การศึกษาทุนทางวัฒนธรรมแพร่ เพื่อส่งเสริมการสร้างมูลค่าเพิ่มของผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้การวิจัยเชิงสำรวจเกี่ยวกับทุนทางวัฒนธรรมของจังหวัดแพร่ โดยเสนอการศึกษาด้านอัตลักษณ์ของท้องถิ่นผ่านพันธุทางวัฒนธรรม (Cultural DNA) เพื่อต่อยอดให้เกิดมูลค่าเพิ่ม สร้างเกณฑ์การคัดกรองผลิตภัณฑ์ปัจจุบันเพื่อจัดลำดับฐานข้อมูลพร้อมใช้ โดยมีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1) เพื่อศึกษารูปแบบทุนทางวัฒนธรรมของผลิตภัณฑ์ในจังหวัดแพร่ 2) เพื่อประเมินรูปแบบทุนวัฒนธรรมของผลิตภัณฑ์ในจังหวัดแพร่ และ 3) เพื่อเสนอแนวทางการสร้างมูลค่าเพิ่มของผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรมในจังหวัดแพร่ พื้นที่ศึกษาประกอบด้วยพื้นที่อำเภอเมือง อำเภอหนองม่วงไข่ อำเภอลอง อำเภอร้องกวาง อำเภอสูงเม่น อำเภอเด่นชัย และอำเภอวังชิ้น ด้วยวิธีสำรวจและสร้างเกณฑ์เพื่อประเมินกลุ่มวิสาหกิจชุมชนจังหวัดแพร่ 38 กลุ่ม จากจำนวน 236 ผลิตภัณฑ์ เฉพาะในเขตอำเภอเมืองพบ 8 กลุ่มวิสาหกิจจาก 131 ผลิตภัณฑ์ โดยทั้งหมดอ้างอิงจากบัญชีรายชื่อผู้ขึ้นทะเบียนวิสาหกิจ การสำรวจ และผู้ประกอบการหน้าใหม่
ผลการวิจัยตามวัตถุประสงค์ ได้แก่ 1) งานวิจัยนี้ได้สร้างเครื่องมือเพื่อวัดผลและต่อยอดด้วยการประเมินพันธุวัฒนธรรม DNA (OEM/ODM/OBM x S/M/L) 3 ระดับ (DNA1-2-3) เพื่อการพัฒนา พบว่า DNA ของจังหวัดแพร่ คือ ไม้ ผ้า และงานหัตถกรรม 2) งานวิจัยนี้ได้ทำการประเมินวิสาหกิจตามที่ได้ขึ้นทะเบียน พบว่า งานหัตถกรรมและงานไม้ได้คะแนนรวมสูงสุดและงานผ้าได้คะแนนในระดับที่รองลงมา และ 3) เสนอให้พัฒนาผลิตภัณฑ์จากค่าคะแนน (DNA1-2-3) ที่มีศักยภาพสูงสุด 3 กลุ่มได้แก่ กลุ่มงานผ้า (DNA 2) คือการส่งเสริมให้เกิดการสร้างแบรนด์เป็นของตัวเองภายใต้ทุนทางวัฒนธรรมของจังหวัดแพร่ กลุ่มงานหัตถกรรมและกลุ่มงานไม้ (DNA3) มีศักยภาพสูงสุด มีการสร้างแบรนด์เป็นของตนเองแล้ว ควรเพิ่มเอกลักษณ์เฉพาะตัวสู่ Digital Platform มากขึ้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Department of Culture Promotion, Ministry of Culture. (2016). phrarātchabanyat songsœ̄m læ raksā mō̜radok phūmpanyā thāng watthanatham Phō̜.Sō̜. sō̜ngphanhārō̜ihāsipkāo læ ʻanusanyā wādūai kān sangūan raksā mō̜radok watthanatham thī čhap tō̜ ʻong mai dai khō̜. sō̜. sō̜ngphansām [The Act on the Promotion and Preservation of Intangible Cultural Heritage, B.E. 2559 (2016), and the Convention for the Safeguarding of the Intangible Cultural Heritage, 2003]. Bangkok: Office of Printing Affairs, War Veterans Organization. https://book.culture.go.th/newbook/ich/ich2559.pdf.
In Na wong, B. (2022, September 1). thammai wisāhakit chumchon thưng maikhō̜i prasop khwāmsamret. thammai thurakit chumchon thưng mai rūai pœ̄t čhutʻō̜n phrō̜m withī kǣ bǣp yangyư̄n khō̜mūn lưk čhāk khrōng ngō̜kān Local Enterprises [Why Community Enterprises Remain Struggling: Key Weaknesses and Sustainable Solutions – Insights from the Local Enterprises Project]. SME Thailand Club. https://www.smethailandclub.com/entrepreneur/8428.html.
Phrakhrūsangkharak Kittivanno, B., Woowong, O., Charoenkusol, T., & Damjutti, K. (2019) wisāhakit chumchon čhangwat phrǣ: ʻongkhwāmrū læ kānčhatkān chœ̄ng khrư̄akhāi phư̄a kānphatthanā thī yangyư̄n [Phrae Provincial’s Community Enterprises: Knowledge and Network’s Management for Sustainable Development]. Dhammathas Academic Journal. 19(1), 33-44.
Phonphirun, P. (2013). Sētthakit Sāngsan kap Kānphatthanā Prathēt Thai [Creative Economy and Development Issues in Thailand]. NIDA Economic Review. 7(1), 1-69.
Royal Society of Thailand (2007). rāingān pračham pī Office of the Royal Society [Annual Report 2007, Royal Institute]. Bangkok: Arun Printing.
Watanasawad, K. (2012). khwām čhing thǣ nai kānčhatkān kānthō̜ngthīeo chœ̄ng hōihā ʻadīt: kō̜ranī sưksā chumchon talāt sām chu kō̜n ʻaya pī čhangwat Suphan Burī [Authenticity under a management of nostalgic tourism: a case study of 100-year-old Samchuk market community, Suphanburi province] [Master’s thesis]. Silapkorn University.
World Heritage Information Center. (2022, April 27). H̄lạk keṇṯh̒ kār phicārṇā mrdk lok [Criteria for Considering World Heritage]. Ministry of Culture. http://164.115.22.96/convention.aspx.
