การออกแบบเรขศิลป์โดยใช้แนวคิดปฏิสัจนิยมสำหรับอัตลักษณ์ย่านสร้างสรรค์ กรณีศึกษา ย่านเจริญกรุง
คำสำคัญ:
เรขศิลป์, ปฏิสัจนิยม, อัตลักษณ์, ย่านสร้างสรรค์, ย่านเจริญกรุงบทคัดย่อ
งานวิจัยเรื่องการออกแบบเรขศิลป์โดยใช้แนวคิดปฏิสัจนิยมสำหรับอัตลักษณ์ย่านสร้างสรรค์ กรณีศึกษา ย่านเจริญกรุง มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. เพื่อถอดแนวคิดปฏิสัจนิยมที่นำไปสู่องค์ประกอบการออกแบบเรขศิลป์ 2. เพื่อหาอัตลักษณ์ย่านเจริญกรุง และนำเรขศิลป์ที่มีแนวคิดปฏิสัจนิยมมาใช้ในการออกแบบอัตลักษณ์ย่านเจริญกรุง ในการหาองค์ประกอบทางเรขศิลป์ที่มีแนวคิดสอดคล้องกับแนวคิดปฏิสัจนิยม ผู้วิจัยใช้การค้นคว้าข้อมูลจากเอกสาร สัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญ และวิเคราะห์ข้อมูล ผลวิจัยพบว่าองค์ประกอบทางเรขศิลป์ที่สอดคล้องกับแนวคิดปฏิสัจนิยม ได้แก่ 1. สัญญะดรรชนีและสัญลักษณ์ และระดับการรับรู้ของมนุษย์ในระดับของการสื่อความหมาย 2. ตราสัญลักษณ์ประเภท Name-only Mark, Initial Letter Mark, Allusive Mark, Abstract Mark, Name Symbol Mark 3. ภาพเกือบสมบูรณ์ 4. จุดและเส้น 5. รูปทรงคำพูดและรูปทรงนามธรรม 6. พื้นที่ว่างที่เป็นกลางและพื้นที่ว่าง 2 นัย 7. การจับคู่ของสีประเภท 1) การใช้สีตรงข้าม 2) การใช้สีแยกตรงข้าม 3) การใช้สีสามเส้า 8. การละเมิดไวยกรณ์ทางภาษา ในการหาอัตลักษณ์ของย่านเจริญกรุง ผู้วิจัยใช้การค้นคว้าข้อมูลจากเอกสาร ใช้แบบสอบถาม ลงพื้นที่ และวิเคราะห์ข้อมูล ผลวิจัยพบว่าอัตลักษณ์ของย่านเจริญกรุงคือการผสมผสาน 3 วัฒนธรรมด้านศาสนาที่แตกต่างกัน ได้แก่ ศาสนาพุทธนิกายมหายาน ศาสนาคริสต์นิกายโรมันทาคอลิกและศาสนาอิสลาม ซึ่งมีสิ่งที่เป็นตัวแทนได้แก่วัดมังกรกมลาวาส อาสนวิหารอัสสัมชัญและมัสยิดฮารูณ ท้ายสุดผู้วิจัยได้ออกแบบตราสัญลักษณ์ของย่านเจริญกรุงโดยใช้องค์ประกอบทางเรขศิลป์ที่มีแนวคิดปฏิสัจนิยมเป็นต้นแบบแสดงถึงความเป็นไปได้ของงานอัตลักษณ์ซึ่งครอบคลุมการออกแบบเรขศิลป์สิ่งแวดล้อม (Environmental Graphic Design)
เอกสารอ้างอิง
กิ่งแก้ว ทรัพย์พระวงศ์. จิตวิทยาทั่วไป. ปทุมธานี : มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, 2554.
เกร็กก์ เบอร์รีแมน. ออกแบบกราฟิค : Graphic design = Notes on graphic design and visual Communication. กรุงเทพฯ : อีแอนด์ไอคิว, 2545.
โกสินทร์ รัตนประเสริฐ. สิ่งแรกในสยาม. กรุงเทพฯ : ยิปซี กรุ๊ป, 2555.
จรัญ มะลูลีม. ISLAMOPHOBIA. กรุงเทพฯ : มติชม, 2559.
ชลูด นิ่มเสมอ. องค์ประกอบของศิลปะ. กรุงเทพฯ : อมรินทร์, 2557.
ทนงจิต อิ่มสำอาง. “การพัฒนารูปแบบมาตรฐานงานออกแบบเรขศิลป์เพื่อสภาพแวดล้อมสำหรับเมืองสร้างสรรค์.” วิทยานิพนธ์ระดับดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2560.
ไนเจล วอร์เบอร์ตัน. ปรัชญา : ประวัติศาสตร์สายธารแห่งปัญญา. กรุงเทพฯ : บุ๊คสเคป, 2561.
ประยงค์ แสนบุราณ. ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์, 2547.
พงศ์ธร หิรัญพฤกษ์. เครื่องหมายกับความหมาย. กรุงเทพฯ : คัดสรรดีมาก, 2559.
พรรณี วิรุณานนท์. การออกแบบเกี่ยวกับบรรณาธิการ Editorial Design. ปทุมธานี : มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, 2556.
มัทนี รัตนิน. ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับศิลปะการกำกับการแสดงละคอนเวที. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2546.
มรรยาท พงษ์ไพบูลย์, “สารคดีโทรทัศน์ที่ใช้ภาพแนว Anti-realism กับการรับรู้ความหมายและสุนทรียะของ ผู้ชม.” วิทยานิพนธ์ระดับปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2544.
รัชพล ธรรมวัฒนะ. “ข้อโต้แย้งเรื่องการแสดงให้เห็นได้ของปฏิสัจนิยมทางอรรถศาสตร์.” วิทยานิพนธ์ระดับปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2560.
วุฒิ วัฒนสิน. ประวัติศาสตร์ศิลปะ. กรุงเทพมหานคร : สิปประภา, 2552.
ศุภกรณ์ ดิษฐภัณฑ์. ประวัติศาสตร์การออกแบบกราฟิก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,
สดใส พันธุมโกมล. ปริทัศน์ศิลปการละคร. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2558.
สำนักนายกรัฐมนตรี. แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560–2564. กรุงเทพฯ : สำนักนายกรัฐมนตรี, 2560.
ส. พลายน้อย. เล่าเรื่องบางกอก ฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพฯ : พิมพ์คำสำนักพิมพ์, 2555.
โสรัจจ์ หงศ์ลดารมภ์. “ไมเคิลดัมเมทท์กับสัจนิยมและปฏิสัจนิยม.” https://philoflanguage.wordpress.com.
เหลาจื่อ. วิถีแห่งเต๋า. กรุงเทพฯ : โอเพ่น โวไซตี้, 2562.
อารยะ ศรีกัลยาณบุตร. การออกแบบตราสัญลักษณ์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2541.
อลิษา ลิ้มไพบูลย์. “ศิลปะอิสลามเจริญกรุง.” https://readthecloud.co/walk-islamic-art-trip/.
Gombrich, E.H. The Story of Art. กรุงเทพมหานคร : เดอะเกรทไฟน์อาร์ท, 2560.
TCDC. TCDC Outlook 03. กรุงเทพฯ : TCDC, 2560.
Wong, Wucius. Principles of Form and Design. New York: John Wiley & Sons Inc, 1993.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ของบทความเป็นของเจ้าของบทความ บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นทัศนะของผู้เขียน
กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยและไม่รับผิดชอบต่อบทความนั้น


