การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม สำหรับครูกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี พื้นที่นวัตกรรมการศึกษาภาคตะวันออก
การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม สำหรับครูกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี พื้นที่นวัตกรรมการศึกษาภาคตะวันออก
คำสำคัญ:
สมรรถนะการสอน การออกแบบนวัตกรรม พื้นที่นวัตกรรมการศึกษาบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม 2) ทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม และ3) ประเมินหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะในการสอนการออกแบบนวัตกรรม มีวิธีดำเนินการวิจัย 4 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 การศึกษาข้อมูลพื้นฐานและความต้องการจำเป็น ระยะที่ 2 การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม ระยะที่ 3 การทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรม และระยะที่ 4 การประเมินผลและปรับปรุงหลักสูตรฝึกอบรม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ครูผู้สอน จำนวน 30 คน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาชลบุรี ระยอง ได้มาโดยวิธีการสุ่มแบบมีระบบ แบบแผนการวิจัย คือ แบบทดลองกลุ่มเดียว ทดสอบก่อนและหลังการฝึกอบรม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม แบบทดสอบวัดความรู้ แบบประเมินทักษะการปฏิบัติและแบบประเมินความพึงพอใจ สถิตที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย (M) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S) และการทดสอบที
ผลการวิจัย พบว่า
- ผลการพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรมที่พัฒนาขึ้นมี 7 องค์ประกอบ ได้แก่ (1) แนวคิดหลักสูตรฝึกอบรม (2) หลักการและเหตุผล (3) จุดมุ่งหมายของหลักสูตรฝึกอบรม (4) หน่วยการฝึกอบรม (5) กิจกรรมการฝึกอบรม (6) สื่อประกอบการฝึกอบรม และ(7) การวัดและประเมินผลการฝึกอบรม
- ผลทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม พบว่า ผลการเปรียบเทียบคะแนนด้านความรู้ของครูผู้สอนหลังการฝึกอบรมสูงกว่าก่อนการฝึกอบรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ส่วนคะแนนด้านทักษะการปฏิบัติของครูผู้สอน โดยภาพรวมอยู่ในระดับดีมาก (M = 10.08, S = 0.73) และครูผู้สอนมีเจตคติหลังการฝึกอบรมสูงกว่าก่อนการฝึกอบรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
- ผลประเมินหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการสอนการออกแบบนวัตกรรม พบว่า ครูผู้สอนมีความพึงพอใจต่อหลักสูตรฝึกอบรม โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.97, S = 0.05)
เอกสารอ้างอิง
กฤติน พันธุ์เสนา และ เผชิญ กิจระการ. (2564). โมเดลการฝึกอบรมแบบผสมผสาน เพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สำหรับผู้อำนวยการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 11(1), 105-115.
ณัฐกิตติ์ สิริวัฒนาทากุล. (2561). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถการจัดการเรียนรู้สำหรับครูภาษาไทยระดับประถมศึกษาเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการอ่านและเขียนภาษาไทยของนักเรียนโดยการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้สมองเป็นฐานร่วมกับชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 10(2), 19-34.
พิเจตส์ ประยุทธสิทธุ์ และคณะ. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อพัฒนาทักษะด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารของครูโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 11. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย พิชญทรรศ์, 15(1), 121-130.
วัชรภัทร เตชะวัฒนศิริดำรง และ ภัทราวรรณ จันทร์เนตร์. (2564). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมความรู้เกี่ยวกับการพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะสำหรับครูปฐมวัย สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพระนครศรีอยุธยา เขต 1. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง สาขามนุศาสตร์และสังคมศาสตร์, 9(2), 103-121.
ศิริพร สุวรรณรังษี. (2564). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสร้างสมรรถนะครู ด้านทักษะการคิดเชิงสร้างสรรค์สำหรับนักศึกษาวิชาชีพครู สาขาการศึกษาปฐมวัย วิทยาลัยนครราชสีมา. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม. 20(1), 72-81.
สาวิตตรี สิทธิชัยกานต์ และคณะ. (2560). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถในการจัดการเรียนรู้บูรณาการธรรมชาติวิทยาศาสตร์ สำหรับครูระดับมัธยมศึกษา. วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(2), 1076-1088.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาชลบุรี ระยอง. (2564). งานข้อมูลสารสนเทศ กลุ่มนโยบายและแผนสารสนเทศทางการศึกษา ปการศึกษา 2564. ระยอง: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาชลบุรี ระยอง.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรูแกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรูวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (ฉบับปรับปรุง 2560). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.
สุพรรณี ชาญประเสริฐ. (2556). การจัดการเรียนรูวิทยาศาสตร์และทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21. วารสารสถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (สสวท.), 42(185), 10-13.
อภิชาต เนินพรหม. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถในการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อกามรวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามสภาพจริงสำหรับครูผู้สอนอาชีวศึกษา. วารสารวิชาการสถาบันการอาชีวศึกษาภาคใต้, 5(2), 80-91.
อิสระ ชอนบุรี และคณะ. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมภาวะผู้นำทางวิชาการของครูในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครพนม เขต 2. วารสารบัณฑิตศึกษา, 18(80), 80-89.
Luepong, P. (2012). The Competency Development of Human Resources. Executive Journal, 32, 103-108.
McCombs, M. E., & Becker, L. B. (1979). Using mass communication theory. Englewood Cliff, New Jersey: Prentice Hall.
Oliva, P. F. (2005). Developing the Curriculum. (6thed.). New York: Harper Collins.
Saylor, J. G., Alexander, W.M., & Lewis, A.J. (1981). Curriculum Planning for Better Teaching and Learning. (4thed.). New York: Holt, Rinehart & Winton.
Schwab, K. (2019). The Global Competitiveness Report 2019. Switzerland: World Economic Forum.
Taba, H. (1974). Curriculum Development: Theory and Practice. (4th ed.). New York: Harcourt, Brace & World.
Tyler, R. W. (1974). Basic Principles of Curriculum and Instruction. Chicago: The University of Chicago Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์เป็นของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม