The Development of Creative Tourism Potentiality in Phatthalung Province
Main Article Content
Abstract
In this research investigation, the researchers examine the development of creative tourism potentiality in Phatthalung province and propose guidelines for the development of creative tourism potentiality in Phatthalung province.
The method of qualitative research was employed. Data were collected using the technique of in-depth interview from five groups of twenty-two key informants: the public sector, the private sector, the community sector, academics, and groups of people with various occupations. Data were analyzed using the technique of content analysis.
Findings show that the creative tourism potentiality in Phatthalung province can be divided into the following four aspects. (1) Tourist attractions: There are Tale Noi, rafting at Pa Payom district, manohra, shadow play, palaces, and temples. (2) Tourist carrying capacity: Overall, the province has a high tourist carrying capacity. (3) Management: A group of business operators was formed as well as their networks at a district and provincial level. (4) The environmental management: The municipality has a policy for communities to focus on household waste separation for waste processing and value addition. Organic farming is also supported. Guidelines for the development are as follows: (1) fostering cooperation between various agencies; (2) providing local tour guides; (3) developing an application; (4) organizing creative tourism activities; and (5) developing and improving travel routes to access tourist attractions. This research investigation can be used for tourism planning and adapted for designing and developing creative tourism activities for all sectors concerned for future benefits.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2556). รายงานการศึกษาฉบับสมบูรณ์ (Final Report) โครงการส่งเสริมการลงทุนธุรกิจท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ (Creative Tourism). สืบค้นจาก http://marketingdata base.tat.or.th/ewtnews.php?nid=1701&filename=index
ณัฐพล แย้มวัฒน์, จิรัสย์ ศิรศิริรัศม์, ศัชชญาส์ ดวงจันทร์ และสุขุม เฉลยทรัพย์. (2561). ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืนให้กับการท่องเที่ยวตามเส้นทางเศรษฐกิจในอนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขงตอนบน. วารสารวิจัยและนวัตกรรมการอาชีวศึกษา, 2(2), 23-34.
ดวงธิดา พัฒโน และจาริณี แซ่ว่อง. (2560). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยชุมชนมีส่วนร่วม กรณีศึกษา ตำบลลานข่อย อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 37(2), 89-106.
ตนุยา เพชรสง, ชมพูนุช จิตติถาวร และผกามาศ ชัยรัตน์. (2564). ศักยภาพการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยในจังหวัดพัทลุง. Journal of Legal Entity Management and Local Innovation, 7(5), 69-80.
พยอม ธรรมบุตร. (2562). แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนพื้นฐานอัตลักษณ์และวิถีไทยแบบบูรณาการอย่างยั่งยืนในเขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีษะเกษ, 13(3), 65-75.
ภัยมณี แก้วสง่า และนิศาชล จำนงศรี. (2555). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์:ทางเลือกใหม่ของการท่องเที่ยวไทย. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 6(1), 91-109.
เมทิกา พ่วงแสง, ปาริชาติ ช้วนรักธรรม, และรัชพล แย้มกลีบ. (2564). การจัดการความรู้ทุนทางวัฒนธรรมของจังหวัดพัทลุงเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 2(2), 53-67.
วันวิสาข์ พลอย อินสว่าง และคณะ. (2564). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการเรียนรู้ในแหล่งท่องเที่ยวจังหวัดตรังอย่างมีส่วนร่วม. การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 13 มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. (2394-2401). นครปฐม. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
สุภาภรณ์ หาญทอง. (2543). ศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวจังหวัดพัทลุง. ภาคนิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
เสรี วงษ์มณฑา. (2564). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: นวัตกรรมการเคลื่อนขยับของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารศิลปศาสตร์ (วังนางเลิ้ง) มทร. พระนคร, 1(1), 1-24.
Brundland Commission. (1987). Our common future: Report of the world commission on environment and development. Retrieved from http://www.un-documents.net/our-common- future.
Techakana, J. (2022). A Structural Equation Model for Developing and Promoting Creative Tourism in Thailand. Journal of Positive School Psychology. 6(4), 7730-7740.
Tourism Authority of Thailand. (2018). Tourism Authority of Thailand. Retrieved from https://www.tourismthailand.org/fileadmin/downloads/pdf/
UNESCO. (2006). Toward Sustainable Strategies for creative tourism. Discussion Report of the Planning Meeting for 2008 International Conference on Creative Tourism. Santa Fe, New Mexico. U.S.A. Retrieved from https://socanth.tu.ac.th/wp-content/uploads/2017/ 08/suddan-2558.pdf
World Travel and Tourism Council. (2017). Travel and Tourism Economic Impact 2017 World. Retrieved from https://www.wttc.org/-/media/files/reports/economic-impact-research/ regions-2017/world2017.pdf
Wurzburger, R. (2010). Creative tourism: A global conversation: How to provide unique creative experiences for travelers worldwide. Santa Fe: Sunstone.