ลักษณะเฉพาะความสยองขวัญ ในนวนิยายของตรี อภิรุม

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัย เรื่อง “การศึกษานวนิยายของตรี อภิรุม ในฐานะวรรณกรรมสยองขวัญ” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะเฉพาะความสยองขวัญที่ปรากฏในนวนิยายสยองขวัญของตรี อภิรุม จำนวน 6 เรื่อง ได้แก่ แก้วขนเหล็ก จอมเมฆินทร์ นาคี1 ลูกสาวซาตาน ภูตพยัคฆ์ และนางพญาอสรพิษ โดยใช้กรอบแนวคิดลักษณะความเป็นนวนิยายสยองขวัญ ผลการศึกษาพบว่า นวนิยายของตรี อภิรุม มีคุณลักษณะของความเป็นนวนิยายสยองขวัญสร้างโดยใช้ลักษณะเฉพาะความสยองขวัญ ผ่านการรับรู้ทางประสาทสัมผัสทั้ง 5 ได้แก่ 1) ภาพ เกิดจากการรับรู้ด้วยตา เช่น การนองเลือด แผลเหวอะหวะ ศพเน่า การแปรเปลี่ยนสภาพร่างกาย อวัยวะหัก ขาด 2) รส เกิดจากการรับรู้ด้วยลิ้น เช่น ผีดิบกัดคอดูดเลือด ได้รับรสคาว รสกร่อยของเลือด 3) กลิ่น เกิดจากการรับรู้ด้วยจมูก เช่น การได้กลิ่นเน่าของซากศพ กลิ่นสาบ กลิ่นตุ ๆ กลิ่นคาวเลือด และกลิ่นเหม็นเขียว 4) เสียง เกิดจากการรับรู้ด้วยหู เช่น เสียงหมาหอน เสียงของอมนุษย์ เสียงร้องโหยหวนทรมาน และ 5) สัมผัส เกิดจากการรับรู้ด้วยกาย เช่น สัมผัสกายผีดิบ สัมผัสโครงกระดูก ซึ่งลักษณะเฉพาะความสยองขวัญดังกล่าวมีส่วนทำให้นวนิยายของตรี อภิรุม มีความเป็นนวนิยายสยองขวัญอย่างเด่นชัด