การแปรศัพท์และเสียงในภาษาไทยถิ่นยะลาหมู่บ้านตังกาเด็ง: การแสดงนัยของการสัมผัสภาษาถิ่น

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์การแปรศัพท์และเสียงในภาษาไทยถิ่นยะลาตามระดับอายุของผู้ใช้ภาษา โดยใช้ทฤษฎีการสัมผัสภาษาถิ่น ตัวแปรทางภาษาในการวิจัย ได้แก่ คำศัพท์จำนวน 156 หน่วยอรรถ คำศัพท์ที่มีเสียงวรรณยุกต์กลางขึ้นตก (343) ในคำว่า ยา ยาง เย็น ยืน ยืม อยู่ อย่าง และคำศัพท์ที่มีการรวมเสียงวรรณยุกต์ช่อง DL23 กับ C23 เป็นวรรณยุกต์กลางระดับ (33) ผู้บอกภาษาแบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 10 คน รวมผู้บอกภาษา 30 คน ได้แก่ กลุ่มอายุมาก กลุ่มอายุวัยกลางคน และกลุ่มอายุน้อย มีอายุตั้งแต่ 20-25 ปี ผลการวิจัยด้านการแปรศัพท์พบว่า การใช้ศัพท์เก่าที่เป็นภาษาไทยถิ่นยะลา มีแนวโน้มจะลดลงเรื่อย ๆ จากผู้บอกภาษากลุ่มอายุมากไปยังผู้บอกภาษากลุ่มวัยกลางคนและกลุ่มอายุน้อยตามลำดับ ในขณะที่รูปแปรภาษามลายูถิ่นและรูปแปรภาษาไทยมาตรฐานมีเพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้ยังมีกระบวนการเปลี่ยนแปลงสำคัญของภาษาไทยถิ่นยะลา คือ พบการใช้รูปแปรที่เป็นภาษาถิ่นในระหว่าง (interdialect form) ซึ่งเกิดจากการประสมกันระหว่างศัพท์เก่าและรูปแปรภาษามลายูถิ่น ส่วนผลการวิจัยด้านการแปรเสียง พบว่าเสียงวรรณยุกต์กลางขึ้นตก (343) ในคำว่า ยา ยาง เย็น ยืน ยืม อยู่ อย่าง และเสียงวรรณยุกต์กลางระดับ (33) ในวรรณยุกต์ช่อง DL23 ซึ่งรวมเสียงกับ C23 มีการแปรตามระดับอายุของผู้บอกภาษา และอยู่ระหว่างกระบวนการแปรที่จะส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปในอนาคต กล่าวได้ว่าภาษาไทยถิ่นยะลาเกิดการสัมผัสภาษาถิ่นกับภาษามลายูถิ่นและภาษาไทยมาตรฐาน ในลักษณะที่ลู่เข้าหาภาษามลายูถิ่นและภาษาไทยมาตรฐาน