Confirmatory Factor Analysis of Sustainable Community-Based Tourism Management: A Case Study of Nawatwithi (Inno-life) Community-Based Tourism After the COVID-19 Pandemic
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
In this research investigation, the researcher examines confirmatory factor analysis of sustainable community-based tourism management: a case study of Nawatwithi (inno-life) community-based tourism after the COVID-19 pandemic. The research population and sample population in this quantitative research consisted of 406 tourism stakeholders. The research instrument was a questionnaire. Data were statistically analyzed using a computer program.
The confirmatory factor analysis showed that the model exhibited a good fit with the empirical data. The goodness of fit indices was as follows: χ2 = 189.982; df = 162.00; p-value = 0.066; χ2/df = 1.173; GFI = 0.962; AGFI = 0.935; RMR = 0.021; RMSEA = 0.021; CFI = 0.997; and NFI = 0.982. The tourism component factors showed consistence with the empirical data with the goodness of fit indices as follows. Sustainable tourism management consisted of tourism components (0.93); community-based tourism components (0.96); sustainable tourism (0.89); and community participation in tourism management (0.54). The four components exhibited statistical significance. The sustainable community-based tourism management model exhibited consistency with the empirical data according to the criteria in all components. The government, the private sector, and communities should focus on the components with higher weight values and make improvements to the components with lower weight values.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
References
กรมพัฒนาชุมชน. (2564). 160 ชุมชนท่องเที่ยวนวัตวิถี. สืบค้นจาก https://www.cdd.go.th/160-ชุมชน
ท่องเที่ยวนวัตวิถี.
กองทุนส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม (2564). COVID-19 ต่อภาคการท่องเที่ยวไทย ผลกระทบและแนวทางการแก้ปัญหา. สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/download/BannerLink/PBVol01Covid_ DigitalEd.pdf
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2565). มาตรฐาน SHA มาตรฐานเพื่อประสบการณ์ท่องเที่ยวรูปแบบใหม่ New normal. สืบค้นจาก https://thai.tourismthailand.org/Articles/sha-2
ณนนท์ แดงสังวาลย์, ประสพชัย พสุนนท์, และ เกตุวดี สมบูรณ์ทวี. (2565). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยวเชิงอาหารพื้นถิ่น จังหวัดภูเก็ต. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร., 10(5), 1983-1998.
ทิพวรรณ พุ่มมณี. (2560). การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ, ทรงวิทย์ เจริญกิจธนลาภ, และ ธารณี นวัสนธี. (2560). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ชุมชนอโยธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 5(2), 8-16.
ธิปฏพณร์ ยิ้มประเสริฐ. (2563). การประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงและจิตวิทยาการท่องเที่ยว : แนวทางขับเคลื่อนและฟื้นฟูการท่องเที่ยวโดยชุมชน หลังวิกฤตกาลโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่ 2019 (โควิด-19). วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 20(2), 402-420.
ปรเมษฐ์ บุญนำศิริกิจ และ สุดสันต์ สุทธิพิศาล. (2562). เอกสารการสอนชุดวิชา วัฒนธรรมกับการท่องเที่ยว หน่วยที่ 8-15 (ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 1), หน่วยที่ 15 การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมสู่การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ปรเมษฐ์ บุญนำศิริกิจ. (2564). การรับรู้ของภาคีการท่องเที่ยวตามโครงการพัฒนาระเบียงเศรษฐกิจภาคตะวันออกต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี, 10(1), 159-177.
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2565). การปรับตัวของแรงงานในภาคการท่องเที่ยวในยุคโควิด-19. สืบค้นจากhttp://econ.nida.ac.th/2022/03/
พิศิษฐ ตัณฑวณิช และ พนา จินดาศรี. (2561). ความหมายที่แท้จริงค่า IOC. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 24(2), 3-12.
พูลพงศ์ สุขสว่าง. (2557). หลักการวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้าง. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์, 6(2), 136-145.
มะโน ปราชญาพิพัฒน์. (2566). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันการมีส่วนร่วมของประชาชนต่อการพัฒนาโลจิสติกส์การท่องเที่ยว อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. วารสารสมาคมนักวิจัย, 28(4), 115-133.
สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2554). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community – Based Tourism). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยพายัพ.
สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. (2564). วิเคราะห์ผลกระทบของโควิด-19 ต่อธุรกิจท่องเที่ยว. สืบค้นจาก https://tdri.or.th/2021/02/covid-112/
สภาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนระดับโลก. (2562). เกณฑ์ GSTC สำหรับแหล่งท่องเที่ยว Version 2.0. สืบค้นจาก https://www.gstcouncil.org/wp-content/uploads/GSTC-Criteria-for-Destinations-2.0-Thai.pdf
สุพิทักข์ โตเพ็ง, ประสูตร เหลืองสมานกูล, ชลดา ศรีสุวรรณ, และ มธุริน รุจาฉันท์. (2566). โมเดลสมการโครงสร้างการบริหารจัดการภาครัฐและเอกชนส่งผลต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ตลาดน้ำดอนหวาย จังหวัดนครปฐม. วารสารรัฐศาสตร์รอบรู้และสหวิทยาการ, 6(1), 137-151.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2565). คู่มือแนวทางการปฏิบัติตามมาตรฐานการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก https://www.dasta.or.th/th/article/1495
อารยา องค์เอี่ยม และ พงศ์ธารา วิจิตเวชไพศาล. (2561). การตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัย. วิสัญญีสาร. 44(1), 36-42.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of Psychological Testing. New York: Harper Collins.
Dickman, S. (1996). Tourism: An Introductory Text. London: Hodder Education.
Fermani A., Sergi M. R., Carrieri A., Crespi I., Picconi L., & Saggino A. (2020). Sustainable Tourism and Facility Preferences: The Sustainable Tourist Stay Scale (STSS) Validation. Sustainability Journal, 12, 1-14.
Sharma P., Charak S. N., & Kumar R. (2018). Sustainable Tourism Development and Peace: A Local Community Approach. Journal of Hospitality Application & Research (JOHAR), 13(1). 36-56.
World Tourism Organization (UNWTO). (2017). 2017 Is the International Year of Sustainable Tourism for Development. Retrieved from https://www.unwto.org/archive/global/press-release/2017-01-03/2017-international-year-sustainable-tourism-development
World Tourism Organization (UNWTO). (2020). COVID-19 Related Travel Restrictions - a Global Review for Tourism, Third Report as of 8 May 2020. Retrieved from https://webunwto.s3.eu-west-1.amazonaws.com/s3fs-public/2020-05/TravelRestrictions-08-Mayo.pdf