An Activity Model to Enhance Public Mind Through Active Learning for Students of Chiang Mai Rajabhat University
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this study were to construct an activity model to enhance public mind through active learning for students of Chiang Mai Rajabhat University, and to investigate the implementation results of the model. The sample group consisted of 40 regular program students of Chiang Mai Rajabhat University obtained through the purposive sampling method. The research instruments were composed of an activity model to enhance public mind through active learning and a public mind test. The data were analyzed for mean, standard deviation, and the Wilcoxon t-test (The Wilcoxon Matched Pairs Signed-Ranks Test) was utilized to test the research hypotheses.
The research results revealed that the activity model to enhance public mind through active learning consisted of fundamental principles, the rationale, the objectives, the experiential learning-based activities with the E-R-C-A steps, and the project-based Learning with the D-P-D-R-P steps. The propriety of the measurement and evaluation was at the highest level (µ=4.50, s=0.33). The level of the public mind of the participating students was significantly higher after participating in the activities at the .05 level.
Article Details
References
กองพัฒนานักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. (2562). คู่มือกิจกรรมนักศึกษา ประจำปีการศึกษา 2562. สืบค้นจาก http://www.sdd.cmru.ac.th/file/act_manual/2562/Act_Full.pdf
กัณฑ์จรี แสวงการ. (2561). การศึกษากิจกรรมและจิตลักษณะที่ส่งผลต่อจิตสาธารณะของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเขตภาคใต้ตอนบน. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 4(10), 84–93.
เจตน์สฤษฎ์ สังขพันธ์, เก็ตถวา บุญปราการ, อภิรักษ์ จันทวงศ์, ชิดชนก เชิงเชาว์, จุฑารัตน์ คชรัตน์, ชุติมา หวังเบ็ญหมัด,..., และสุภาวดี ธรรมรัตน์. (2562). รูปแบบการเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 14(3), 63-78.
ณิรดา เวชญาลักษณ์. (2561). หลักการจัดการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นนทลี พรธาดาวิทย์. (2559). การจัดการเรียนรู้แบบ Active learning. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ลเอ็ดดูเคชั่น.
บุญมา เวียงคำ และ เสนอ ภิรมจิตรผ่อง. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ เพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 8(2), 13–26.
ปภาพินท์ รุณธาตุ, วัลนิกา ฉลากบาง, จำนง วงษ์ชาชม, และพรเทพ เสถียรนพเก้า (2559). การพัฒนาจิตสาธารณะ
ด้วยกระบวนการเรียนรู้จากประสบการณ์ของผู้นำนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา ประถมศึกษาสกลนคร เขต 3. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 6(2), 25-32.
ภัทรภร สีทองดี. (2559). การพัฒนารูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะของนิสิตในสถาบันอุดมศึกษาของรัฐ: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. (ปริญญานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยบูรพา).
วัลลยา ธรรมอภิบาล. (2555). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสร้างจิตสาธารณะสำหรับนิสิตระดับปริญญาตรีมหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตสงขลา. (ปริญญานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
วิเชียร อินทรสมพันธ์, กฤษดา ผ่องพิทยา, และวิกรม ศุขธณี. (2560). การพัฒนาจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยาด้วยรูปแบบการสอนตามแนวคิดจิตวิทยาร่วมสมัย. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ., 10(2), 109-120.
ศุภวรรณ์ เล็กวิไล และเรียม ศรีทอง. (2562). รูปแบบการเสริมสร้างจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาครู. วารสารบัณฑิตวิจัย, 10(2), 1-16.
สุภางค์ จันทวานิช. (2555). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 20). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภาพร เตวิยะ, เสริมศรี ไชยศร, วารุณี บุญ-หลง, และฤตินันท์ สมุทร์ทัย. (2559). ความมีจิตสาธารณะของนักศึกษา
ครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงรายที่เรียนโดยใช้กิจกรรมการเรียนรู้ด้วยการรับใช้สังคม, วารสารวิชาการเครือข่ายบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ, 6(11), 81-96.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2559). จิตวิทยาการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวิมล ติรกานันท์. (2557). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์: แนวทางสู่การปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรนิตย์ ภูเขียว, อดุลย์ วังศรีคูณ, และ ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2561). การพัฒนากิจกรรมเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะสําหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น สังกัดสํานักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารครุพิบูล, 5(1), 44-59.
Burnard, P. (1996). Acquiring interpersonal skills: A handbook of experiential learning for health professionals. (2nd ed.). London: Chapman and Hall.
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development (Vol. 1). N.J.: Prentice-Hall.