การศึกษาชื่อชุมชนในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเขตเมืองเก่าฝั่งธนบุรี
คำสำคัญ:
ชื่อชุมชน, เขตเมืองเก่าฝั่งธนบุรี, อรรถศาสตร์ชาติพันธุ์บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์โครงสร้างทางภาษาและที่มาของชื่อชุมชนในเขตเมืองเก่าฝั่งธนบุรี ข้อมูลที่ใช้ในงานวิจัย คือ รายชื่อชุมชนในเขตเมืองเก่าฝั่งธนบุรีในพื้นที่ที่กำหนด ทั้งหมด 15 ชื่อ วิเคราะห์ข้อมูลโดยอาศัยแนวคิดอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์ ผลการศึกษาโครงสร้างทางภาษา ส่วนที่มาของภาษาที่ใช้ในการตั้งชื่อชุมชนพบรูปแบบที่มาภาษา 1 ภาษาประกอบกัน ที่มาภาษา 2 ภาษาประกอบกัน และที่มาภาษา 3 ภาษาประกอบกัน โดยข้อมูลที่มาภาษา 2 ภาษาประกอบกันเป็นชื่อชุมชน ปรากฏมากที่สุด ส่วนที่มาของภาษาที่ใช้ในการตั้งชื่อชุมชนพบที่มาจาก ภาษาไทย ภาษาบาลีสันสกฤต ภาษาเขมร ภาษาบาลี และภาษาจีน รูปแบบที่ปรากฏแบ่งได้เป็น 8 รูปแบบ โดยรูปแบบภาษาเขมรประกอบกับภาษาบาลีสันสกฤต ปรากฏมากที่สุด ต่อมาผลการศึกษาโครงสร้างทางภาษา ส่วนองค์ประกอบของโครงสร้างทางภาษาของชื่อชุมชนพบ องค์ประกอบของโครงสร้างทางภาษา 3 รูปแบบ ได้แก่ โครงสร้าง 1 องค์ประกอบ โครงสร้าง 2 องค์ประกอบ และโครงสร้าง 3 องค์ประกอบ โดยพบโครงสร้าง 1 องค์ประกอบมากที่สุด และจะมีส่วนหลักที่แสดงชื่อเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับสถานที่มากที่สุด ส่วนผลการศึกษาที่มาของชื่อชุมชนพบ ที่มาจากศาสนสถาน ปรากฏมากที่สุด รองลงมา ได้แก่ ที่มาจากบริเวณที่ตั้ง ที่มาจากอาชีพ และที่มาจากคำเรียกอาคาร และสุดท้าย คือ ที่มาจากที่ดินของพระบรมวงศานุวงศ์
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว. (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ.สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
กรมการศาสนา. (2567). ข้อมูลสถิติ: เครือข่ายศาสนสถาน. ศูนย์ข้อมูลกลางทางศาสนา. https://e-service.dra.go.th/chart_place_page
ชนินทร์ ผ่องสวัสดิ์. (2567). การศึกษาชื่ออำเภอในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารมนุษยศาสตรมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 16(1), หน้า 79–90.
นฤมล ตุงคะโหตร. (2547). การตั้งชื่อวัดในพุทธศาสนาในกรุงเทพมหานคร [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร มหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยมหิดล.
ปนิตา จิตมุ่ง. (2554). การตั้งชื่อถนนในกรุงเทพมหานคร [วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจริตลักษณ์ ดีผดุง. (2542). ชื่อหมู่บ้านในจังหวัดนครปฐม. วารสารภาษาและวัฒนธรรม, 19(1), หน้า 51–75.
สุธาทิพย์ โพธิ์ศรี. (2549). มาตรการทางกฎหมายในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ [วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุพรรณี เรืองสงค์. (2564). การตั้งชื่อวัดมอญในจังหวัดปทุมธานี. วรรณวิทัศน์, 21(2), หน้า 27–59.
สำนักการวางผังและพัฒนาเมือง กรุงเทพมหานคร. (2564). แผนที่รายเขต กรุงเทพมหานคร ปี พ.ศ.2564. WEBportal Bangkok. https://webportal.bangkok.go.th/cpud/page/sub/24779/แผนที่รายเขตกรุงเทพมหานคร-ปี-พศ-2564
อัญชลิน ปานทอง. (2560). การตั้งชื่อคลองในพื้นที่ฝั่งธนบุรี จังหวัดกรุงเทพมหานคร. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
โอฬาร รัตนภักดี และวิมลศิริ กลิ่นบุบผา. (2552). ภูมินามของหมู่บ้านในจังหวัดลำปาง. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 31(2), หน้า 26-61.
Frake, C.O. (1980). Language and Culture and Description, selected and introduced by Anwar S. Dil. Stanford University Press.
Goodenough, W.H. (1964). Cultural Anthropology and Linguistics. In Dell Hymes (Eds), (1964). Language in Culture and Society. Harper & Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี
- บทความในวารสารวิชาการมนุษย์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี เป็นความคิดเห็นของผู้นิพนธ์ ไม่ใช่ความคิดเห็นของกองบรรณาธิการ และไม่ใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการและ/หรือของคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี
- กองบรรณาธิการไม่สงวนสิทธิ์ในการคัดลอก แต่ให้อ้างอิงแสดงที่มา
- บทความที่ได้รับตีพิมพ์จะมีการตรวจความถูกต้องเหมาะสมจากกองบรรณาธิการและผู้ทรงคุณวุฒิในสาขาที่เกี่ยวข้อง (peer review) จำนวน 3 คน โดยผู้ทรงคุณวุฒิจะไม่ทราบผู้นิพนธ์ และผู้นิพนธ์ไม่ทราบชื่อผู้ทรงคุณวุฒิ (double-blind peer review)
