การศึกษาการจัดการเรียนรู้ศิลปะเพื่อพัฒนาทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21
The Study in Art Education Learning Management to Develop the 21st Century Learners Skills
คำสำคัญ:
ศิลปศึกษา การจัดการเรียนรู้ ทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21บทคัดย่อ
การวิจัยเอกสารในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสถานภาพการจัดการเรียนรู้ศิลปะที่พัฒนาทักษะในศตวรรษที่ 21 ในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานของประเทศไทย และ 2) นำเสนอแนวทางการออกแบบการจัดการเรียนรู้ศิลปะที่พัฒนาผู้เรียนให้มีทักษะในศตวรรษที่ 21 กลุ่มตัวอย่างได้แก่ เอกสารทางวิชาการจากการสืบค้นฐานข้อมูลทางวิชาการ Google Scholar และ ThaiJo ดำเนินการวิเคราะห์เนื้อหาและแสดงผลด้วยสถิติเชิงบรรยายแจกแจงความถี่ ร้อยละ ผลการศึกษาพบว่า 1) มีงานวิจัยด้านศิลปศึกษาที่พัฒนาทักษะในศตวรรษที่ 21 ในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานในสัดส่วนที่น้อยมาก คิดเป็นร้อยละ 7.14 โดยเป็นบทความวิจัยในสาระทัศนศิลป์มากที่สุด แนวคิดทฤษฎีที่ใช้ในงานวิจัยมากที่สุดได้แก่ การจัดการเรียนรู้แบบใช้โครงงานเป็นฐาน (Project Based Learning) กลุ่มตัวอย่างที่ถูกใช้ในการเก็บข้อมูลวิจัยมากที่สุดคือนักเรียนในช่วงชั้นที่ 3 ผลจากงานวิจัยในกลุ่มสาระศิลปะทำให้เกิดการพัฒนาทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่21ยังไม่เต็มศักยภาพ โดยมีการพัฒนาทักษะด้านการเรียนรู้และนวัตกรรมมากที่สุดส่วนทักษะด้านสารสนเทศสื่อและเทคโนโลยีมีสัดส่วนที่ผู้เรียนได้รับการพัฒนาน้อยที่สุด 2) การนำเสนอแนวทางการจัดการเรียนรู้ศิลปะที่สอดคล้องกับการพัฒนาผู้เรียนในในศตวรรษที่ 21 มีเป้าหมายทำให้ผู้เรียนเกิดความเข้าใจในวัฒนธรรมทางสายตา (visual culture) ด้วยการบูรณาการการสอนความซาบซึ้งในศิลปะเข้าไปในทุกระดับชั้น โดยใช้เนื้อหาตามความสนใจของผู้เรียนและสอดคล้องกับชีวิตประจำวัน ร่วมกับการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสนับสนุนการเรียนรู้อย่างเหมาะสมในทุกขั้นตอน ด้วยการออกแบบการจัดการเรียนรู้โมเดล TPACK (Technological Pedagogical Content Knowledge) หรือความรู้ผสมระหว่างเนื้อหา วิธีการสอนและเทคโนโลยี
เอกสารอ้างอิง
นิตยา วงศ์ใหญ่. (2017). แนวทางการพัฒนาทักษะการรู้ดิจิทัลของดิจิทัลเนทีฟ. Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and arts), 10(2), 1630-1642.
พีระพงษ์ กุลพิศาล, (2018). พลังสร้างสรรค์กับการศึกษาศิลปะ. วารสารสารสนเทศ, 17(1), 49-58.
วิรัช ปิ่นแก้ว.(2554). กระบวนทัศน์ศิลปศึกษาหลังสมัยใหม่ในประเทศไทย .วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาศิลปวัฒนธรรมวิจัย. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.(2557). การจัดทำยุทธศาสตร์การปฏิรูปการศึกษาขั้นพื้นฐานให้เกิดความรับผิดชอบ. บรรณาธิการ: กิตติพงศ์ สนธิสัมพันธ์. สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย, 2557. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : http://www.tdri.or.th/wp-content/uploads/2014/06/wb103.pdf (9 กันยายน 2563)
สมเกียรติ ตั้งกิจวานิชย์ และคณะ.(2556). การจัดทำยุทธศาสตร์การปฏิรูปการศึกษาขั้นพื้นฐานให้เกิดความรับผิดชอบ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (TDRI). [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : http://tdri.or.th/wp-content/uploads/2014/03/Final-Paper.pdf (9 กันยายน 2563)
สำนักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้.(2559). เจาะเทรนด์โลก 2017 โดย TCDC: แฟชั่น วัสดุ เทคโนโลยี สี พื้นที่ ไลฟ์สไตล. กรุงเทพฯ:ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2555). การพัฒนาคุณลักษณะผู้เรียนยุคใหม่เพื่อรองรับการปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง ด้วยการบูรณาการไอซีทีในการจัดการเรียนรู้ด้วยโครงการ. กรุงเทพ:บริษัทพริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2563). การจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะเชิงรุก. นนทบุรี : บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.(2562). ครูยุคใหม่สนใจดิจิทัล. กรุงเทพฯ: บริษัทพริกหวานกราฟิกจำกัด.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.(2562).รายงานการศึกษา เรื่อง แนวปฏิบัติของการสร้างและส่งเสริมการรู้ดิจิทัลสำหรับครู. กรุงเทพฯ : บริษัทพริกหวานกราฟฟิคจำกัด
สำนักบริหารงานการมัธยมศึกษาตอนปลาย สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.(2559). แนวทางการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : webs.rmutl.ac.th › assets › upload › files › 2016/09 (18 กันยายน 2561)
สุธิดา ผาพรม.(2563). การปฏิรูปการจัดการเรียนการสอนเพื่อตอบสนองการเปลี่ยนแปลงในศตวรรษที่ 21.วารสารการศึกษาไทย.17(2), 55-60.
อริยะพร คุโรดะ. (2545). การพัฒนามาตรฐานหลักสูตรและการสอนสาขาวิชาศิลปศึกษาระดับปริญญาบัณฑิตใน ประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาอุดมศึกษา ภาควิชานโยบาย การจัดการและความเป็นผู้นำทางการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Condliffe, B. (2017). Project-Based Learning: A Literature Review. Working Paper. MDRC.
Duncum, P. (2001). Visual Culture: Developments, Definitions, and Directions for Art Education, Studies in Art Education, Vol. 42, No. 2, pp. 101-112
Ecoma, V. E. (2018). Ways of Knowing In The Visual Arts: The Imperative of Sense Perception And The Creative Process. Journal of the Arts/Humanities , 1(2).
Freedman, K., & Stuhr, P. (2004). Curriculum change for the 21st century : Visual culture in art education. Handbook of research and policy in art education, 815-828.
Greene, J. (2017). Recognizing the" Muchness" in Art Education: a Historical Analysis of Developments in Education and Art Education Since the 1950s and the Finding Your Muchness Photoshop Curriculum (Doctoral dissertation, The George Washington University).
Hogan, J., Jaquith, D., & Gould, L. (2020). Shifting Perceptions of Quality in Art Education. Art Education, 73(4), 8-13.
Kárpáti, A. (2019). Art Education in Central and E astern Europe. The International Encyclopedia of Art and Design Education, 1-17.
Koehler, M. J., Mishra, P., Kereluik, K., Shin, T. S., & Graham, C. R. (2014). The technological pedagogical content knowledge framework. In Handbook of research on educational communications and technology (pp. 101-111). Springer, New York, NY.
McTighe, J., & Wiggins, G. (2012). Understanding by design framework. Alexandria, VA: Association for Supervision and Curriculum Development.
Shuguang, Z. (2019). New Strategies for Art Education in the Age of Visual Culture. Frontiers in Educational Research, 2(9).
