ความต้องการจำเป็นของการพัฒนาการบริหารวิชาการของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา ตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า
คำสำคัญ:
ความต้องการจำเป็น, การบริหารวิชาการ, ผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่าบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของการบริหารวิชาการของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า และ 2) ศึกษาความต้องการจำเป็นของการพัฒนาการบริหารวิชาการของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า ประชากร คือ โรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน จำนวน 6,788 โรงเรียน กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 378 โรงเรียน ได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน กลุ่มผู้ให้ข้อมูล คือ ผู้อำนวยการโรงเรียน 1 คน หัวหน้าฝ่ายวิชาการ 1 คน และครูแนะแนว 1 คน รวมโรงเรียนละ 3 คน รวมกลุ่มผู้ให้ข้อมูลทั้งสิ้น 1,134 คน เครื่องมือวิจัย คือ แบบสอบถามความคิดเห็นเกี่ยวกับสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของการบริหารวิชาการโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา คือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าดัชนีความต้องการจำเป็นผลการวิจัย พบว่า 1) สภาพปัจจุบันของการบริหารวิชาการโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า เมื่อจำแนกตามการบริหารวิชาการ พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านการจัดการเรียนการสอน รองลงมาคือ ด้านการพัฒนาหลักสูตร และด้านการวัดและการประเมินผลมีค่าเฉลี่ยต่ำที่สุด เมื่อจำแนกตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านการวางแผนเส้นทางเพื่อไปสู่การได้ทำในสิ่งที่รักได้ดีอย่างมืออาชีพ รองลงมาคือ ด้านการทำในสิ่งที่โลกต้องการและมีคุณค่า และด้านการสร้างคุณค่าจากสิ่งที่ทำ และสภาพที่พึงประสงค์ของการบริหารวิชาการโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า เมื่อจำแนกตามการบริหารวิชาการ พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านการจัดการเรียนการสอน รองลงมาคือ ด้านการพัฒนาหลักสูตร และด้านการวัดและการประเมินผลมีค่าเฉลี่ยต่ำที่สุด เมื่อจำแนกตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านการวางแผนเส้นทางเพื่อไปสู่การได้ทำในสิ่งที่รักได้ดีอย่างมืออาชีพ รองลงมาคือ ด้านการสร้างคุณค่าจากสิ่งที่ทำ และด้านการทำในสิ่งที่โลกต้องการและมีคุณค่า ตามลำดับ 2) ความต้องการจำเป็นของการบริหารวิชาการโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า จำแนกตามการบริหารวิชาการ พบว่า ความต้องการจำเป็นสูงสุดคือ ด้านการวัดและการประเมินผล รองลงมา คือ ด้านการพัฒนาหลักสูตร และด้านการจัดการเรียนการสอน ตามลำดับ เมื่อจำแนกตามแนวคิดผู้ออกแบบชีวิตที่มีคุณค่า พบว่า ความต้องการจำเป็นสูงสุด คือ การค้นพบสิ่งที่รักที่จะทำทำอย่างมีความสุขและมีคุณค่า การสร้างคุณค่าจากสิ่งที่ทำ และการตอบสนองการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับไว ตามลำดับ
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
กัญภร เอี่ยมพญา, นิวัตต์ น้อยมณี, อภิชาติ อนุกูลเวช, และ ดาวประกาย ระโส. (2564). การจัดการศึกษาในยุคโลกาภิวัตน์. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ, 8(1), 352-360.
กัมพล ขันทะวงษ์. (2555). แนวทางการบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา สหวิทยาเขตปราสาท พญาไผ่ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25. [วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยขอนแก่น]. ฐานข้อมูลการวิจัย (Thaijo).
ไกรศร วันละ และ เสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. (2564). การขับเคลื่อนเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนของประเทศไทย. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์. 7(3), 56-66.
จิราภรณ์ มีสง่า และ อิศรา รุ่งทวีชัย. (2561). การศึกษาสภาพและปัญหาการวัดและประเมินผลทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 ของครูสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพระนครศรีอยุธยา เขต 1 และ เขต 2. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 5(2), 93-100.
จีรวิทย์ มั่นคงวัฒนะ. (2555). การบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา. https://www.gotoknow.org/posts/344746
ณิชากร ศรีเพชรดี. (2562). การศึกษาไม่ได้ล้มเหลวแค่ล้าหลัง: PASSION และ PURPOSE หัวใจสำคัญของการศึกษาใน INNOVATION ERA. https://thepotential.org/knowledge/passion-purpose-innovation-era/
ดวงพร ชาลีรัตน์, วิไล ทองแผ่, และ เนติ เฉลยวาเรศ. (2558). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมความรู้พื้นฐานทางคณิตศาสตร์เป็นภาษาอังกฤษ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนมาตรฐานสากล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 17(3), 100-108.
นรรัชต์ ฝันเชียร. (2562). การส่งเสริมการศึกษาไทยเพื่อรับมือกับโลกยุค VUCA. http://www.trueplookpanya.com/blog/content/76134/-blog-teaartedu-teaart-
เนตรธิดาร์ บุนนาค. (2565). Education for Sustainable Development – การศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน (ESD). https://www.un.org/en/development/desa/publications/world-population-prospects-2015-revision.html
บิล เบอร์เนตต์ และ เดฟ อีวานส์. (2559). คู่มือออกแบบชีวิตด้วย Design Thinking. แปลโดย เมษ์ ศรีพัฒนาสกุล. บุ๊คสเคป.
ปนัดดา อามาตร, ปิยาภรณ์ ศิริภานุมาศ และเผ่าพงษ์พัฒน์ บุญกะนันท์. (2560). ปัญหาและแนวทางแก้ไขการจัดการเรียนการสอนของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาใน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบุรีรัมย์ เขต 2, การประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษาครั้งที่ 2. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
พระมหาสัมฤทธิ์ อธิจิตฺโต. (2561). รูปแบบการบริหารการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น ตำบลห้วยโป่ง อำเภอโคกสำโรง จังหวัดลพบุรี. [วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย]. ฐานข้อมูลการวิจัย (Thaijo).
พรพรรณ เนตรขำ, ชญาดา วรรณภิระ, และ รัชพล ศรีธรรม. (2560). การบริหารหลักสูตรของโรงเรียนที่เข้าร่วมโครงการโรงเรียนมาตรฐานสากล สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 36. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 10(1), 43-56.
มหาวิทยาลัยมหิดล. (2562). “ม.มหิดล” เปิดตัววิชา “การออกแบบชีวิต” ไว้ติว “เฟรชชี่ “เตรียมความพร้อมเผชิญ” โลกผันผวน”. https://www.thaipost.net/main/detail/41200
ราชกิจจานุเบกษา. (2550). กฎกระทรวงกำหนดหลักเกณฑ์และวิธีการกระจายอำนาจการบริหารและการจัดการศึกษา. http://backoffice.onec.go.th/uploaded/Category/Laws/RuleMetDistEdMnt2550-02-12-2010.pdf
วิจารณ์ พานิช. (2561). เรียนรู้องค์รวม สู่การเปลี่ยนแปลง. https://www.thaihealth.or.th/Content/47331-เรียนรู้องค์รวม%20สู่การเปลี่ยนแปลง.html
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2554). สี่เสาหลักของการเรียนรู้. สารานุกรมวิชาชีพครูเฉลิมพระเกียรติพระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเนื่องในโอกาสพระราชพิธีมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา 7 รอบ 5 ธันวาคม 2554. สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา.
วิสดอมแม็กเซ็นเตอร์. (2561). การบริหารงานแบบองค์รวม.http://www.wisdommaxcenter.com/detail.php?WP=oGu3ARjmoH9axUF5nrO4Ljo7o3Qo7o3Q
ศุภวัฒน์ ปภัสสรากาญจน์. (2554). ยุทธศาสตร์การบริหารแบบบุรณาการของระบบราชการไทย; พิจารณากรณีศึกษาจากการนำเสนอประเด็นการสัมมนาเชิงปฏิบัติการเรื่อง “ภาคีการพัฒนาสนับสนุนแนวทางการทำงานในระดับพื้นที่”. https://www.slideshare.net/supwat/136651566
สถาบันเพิ่มผลผลิตแห่งชาติ. (2562). การบริหารแบบองค์รวม (Holistic Management). https://www.ftpi.or.th/course/31542
สมาน อัศวภูมิ. (2551). การบริหารการศึกษาสมัยใหม่ แนวคิดทฤษฎีและการปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 4). หจก. อุบลกิจออฟเซทการพิมพ์.
สวัสดิ์ชัย ศรีพนมธนากร และ ธันวดี ดอนวิเศษ. (2561). การศึกษาการดำเนินงานการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานในจังหวัดจันทบุรี. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 12(2), 167-176.
สายฝน จันบุตราช. (2562). โรงเรียน‘ขยายโอกาส’คือพื้นที่แห่งความหวังสานฝันให้กับผู้เรียนที่มีข้อจำกัดในการศึกษาต่อ. https://www.eef.or.th/saifon/
สิริวรรณ ศรีพหล. (2557). การพัฒนาชุดฝึกอบรมทางไกล เรื่อง การจัดการเรียนการสอนกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษาศาสนา และวัฒนธรรม สำหรับครูที่สอนในระดับมัธยมศึกษาของโรงเรียนขยายโอกาส. โครงการมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุกัญญา แช่มช้อย, พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์, ประกอบ กรณีกิจ, ชญาพิมพ์ อุสาโห, พงษ์ลิขิต เพชรผล, และ ณภัทร ชัยมงคล. (2563). การออกแบบนโยบายการพลิกโฉมระบบการเรียนรู้ที่ตอบสนองการเปลี่ยนแปลงของโลกอนาคตในปี 2040. สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
Campbell, R. F., Bridges, E. M., and Nystrand, O. R. (1976). Administration Behavior in Education. Macmillan.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika. 16(3), 297-334.
Forbes, S. (1999). Holistic Education; An Analysis of Its Intellectual Precedents and Nature. Unpublished dissertation. University of Oxford.
Kimbrough, R. B., and Nunnery, M. Y. (1988). Educational Administration: An Introduction (3rd ed.). Macmillan Publishing.
Knowles, S. M. (1975). Self-directed learning: A guide for learners and teachers. Follett.
Miller, R. (2000). Making Connections to the World: Some Thoughts on Holistic Curriculum. Brandon, VT: Foundation for Educational Renewal.
Miller, V. (1965). Administration of American School. Mcmillan Publishing.
Sergiovanni, T. J., Kelleher, P., McCarthy, M. M., and Fowler, F. C. (2003). Educational Governance and Administration.
Wagner, T., and Dintersmith, T. (2015). Most Likely to Succeed: Preparing Our Kids for the Innovation Era. Scribner.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2024 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์เป็นของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม