ปัจจัยการก่ออาชญากรรมทางเพศและพยานหลักฐานด้านนิติวิทยาศาสตร์ในการตัดสินคดี ของผู้ต้องขังคดีข่มขืนกระทำชำเรา

บทคัดย่อ

                 อาชญากรรมในปัจจุบันมีหลากหลายรูปแบบและเกิดขึ้นใหม่อยู่เสมอ แต่มีอาชญากรรมอยู่รูปแบบหนึ่งที่เป็นความสนใจของสังคมไทยมากนับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ก็คืออาชญากรรมทางเพศ เพราะสังคมไทยถือว่าเรื่องเพศเป็นเรื่องใหญ่ และเป็นคดีที่สะเทือนใจสังคมไทยมากอีกคดีหนึ่งเช่นคดีข่มขืนและฆ่าเด็กหญิงอายุ 13 ปีบนรถไฟขาขึ้นนครศรีธรรมราช – กรุงเทพฯ ที่เป็นข่าวครึกโครม ในช่วงปี พ.ศ.2557 อาชญากรรมทางเพศเป็นเรื่องที่ผิดทั้งกฎหมาย และผิดศีลธรรม ก่อให้เกิดผลกระทบทางด้านร่างกาย และจิตใจของเหยื่อและครอบครัวซึ่งหากเป็นเด็กก็จะเหมือนเป็นตราบาปอย่างรุนแรงต่อเนื่องไปจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งเด็กเหล่านั้นเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ บางส่วนมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นผู้ก่อปัญหาลักษณะเดียวกันนี้กับเด็กคนอื่นต่อไปเป็นลูกโซ่ไม่จบสิ้น งานวิจัยนี้มีกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา เป็นผู้ต้องขังคดีข่มขืนกระทำชำเราจำนวน 21 คน จากการศึกษาครั้งนี้พบว่า ปัจจัยในการเกิดเหตุ คือ (1) ปัจจัยภายในของผู้ต้องขังคดีข่มขืนกระทำชำเรา (2) ปัจจัยหลักที่เป็นสาเหตุของการก่อและกระทำผิดคดีข่มขืนกระทำชำเรา (3) ลักษณะสิ่งแวดล้อมของพื้นที่ที่กระทำความผิดและพยานหลักฐานด้านนิติวิทยาศาสตร์ที่นำไปสู่การตัดสินคดี โดยทุกปัจจัยล้วนมีความเชื่อมโยงในด้านกระบวนการและเป้าหมายคือการป้องกันบุคคลทั่วไปให้ไม่ตกเป็นเหยื่อการข่มขืนกระทำชำเราในทุกด้านเพื่อเป็นการป้องกันความเสี่ยงเบื้องต้น โดยในการศึกษาวิจัยครั้งนี้ ปัจจัยหลักที่เป็นสาเหตุของการก่อและกระทำความผิดคดีข่มขืนกระทำชำเรา คือผู้กระทำความผิดมีความต้องการทางเพศ หรือมีการใช้สารเสพติด ปัจจัยภายนอกของผู้เสียหายที่มีส่วนทำให้ผู้กระทำผิดทางเพศตัดสินใจลงมือก่อเหตุ คือ การแต่งกายน้อยชิ้น หรือเดินคุยหรือเล่นโทรศัพท์ขณะเดินทาง ส่วนพยานหลักฐานที่ในการตัดสินคดีข่มขืนกระทำชำเรามากที่สุดคืออาวุธที่กระทำผิด รองลงมาคือลายนิ้วมือแฝง