การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม สำหรับครูกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี พื้นที่นวัตกรรมการศึกษาภาคตะวันออก

การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม สำหรับครูกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี พื้นที่นวัตกรรมการศึกษาภาคตะวันออก

ผู้แต่ง

  • วัชรภัทร เตชะวัฒนศิริดำรง มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา

คำสำคัญ:

สมรรถนะการสอน การออกแบบนวัตกรรม พื้นที่นวัตกรรมการศึกษา

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม 2) ทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม และ3) ประเมินหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะในการสอนการออกแบบนวัตกรรม มีวิธีดำเนินการวิจัย 4 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 การศึกษาข้อมูลพื้นฐานและความต้องการจำเป็น ระยะที่ 2 การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม ระยะที่ 3 การทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรม และระยะที่ 4 การประเมินผลและปรับปรุงหลักสูตรฝึกอบรม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ครูผู้สอน จำนวน 30 คน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาชลบุรี ระยอง ได้มาโดยวิธีการสุ่มแบบมีระบบ แบบแผนการวิจัย คือ แบบทดลองกลุ่มเดียว ทดสอบก่อนและหลังการฝึกอบรม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม แบบทดสอบวัดความรู้   แบบประเมินทักษะการปฏิบัติและแบบประเมินความพึงพอใจ สถิตที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย (M) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S) และการทดสอบที

ผลการวิจัย พบว่า

  1. ผลการพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรมที่พัฒนาขึ้นมี 7 องค์ประกอบ ได้แก่ (1) แนวคิดหลักสูตรฝึกอบรม (2) หลักการและเหตุผล (3) จุดมุ่งหมายของหลักสูตรฝึกอบรม (4) หน่วยการฝึกอบรม (5) กิจกรรมการฝึกอบรม (6) สื่อประกอบการฝึกอบรม และ(7) การวัดและประเมินผลการฝึกอบรม
  2. ผลทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม พบว่า ผลการเปรียบเทียบคะแนนด้านความรู้ของครูผู้สอนหลังการฝึกอบรมสูงกว่าก่อนการฝึกอบรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ส่วนคะแนนด้านทักษะการปฏิบัติของครูผู้สอน โดยภาพรวมอยู่ในระดับดีมาก (M = 10.08, S = 0.73) และครูผู้สอนมีเจตคติหลังการฝึกอบรมสูงกว่าก่อนการฝึกอบรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
  3. ผลประเมินหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม พบว่า ครูผู้สอนมีความพึงพอใจต่อหลักสูตรฝึกอบรม โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.97, S = 0.05)

เอกสารอ้างอิง

กฤติน พันธุ์เสนา และ เผชิญ กิจระการ. (2564). โมเดลการฝึกอบรมแบบผสมผสาน เพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สำหรับผู้อำนวยการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 11(1), 105-115.

ณัฐกิตติ์ สิริวัฒนาทากุล. (2561). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถการจัดการเรียนรู้สำหรับครูภาษาไทยระดับประถมศึกษาเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการอ่านและเขียนภาษาไทยของนักเรียนโดยการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้สมองเป็นฐานร่วมกับชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 10(2), 19-34.

พิเจตส์ ประยุทธสิทธุ์ และคณะ. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อพัฒนาทักษะด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารของครูโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 11. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย พิชญทรรศ์, 15(1), 121-130.

วัชรภัทร เตชะวัฒนศิริดำรง และ ภัทราวรรณ จันทร์เนตร์. (2564). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมความรู้เกี่ยวกับการพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะสำหรับครูปฐมวัย สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพระนครศรีอยุธยา เขต 1. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง สาขามนุศาสตร์และสังคมศาสตร์, 9(2), 103-121.

ศิริพร สุวรรณรังษี. (2564). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสร้างสมรรถนะครู ด้านทักษะการคิดเชิงสร้างสรรค์สำหรับนักศึกษาวิชาชีพครู สาขาการศึกษาปฐมวัย วิทยาลัยนครราชสีมา. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม. 20(1), 72-81.

สาวิตตรี สิทธิชัยกานต์ และคณะ. (2560). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถในการจัดการเรียนรู้บูรณาการธรรมชาติวิทยาศาสตร์ สำหรับครูระดับมัธยมศึกษา. วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(2), 1076-1088.

สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาชลบุรี ระยอง. (2564). งานข้อมูลสารสนเทศ กลุ่มนโยบายและแผนสารสนเทศทางการศึกษา ปการศึกษา 2564. ระยอง: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาชลบุรี ระยอง.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรูแกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรูวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (ฉบับปรับปรุง 2560). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.

สุพรรณี ชาญประเสริฐ. (2556). การจัดการเรียนรูวิทยาศาสตร์และทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21. วารสารสถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (สสวท.), 42(185), 10-13.

อภิชาต เนินพรหม. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถในการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อกามรวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามสภาพจริงสำหรับครูผู้สอนอาชีวศึกษา. วารสารวิชาการสถาบันการอาชีวศึกษาภาคใต้, 5(2), 80-91.

อิสระ ชอนบุรี และคณะ. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมภาวะผู้นำทางวิชาการของครูในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครพนม เขต 2. วารสารบัณฑิตศึกษา, 18(80), 80-89.

Luepong, P. (2012). The Competency Development of Human Resources. Executive Journal, 32, 103-108.

McCombs, M. E., & Becker, L. B. (1979). Using mass communication theory. Englewood Cliff, New Jersey: Prentice Hall.

Oliva, P. F. (2005). Developing the Curriculum. (6thed.). New York: Harper Collins.

Saylor, J. G., Alexander, W.M., & Lewis, A.J. (1981). Curriculum Planning for Better Teaching and Learning. (4thed.). New York: Holt, Rinehart & Winton.

Schwab, K. (2019). The Global Competitiveness Report 2019. Switzerland: World Economic Forum.

Taba, H. (1974). Curriculum Development: Theory and Practice. (4th ed.). New York: Harcourt, Brace & World.

Tyler, R. W. (1974). Basic Principles of Curriculum and Instruction. Chicago: The University of Chicago Press.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-12-30