THE DEVELOPMENT OF ADDITIONAL CURRICULUM OF ART STRAND ON LOCAL FOLK ART ENTITLED DESIGN ON BANRAI WOVEN CLOTH FOR GRADE11 STUDENTS OF BANRAIPITTAYAKHOM SCHOOL

Authors

  • Sarocha Gowpiwong Curriculum and instruction
  • Aree Preedeekun Curriculum and instruction of Pibulsongkram Rajabhat University
  • Phorntip Kramjantuk Curriculum and instruction of Pibulsongkram Rajabhat University

Keywords:

Additional Curriculum, Academic achievement, Ability skill the skills of Ability test “design on Banrai Woven Cloth”, Satisfaction with teaching

Abstract

THE  DEVELOPMENT OF ADDITIONAL CURRICULUM OF ART STRAND ON LOCAL FOLK ARTENTITLED DESIGN ON BANRAI WOVEN CLOTH FOR GRADE11 STUDENTS OF BANRAIPITTAYAKHOM SCHOOL

 

 

Sarocha  Gowpiwong [1]                                                                             

Pibulsongkram Rajabhat University                                                                                          

 

Aree Preedeekun

Pibulsongkram Rajabhat University

 

Phorntip  Kramjantuk

Pibulsongkram Rajabhat University

Received:  04 April 2021   submission date:  04 April 2021      Accepted:                     

Research Article

 

The objectives of this research were to construct and find the efficiency of the development of additional curriculum of art strand on local folk art entitled “Design on Banrai Woven Cloth” for Grade 11 Students and to study the trial out results of implement a supplementary course as follows: (1) to compare the academic achievement with 70 percent of set criteria, (2) to study students’ satisfactions towards learning by a supplementary course.           The samples were 26 grade 11th students of Banrai Pittayakhom School. The research instruments include (1) Additional Curriculum, (2) Course Manual, (3) 10 learning management plans. The data were collected by using (1) the academic achievement test, (2) the skills of Ability test “Design on Banrai Woven Cloth”, and (3) questionnaires on satisfaction with 10 lesson plans and analyzed by using  percentage, mean and standard deviation.           The result of this research found that the supplementary course in the learning art “design on Banrai Woven Cloth” was suitable at a high level. The course manual and plans were suitable at a high level. The students’ academic achievement was higher than the set criteria at 70 percent; the skills and students’ abilities were also higher than the set criteria at 70 percent and students’ satisfactions in supplementary course were at a high level.Keywords: Additional Curriculum, Academic achievement, Ability skill the skills of Ability test “design on Banrai Woven Cloth”, Satisfaction with teaching  

Keywords: Additional Curriculum, Academic achievement, Ability skill the skills of Ability test “design on Banrai Woven Cloth”, Satisfaction with teaching

 

[1]Correspondence concerning this article and requests for reprints should be addressed to …..

References

กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. ท้องถิ่นกับการพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพฯ :
โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว. 2539.
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). การจัดการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ.
กรุงเทพมหานคร: องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
กาญจนา คุณารักษ์. (2540). หลักสูตรและการพัฒนา. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร
วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.
เจริญ นุเวที. (2561,13 พฤษภาคม). ประธานกลุ่มแม่บ้านทอผ้าบ้านไร่. [สัมภาษณ์].
_______. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551.กรุงเทพฯ. :
โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ใจทิพย์ เชื้อรัตนพงษ์. (2539). การพัฒนาหลักสูตร : หลักการและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ. :
อลีนเพรส.
ชนาธิป พรกุล. (2544). รูปแบบการจัดการเรียนการสอนที่ผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพฯ. :
จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2559). การพัฒนาหลักสูตร : ทฤษฏีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ. : วีพรินท์.
ดิสนีย์ สิงหวรเศรษฐ์. (2552). ออกแบบสิ่งทอ. กรุงเทพฯ. : โอเดียนสโตร์.
ถวัลย์ มาศจรัส . (2546). คู่มือการเขียนและการจัดทําหลักสูตรสถานศึกษา.กรุงเทพฯ. :
21 เซนจูรี่.
ทวีเดช จิ๋วบาง. (2547). เรียนรู้ทฤษฏีสี. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ธำรง บัวศรี. (2532). ทฤษฎีหลักสูตรการออกแบบและพัฒนา. กรุงเทพฯ : คุรุสภาลาดพร้าว.
บรรพต สุวรรณประเสริฐ. (2544). การพัฒนาหลักสูตรโดยเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 2).
เชียงใหม่ : โนท์เลตเซ็นเตอร์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2546). การวิจัยเบื้องต้น .กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
ปกรณ์ ประจัญบาน (2552). สถิติขั้นสูงสำหรับการวิจัยและประเมิน (Advanced Statistics for Research and Evauation). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ปทีป เมธาคุณวุฒิ. (2532). จิตวิทยาการเรียนการสอน. กรุงเทพฯ: สถาบันราชภัฏสวนดุสิต.
ปราโมทย์ จันทร์เรือง. (2553, ตุลาคม-มกราคม). “การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอน แบบ
บูรณาการทักษะการคิดและสร้างสรรค์ความรู้” วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
21(1) : 27-38
จำเริญ เชื้อประดิษฐ์. (2551).การพัฒนาหลักสูตรการทาเครื่องปั้นดินเผาพื้นบ้านทุ่งหลวง อำเภอคีรีมาศ
จังหวัดสุโขทัย สาหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต).
มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, พิษณุโลก.
ปิ่นอนงค์ พะนิจรัมย์. (2555).การพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น เรื่องการออกแบบผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมือง
กลุ่มสาระการเรียนรู้การงานอาชีพและเทคโนโลยี สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
วิทยานิพนธ์ ครุศาสตร์มหาบัณฑิต (สาขาวิชาการวิจัยการศึกษา). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2535). จิตวิทยาการบริหารบุคคล. กรุงเทพมหานคร :ศูนย์สื่อเสริม
กรุงเทพมหานคร
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. 2543. วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. (พิมพค์ร้ังที่7)
กรุงเทพมหานคร : สำนักทดสอบทางการศึกษาและจิตวิทยา มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ.
พิสณุ ฟองศรี. (2549). วิจัยทางการศึกษา “แนวคิดทฤษฎี”. พิมพ์ครั้งที่ 2. เทียมฝ่าการพิมพ์.
กรุงเทพฯ.
พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2552). หลักการวัดและประเมินผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ : เฮ้าส์
ออฟ เคอร์มีสท์.
พิพิธภัณฑ์ผ้า มหาวิทยาลัยนเรศวร.(2551, มิถุนายน – กรกฎาคม).วิธีการทอผ้า. เข้าถึงได้
จาก http://www.thaitextilemuseum.com. (วันที่ค้นข้อมูล 20 ธันวาคม 2561)
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2548). การเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง.
กรุงเทพฯ : เดอะมาสเตอร์กรุ๊ป แบเนจเม็นท์.
ภัทรา นิคมานนท์. (2543). การประเมินผลการเรียน. กรุงเทพมหานคร : ทิพยวิสุทธิ์.
มะลิวรรณ ศรีพันธ์. (2558). การพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น เรื่องการทอผ้าฝ้ายย้อมโคลน กลุ่มสาระ
การเรียนรู้การงานอาชีพและเทคโนโลยี สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 :การ
วิจัยแบบ ผสานวิธี. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต
(สาขาวิชาการวิจัยการศึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : อักษรเจริญทัศน์.
รุ่งเรือง ราชมณี. (2558). การวิจัยแบบมีส่วนร่วมเพื่อพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษารายวิชา
เพิ่มเติม เรื่อง การ ออกแบบลายผ้ามัดหมี่ภูมิปัญญาท้องถิ่นไทยโส้บ้านโพนจาน
จังหวัดนครพนม. วิทยานิพนธ์ ครุศาสตร์มหาบัณฑิต (สาขาการวิจัยการศึกษา).
มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ศิริ ผาสุก. (2545). ผ้าไหมพื้นบ้าน. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ. : โอเดียนสโตร์.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2539). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพฯ. : โอเดียนสโตร์.
วิชัย ประสิทธิ์วุฒิเวชช์. (2542). พัฒนาหลักสูตรสานต่อที่ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ. : เซนเตอร์ดีสคัฟเวอรี่
วิชัย ดิสสระ. (2535). การพัฒนาหลักสูตรและการสอน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ. : ชมรมเด็ก
ศิริ ผาสุก. (2555). ผ้าไหมพื้นบ้าน. (พิมพ์ครั้งที่1). กรุงเทพฯ. : โอเดียนสโตร์
สงัด อุทรานันท์. (2532). พื้นฐานและหลักการพัฒนาหลักสูตร. (พิมพ์ครั้งที่3). กรุงเทพฯ. : ครุศาสตร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
สรัญญา ภักดีสุวรรณ. (2553/พฤษภาคม). คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์. วารสาร
ช่อพะยอม. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. (21)2 : 24-25.
สันต์ ธรรมบำรุง. (2527). หลักสูตรและการบริหารหลักสูตร. กรุงเทพฯ. : การศาสนา.
สุคนธจรินทร์ ไกรศรวัชร. (2561). การเป็นผู้ประกอบการ. กรุงเทพฯ. : อักษรเจริญทัศน์.
สุนีย์ ภู่พันธ์. (2546). แนวคิดพื้นฐานการสร้างและการพัฒนาหลักสูตร. เชียงใหม่ : แสงศิลป์.
สุทธิวงศ์ พงษ์ไพบูลย์. (2555). บทบาทของสถานศึกษากับภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ. : เธิร์ดเวฟ
เอ็ด ดู ดูเคชั่น.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2558). ทิศทางของแผนพัฒนา
เศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพฯ. : สำนักงาน
คณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สํานักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (ม.ป.ป.). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551.
เข้าถึงได้จาก : http://academic.obec.go.th. ( วันที่ค้นข้อมูล 23 พฤศจิกายน 2561).
สมหญิง ชูประยูร . (2557). องค์ความรู้การพัฒนาผลิตภัณฑ์ไหมไทย. เข้าถึงได้จาก:
https://qsds.go.th/wp-content/uploads/2017/pdf/2015-02-05-Knowledge_book.pdf.
(วันที่ค้นข้อมูล : 25 ธันวาคม 2561).
สมภพ จงจิตต์โพธา. (2559). ทฤษฏีสี. (พิมพ์ครั้งที่1). กรุงเทพฯ. : วาดศิลป์.
สมนึก ภัททิยธานี. (2546). การวัดผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กาฬสินธุ์ : ประสานการพิมพ์.
อนุวัติ คูณแก้ว. (2559). การวัดผลและประเมินผลการศึกษาแนวใหม่. (พิมพ์ครั้งที่2). กรุงเทพ :
สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์.
อชิรญาณ์ อินต๊ะแสน. (2558). การพัฒนาสาระการเรียนรู้ท้องถิ่น กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ เรื่อง
ผ้าทอไทลื้อ จังหวัดน่าน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ ครุศาสตร์
มหาบัณฑิต (สาขาวิชาศิลปศึกษา). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เอกรินทร์ สี่มหาศาล.(2546). กระบวนการจัดทำหลักสูตรสถานศึกษาแนวคิดสู่ปฏิบัติ.กรุงเทพฯ. :
บุ๊คพอยท์.
อุดม เชยกีวงศ์.(2545). หลักสูตรท้องถิ่น : ยุทธศาสตร์การปฏิรูปการเรียนรู้. กรุงเทพฯ. :
บรรณกิจ 1991.

Downloads

Published

2021-12-02