two Young Happy’s founders, three Young Happy’s workers, and ten elderly members of Young Happy. The findings reveal that


  1. There are two kinds of activities for the elderly held by Young Happy. First, offline activities or events consist of six aspects: Happy Trip, Happy Job, Happy Health, Happy Value, Happy Time, and Happy Tech. Second, online activities or content creation called “Nanasara” consist of six categories: Yangthansamai, Yangyimdai, Yangrakayu, Yangsukchai,Yangkhaengraeng, and Yangmifai.

  2. The elderly’s participation. The participation displays three levels in which most of the elderly take part: information receivers, senders, and creators. First, the information receivers’ main responsibilities are receiving different kinds of information such as attending the offline activities (event), reading the information in “Nanasara” (content), and checking activity schedules via Young Happy’s online channels. Second, the information senders’ duties are presenting issues they are interested and exchanging their opinions about Young Happy’s activities. Also, propagating the activities, sharing knowledge they earn from Young Happy to other people, and creating media to share among themselves are under their responsibilities. Third, some of the elderly play a role as Young Happy’s planners and policy makers, which are considered the highest level of the participatory communication. They engage in creating new activities then presenting to the founders, managing the activities, coordinating between workers and members, and being a part of Young Happy’s working team.

Article Details

Section
บทความวิชาการ

References

กระทรวงสาธารณสุข, กรมอนามัย. (2559). บทบาทผู้สูงอายุต่อสังคม ครอบครัว ชุมชน. สืบจาก http://hp.anamai.moph.go.th/soongwai/statics/about/soongwai/topic006.php

กาญจนา แก้วเทพ. (2543). สื่อเพื่อชุมชน การประมวลองค์ความรู้. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุน สนับสนุนการวิจัย (สกว.).

จินตนา อาจสันเที๊ยะและพรนภา คำพราว. (2557). รูปแบบการดูแลสำหรับผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารพยาบาลทหารบก, 15(3). 123 – 127.

จุไรรัตน์ ทองคำชื่นวิวัฒน์และ ปัญญา ธีระวิทยเลิศ. (2557). กลยุทธการสื่อสารกับการมีส่วนร่วมของประชาชนในการส่งเสริมการเรียนรู้จากศูนย์การเรียนรู้ในเขตจตุจักร. วารสารจันทรเกษมสาร,20(38). 19 – 28.

ชนัญญา ปัญจพล. (2558). การเตรียมความพร้อมเข้าสู่วัยผู้สูงอายุ: กรณีศึกษาสํานักงานปลัด กระทรวงสาธารณสุข (ส่วนกลาง) (วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตรมหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.

บัญชา หมั่นกิจการ. (2560). แบบจำลองเชิงโครงสร้างของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการยอมรับเทคโนโลยีระบบชำระเงินแบบอิเล็กทรอนิกส์ภาครัฐ (e-payment)ของผู้สูงอายุในเขตกรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). สถาบันพัฒนบริหารศาสตร์, กรุงเทพฯ.

มนัสสินี บุญมีศรีสง่าและ มินตรา สดชื่น. (2560). รูปแบบการใช้สื่อโซเชียลมีเดียวของผู้สูงอายุในสังคมไทย กรณีศึกษาเขตกรุงเทพมหานคร.การประชุมวิชาการมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลครั้งที่ 9“ราชมงคลสร้างสรรค์กับนวัตกรรมที่ยั่งยืนสู่ประเทศไทย 4.0”. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชมงคลรัตนโกสินทร์, (1598 - 1605).

มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2559). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ.2559. กรุงเทพฯ: บริษัท พริ้นเทอรี่ จำกัด

เล็ก สมบัติ, ศศิพัฒน์ ยอดเพชร, ธนิกานต์ ศักดาพร. 2554. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์เรื่องภาวะสูงวัย อย่างมีคุณประโยชน์กับการพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานมาตรฐานการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.

วิทยาลัยการจัดการมหาวิทยาลัยมหิดล. (2561). การสื่อสารโดนใจ รุ่นวัยสีเงิน. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการจัดการมหาวิทยาลัยมหิดล.

วิทยาลัยประชากรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2558). โครงการศึกษาการเพิ่มประสิทธิภาพกองทุนกองทุนผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยประชากรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศศิพัฒน์ ยอดเพชร. (2542). แนวคิดด้านสวัสดิการสังคมสู่วัยสูงอายุที่มีคุณภาพ.การประชุมวิชาการแห่งชาติว่าด้วยผู้สูงอายุ “สู่วัยสูงอายุด้วยคุณภาพ”, (103 - 105). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สยามรัฐออนไลน์. (11 เมษายน 2561). สถิติบอกอะไร ผู้สูงวัยปัจจุบันและอนาคต. เข้าถึงจาก https://siamrath.co.th/n/34025

สัมฤทธิ์ ศรีธำรงสวัสดิ์และคณะ. (2552). รูปแบบการดูแลสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุในระยะยาวโดยชุมชน. วารสารระบบบริการปฐมภูมิและเวชศาสตร์ครอบครัว, 1(2). 22-31.

สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2560). ดัชนีพฤฒพลังผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพฯ: บริษัท เท็กซ์ แอนด์ เจอร์นัลพับลิเคชั่น จํากัด.

สำนักสนับสนุนสุขภาวะเด็ก เยาวชน และครอบครัว (สำนัก 4) สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2560). Seedtizen เมล็ดพันธุ์พลเมือง: รายงานสถานการณ์เด็ก เยาวชนและครอบครัว ประจำปี 2560. กรุงเทพฯ: เปนไท พับลิชชิ่ง.

อุบลรัตน์ เพ็งสถิต. (2543). จิตวิทยาผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

อุไร เดชพลกรัง. (2554). ทัศนะของนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ต่อการเป็นผู้สูงอายุที่มีศักยภาพ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.

Brand Buffet. (28 สิงหาคม 2561). ธุรกิจเพื่อผู้สูงวัย บรรทัดฐานใหม่เมื่อทั้งโลกกำลังจะก้าวสู่ Aging Society พร้อมการปรับตัวจาก 8 กลุ่มธุรกิจในญี่ปุ่น. เข้าถึงจาก https://www.brandbuffet.in.th/2018/08/business-model-for-aging-target-in-japan/

Positioning. (6 กันยายน 2561). Do-Don’t คอนเทนต์แบบไหนโดนใจวัยเก๋า ลุงป้าห้ามใช้-จริงใจ-ใช้คำชิลล์-ของแถมต้องมี. เข้าถึงจาก https://positioningmag.com/1186578

Younghappy. (2562).เกี่ยวกับยังแฮปปี้. เข้าถึงจาก http://www.younghappy.org/th/hometh/